Die extreme kou! Tot op het bot bevroren raken als je buiten bent, verschrikkelijk. Vorige week is het begonnen en ik heb sindsdien niet meer hard gelopen. De CPC, mijn trainingsdoel, is al over 5 weken en ik heb deze week helemaal niet getraind. Ik had natuurlijk naar de sportschool kunnen gaan en me daar uit kunnen leven op een loopband, maar dat vind ik echt niet kunnen, naar de sportschool om hard te lopen. Ik rijd nu af en toe met de auto naar de sportschool om te trainen, dat is eigenlijk al te erg. Ik had dat vorige week ook kunnen doen, roeien als conditie training, maar ook dat is er even bij in geschoten.
Een week dus niet gesport, een week niet de conditie verbeterd. Dat is vlak voor de CPC niet echt slim, maar ik heb wel merkbaar meer energie gehad afgelopen week. Dat is logisch, want trainen voor de halve marathon kost nou eenmaal veel energie. Deze week zal anders zijn, ik ga weer netjes drie / vier keer per week trainen en hou dat nog tot 11 maart wel vol. Dan is de dag dat ik hardlopen mag. Ondertussen is ook het grote wachten bijna klaar. Nog een paar dagen en dan lig ik onder de MRI en over ongeveer anderhalve week is het gesprek. Weer 2 weken later is dus de CPC, ik hoop dat ik in blijde extase als éénendertiger een top tijd loop.
Gelukkig heb ik de meeste fouten wat betreft het lopen van een halve marathon de laatste 15 jaar wel gemaakt. Een jaar of vijf terug was ik super aan het trainen voor de CPC. Ik woonde toen nog in het extreem depressieve Leeuwarden (sorry Leeuwardsenaren, jullie vinden Den Haag waarschijnlijk vies en druk). Een voordeel van Leeuwarden was wel, omdat het kleiner dan Delft is, dat je zo de weilanden in rent. Hoe lelijk en vervallen Leeuwarden is, hoe mooi de natuur erom heen is. Ik zou een week voor de CPC een rondje van 10 kilometer doen, langs de gevangenis, dan langs de industrie en vlak voor de natuur weer naar huis langs het spoor. Alleen besloot ik de natuur wel in te gaan en mijn rondje van 10 werd een rondje van 22. En dan loop je de week erna niet soepel de CPC. Alles deed pijn. Elke landing van elke stap voelt alsof je hem met gestrekt been doet. Een stoeprand wordt een kleine heuvel, een duin wordt een berg. Ook 5 weken de tijd nemen om te trainen levert hetzelfde pijnlijke resultaat, niet doen. Brak rennen is ook geen pretje. Met ernstig overgewicht stug doorrennen is ook niet slim. Maar zo leer je in al die jaren heel erg belangrijke lessen die je echt alleen kan leren met vallen en opstaan….
Zo dwaal ik gelukkig een paar uur per dag af. Zo meteen ga ik lopend naar de AH, boodschappen doen. Vanavond een serie of een film kijken, alles wat de gedachten maar op een anders spoor zet. Dit is denk ik ook de laatste keer dat ik iets schrijf voor donderdag, want het wordt eentonig. Ik schrijf wat ik denk en ik denk stiekem heel veel aan donderdag. Ik wil er alleen niet steeds over schrijven, want dan denk ik er nog meer aan. Kip en het ei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten