Bij deze.

Goedemorgen Bastiaan,

Er is een nieuwe tekst geschreven die kan worden geplaatst bij het onderzoek naar MS-medicatie. De nieuwe tekst is als volgt:

Wij hebben jouw hulp nodig! Als man of vrouw met MS weet je als geen ander hoe MS jouw leven beïnvloedt en hoe jouw behandelmethode eruit zou moeten zien. Neem 3 minuten de tijd en geef ons inzicht in jouw kennis en ervaringen door deze vragenlijst in te vullen. Om je te bedanken voor je input verloten we een aantal cadeaubonnen.

https://nl.surveymonkey.com/s/MS23CML

Ik hoop dat je het kan plaatsen, alvast bedankt.

Lex

Lex, mijn peet oom, ligt op dit moment in het Leyenburg ziekenhuis met maagkanker. Hij heeft misschien nog een paar dagen te leven. Lex is een echte peet oom voor me geweest, mijn hele leven lang. Al vanaf kind af aan hebben we veel dingen samen gedaan. Toen we jong waren kwam Lex Maarten en mij ophalen in zijn auto. We gingen dan met Bjorn en Nick leuke dingen doen. Naar Ajax, frietje eten ergens, samen lol trappen. Toen ik 21 was en een jaar door Australië reisde is hij mij komen opzoeken. We hebben samen twee weken langs de oostkust van Australië gereden in mijn aftandse auto. Elke avond samen biertjes drinken, naar clubs en mega veel lachen. Het is voor het eerst van mijn leven dat ik een naaste ga verliezen, iemand om wie ik heel veel geef.

Ik ga elke dag naar het ziekenhuis om Lex op te zoeken. Hij is af en toe bij en dan zeg ik de dingen die ik tegen hem wil zeggen. Hoe veel ik van hem houd, hoe trots ik op hem ben en dat er maar weinig mensen zijn die ik ken, die zo intens veel hebben genoten als Lex. Hij verslond het leven, hij nam het er altijd van met een grote glimlach. Hij nam geen blad voor zijn mond en deed waar hij zin in had. Mensen noemen mij wel eens een levensgenieter. Ik heb de beste mentor denkbaar gehad. Zelfs in het ziekenhuis, vol met morfine tegen de pijn, wil Lex een biertje drinken, of een wijntje, of een whisky. Hij maakt grapjes en probeert er nog steeds het beste uit te halen, ondanks dat hij weet, dat hij nog maar dagen heeft. Ik vind dat zo knap! En het maakt het voor alle dierbaren om hem heen makkelijker. Hij blijft tot de laatste ademteug zichzelf en laat zien dat je altijd het beste uit elke dag hoort te halen. Vorige week liep hij nog met een muts in de vorm van een tijger door de afdeling gek te doen. Grapjes met de verpleegsters uithalen.

Een ervaring als dit zorgt ervoor dat je dingen in perspectief gaat zien. Er zijn altijd mensen die het lastiger hebben dan wie dan ook. Mijn neefjes verliezen hun vader, Marion verliest haar man. Ze hebben nog enkele uren samen te delen en dan is het voorbij. Lex laat een enorme erfenis na. Ik herken hem in zijn zoons, in mezelf, mijn moeder, in de mensen die hij om zich heen had. Eerlijk handelen en leven, genieten en lol maken. Ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor en hij zal daarom ook voor altijd in de mensen om hem heen doorleven.

Zo een stressvolle en verdrietige periode heeft op mijn gezondheid een hele hoop invloed. Het is enorm uitputtend. Ik wilde vandaag langs gaan, maar Lex heeft ook meer rust nodig, te veel invloeden zijn voor hem ook te vermoeiend. De morfine zorgt ervoor dat hij geen pijn heeft maar het put hem geestelijk ook uit. Voor mij is het ook beter een dag niet naar mijn oom te gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Ik moet ook rusten.

Tijdens ons laatste gesprek waarin Lex helemaal helder was hebben we een uur gepraat. Hij vertelde me dat hij zo veel kracht en hoop uit mijn boek haalde. Het grootste compliment wat ik in mijn leven heb gehad. Hij herkende de vermoeidheid, het lastig praten, de krampen. Maar ook positief blijven en hoop houden. Nadat ik weg ben gegaan die dag werd zijn maag leeg gepompt en de artsen vonden heel veel kanker. Het werd duidelijk dat zijn gevecht erop zat. Hoop was vervlogen. Het knappe aan Lex is, dat hij toch positief bleef.  Ik weet ook zeker dat dit een deel van zijn erfenis aan mij is.

Ik schrijf dit stukje om duidelijk te maken dat, hoe donker een situatie ook kan zijn en er geen hoop er meer is, je positief kan blijven. Net zoals Lex. God wat ga ik hem missen. Ik hou zo veel van hem. Het is een echt goed mens. Ik zal de kopjes koffie bij hem op de zaak missen. Zien hoe hij als mede-digibeet aan het rommelen was met zijn computer. Samen praten over afvallen en te dik zijn. Hem trots horen praten over zijn zoons. Het gemopper op de ingestorte huizenmarkt. Verhalen over Australië ophalen. Zijn soms platte, maar o zo grappige moppen. Er blijft een leegte achter, maar ik zal zijn manier van in het leven staan altijd respecteren en proberen ook zo door het leven te gaan.

We zijn nu 3 dagen verder. Lex is gisteren overleden. Hij werd eergister naar huis gebracht en daar heeft hij nog 1 nacht geslapen. In de ochtend, terwijl hij in zijn eigen huis sliep, is hij overleden. Hij had geen pijn en lag aan het raam bij de tuin. Geen naar ziekenhuis, maar op een plek waar hij wilde zijn. Ik heb gister met mijn neefjes, ouders, zijn vrouw en familie afscheid kunnen nemen van een heel bijzonder mens. In de avond zijn Björn en Nicole, zijn vriendin en Maarten en Steef nog een wijntje komen drinken. Iedereen is om half 1 naar bed gegaan, gesloopt. Vannacht heb ik voor het eerst in een week weer acht uur als een blok liggen slapen. Daar was ik ook wel aan toe.

Rust in vrede Lex. 

Good day, bad day.

Afgelopen weekend was mega. Heerlijk weer, leuke dingen gedaan. Zondag lekker van de zon genoten met een drankje. Echt heerlijk. Maandag was door het drankje van zondag enigszins een vermoeiende dag, maar niet bijzonder. De maandag is natuurlijk de minst favoriete dag van de week. De vrijheid en bijbehorende tijd in het weekend is voor iedereen met een baan heerlijk en dus is voor iedereen de maandag een klote dag. We zijn vroeg naar bed gegaan en ik heb 10 uur als een blok geslapen. Dinsdag werd ik wakker en ik had echt een top dag, niet normaal. Hard gewerkt tot 14.30 uur, om 15.00 uur een uur gesport, wat ook goed ging. Ik maak sprongen vooruit qua kracht, zeker nu we de trainingen wat meer afwisselen. Na het sport een goede avond gehad, al met al een top dag.

Dinsdag weer vroeg naar bed, dat doen we eigenlijk elke dag. Tenminste, voor 22.00 uur slapen is voor mij nog steeds vroeg. De hele nacht goed liggen snurken, tot 05.00 uur. Ik werd wakker en mijn rechterbeen gaf continu krampen. Niet steeds een paar seconden, maar aan een stuk door. Toch nog in slaap kunnen vallen en om 07.00 uur op. Toen ik wakker werd voelde ik het al, mijn been. De krampen duurden lang en kwamen de hele tijd achter elkaar. Dat is de hele dag doorgegaan. Ik zit nu op de bank, moe, en lichtelijk geprikkeld. Niet door het rare gevoel aan mijn been, maar meer omdat ik ondanks het goed slapen een klacht heb! En gister was een super lekkere dag! Ik begrijp er geen reet van. Het concept van goede en slechte dagen hebben ken ik. Maar ik heb het nog nooit eerder zo ervaren. Ik had gewoon slechte dagen als ik te ver was gegaan met iets. Niet zo maar uit het niets een slechte dag.

Er zit wel een voordeel aan. Ik heb weer wat MS-erigs om over te schrijven. Ik was al begonnen aan een blog over mijn fiets, maar liep een beetje vast. Ik had niet heel veel boeiends om te vertellen. Doordat we nu consequent vroeg slapen ging het veel beter de laatste tijd. Zeker in combinatie met mijn nieuwe werktijden. En de elektrische fiets. Dat maakt zo veel verschil! Ik heb in anderhalve week 220 km afgelegd! Het blijft werken, want de fiets gaat niet zonder eigen kracht vooruit. Maar het leverde geen extra vermoeidheid op. Het is zo fijn, het tempo, het gemak van fietsen. Het waait vandaag flink, windje 5 / 6 denk ik. Ik reed net met tegenwind naar huis, met 30 km/h! Dat is ook meteen de extreme meerwaarde van die fiets. Als ik met mijn oude fiets, met deze wind, naar huis had moeten fietsen was ik echt kapot gegaan.

Ik merk dus dat schrijven over mijn bevindingen, wanneer het goed gaat, al snel saai wordt. Schrijven over mijn ellende lucht op en is veel makkelijker. Zoals ik al veel vaker heb gezegd merk ik dat het goed is om over mijn kommer en kwel gal te spuwen. En het is waarschijnlijk ook boeiender om te lezen. Als ik over mijn positieve dagen zou schrijven zou het al snel op een sprookje gaan lijken…

Fietsen was 15 jaar niet zo leuk!

Als iemand had gezegd dat ik met gemak 30 km op een dag zou fietsen en daarbij vrolijk zou lachen, had ik even achter mijn oren gekrabd. Ongeveer een half jaar geleden reed ik nog dagelijks op mijn 40 jaar oude Gazelle. Ik ben gek op fietsen en doe dat al heel mijn leven elke dag. En dan ook nog eens elke dag heel veel kilometers. Tot een vrijdag een half jaar terug. Ik was met redelijk gemak naar werk gefietst, maar de terugweg was een hel. Mijn benen verkrampten, ik was stuk, ik wilde niet meer vooruit komen. Ik ben daarop, geschrokken, gestopt met dagelijks fietsen. Ik wilde niet nog een keer zo thuis komen. Ik weet dat ik door had moeten fietsen de dag erna, maar het vooruitzicht van een eventuele helse rit zorgde ervoor dat ik de auto ben gaan pakken om op werk te komen (als je ooit een hap van een rode peper hebt genomen doe je dat niet snel nog een keer). Nu heb ik auto rijden ook altijd wel leuk gevonden, maar een verfrissende rit in de ochtend op de fiets is onovertroffen. TOT VANDAAG! Gistermiddag werd ik gebeld door Joulzz, de fietsenwinkel waar mijn verjaardag cadeau te wachten stond. Mijn elektrische fiets was geleverd!

Ik kan het gevoel wat ik krijg op die fiets maar op een manier omschrijven. Alsof ik weer 18 ben en op mijn mountainbike zit. Rammen over de straat. Knallen! Met hetzelfde speelse gemak als 15 jaar geleden iedereen voorbij fietsen. Natuurlijk zit er een hulpmotor op mijn nieuwe fiets, je zou het vals spelen kunnen noemen…. DOE MAAR, interesseert me geen reet. Ik zwaai wel naar je als ik voorbij zoef. Wat een genot. Intens, hemels, puur genot. Ik heb voor het eerst in jaren voor de lol meer kilometers gemaakt dan noodzakelijk. Even over de boulevard van Scheveningen gereden, op de fiets naar fitness, gisteravond nog even naar het strand gereden. 30 kilometer in een dag dus. Lachend. Ik kan er weer even tegenaan de komende jaren. Ik kijk er zelfs naar uit om morgenochtend weer naar werk te fietsen. Bedankt pap en mam, voor het meest geweldige verjaardag cadeau een fietsende MS-er zich kan wensen.

Stinken

Mijn ‘een stapje terug, twee naar voren’ methode is geactiveerd een paar maanden geleden, ergens voor kerst. Eerst een stapje terug dus. Een gezonde levensstijl is iets wat ik nog steeds aan het leren ben. Ik rook weer. Ik sport veel te weinig. Ik fiets veel minder. Ik eet meer. dat heeft erin geresulteerd dat ik nu 95 kilo weeg, grofweg 15!!!! kilo meer dan een paar jaar geleden. Door het roken gecombineerd met substantieel minder bewegen is mijn conditie verminderd. Een hele slimme manier om de MS te ondersteunen in haar zoektocht naar een lekker plekje om onderuitgezakt myeline te gaan verorberen. Ik heb dit ook niet eerlijk in mijn blogs vermeld, ik schaamde me een beetje. Ik heb altijd zo’n grote mond. Over gezond leven en me niet willen neerleggen bij de ziekte en ertegen te blijven vechten. Af en toe ben ik er gewoon helemaal klaar mee en denk ik; de groeten. Maar ik heb mijn rechterbeen opgetild en een beweging naar voren ingezet, het is nog geen stap naar voren, maar een sterke intentie. Wat een lul ben ik ook af en toe. Gewoon die stap zetten, zou ik moeten zeggen en doen.

Ik heb dus de laatste maanden in een achtbaan autootje gezeten die met een klikkend geluid naar enorme hoogte is gesleept. Ik sta ergens op de top, om binnen nu en een korte tijd een donderende, wilde, gezonde rit te maken naar een (wederom) sigaret- en vetloos bestaan vol dolle activiteiten. Ik zit alleen met dat fucking irritante tering been die bij elke stap vervelend doet. Fietsen is irritant, lopen ook, hardlopen gaat niet. Maar, er komt een elektrische fiets aan!! Dat duurt nog een maand, intussen kan ik doorgaan met steeds minder en gezonder eten (overigens maakt Marije nog steeds ELKE dag een gezond super food sapje als ontbijt, dus de vitamines blijven binnen stromen). Fitness doe ik ook nog steeds twee keer per week en dat gaat goed. Het wordt af en toe wat saai en daarom krijg ik meer afwisselende oefeningen vanaf volgende week.

Ik ben aan het bedenken hoe ik het item ‘roken’ niet aan hoef te snijden. Want daar heb ik geen zin in. Weet je wat, jullie lezen het wel als de tijd rijp is, van al dat geschrijf over roken krijg ik trek in een peuk (steek er nu 1 aan). Maar ik ben al vaker roken de baas geworden dus ook dat komt wel in orde. Ik moet er wel bij zeggen dat roken de moeder aller verslavingen is. Roken is voor mij verslavender dan eten. Het is niet lekker, maar toch is er altijd die trek. Klote sigaretten. Voor Marije is het ook niet fijn, niet alleen stinkt het, zij doet alle moeite voor me en ik vergooi dat met roken.

Als mij achtbaan autootje met een rotgang de baan aan het afscheuren is zal ik dat weer vol trots in een blog verkondigen, met superlatieven.

Ik heb even na moeten denken hoe ik dit blog moet eindigen. Vannacht lagen we in bed. Het was even stil. Totdat Marije op een belerende, een beetje geprikkelde toon zei: “Lieverd… Wil je alsjeblieft niet door je mond ademen!” We zijn echt stuk gegaan van het lachen, maar duidelijk is, van roken ga je niet beter geuren.

E-bike.

Het werken gaat super lekker. Na een maand niets doen is het zelfs een goed gevoel weer bezig te zijn met Energy Guards. We hebben het druk en onze klanten blijven tevreden. Voor de maand Thailand werkte ik vier dagen per week 6 uur. Na overleg met mijn baas is besloten om vijf dagen 5 uur te gaan werken. Hij en ik merkte dat het na 14.00 uur ophoud bij mij. Er komt dan gewoon niet heel veel meer uit mijn vingers. Ik heb geen concentratie meer en begin met een soort non-stop gaap sessie. In de ochtenden ben ik ouderwets wakker en gaat alles van een leien dakje. Dat geldt ook voor fietsen. Naar werk rijd ik iedereen voorbij met niet al te veel moeite. Heerlijk om de snelste op de fiets te zijn.

De terugweg is een ander verhaal. Ik ben dan moe van het werken en ben niet vooruit te branden. Zware benen, laag tempo. Vrijdag was een uniek dieptepuntje. Een kilometer voor mijn huis schoot de kramp in mijn been en werd fietsen echt een hel. Ik heb het huis gehaald maar moet dan ook bijkomen van de geleverde kracht inspanning. Ik denk dan aan een paar jaar geleden, mijn marathon plannen en dat die MS mij niet stuk zou krijgen. Ik moet bekennen dat ik niet denk ooit nog een marathon te rennen. Als mijn been weer relaxed doet misschien een halve… Anders een tien. Het maakt niet uit, het is ok. Maar goed, fietsen, toch een bezigheid die ik altijd erg leuk heb gevonden, is ineens niet meer zo leuk.

Mijn ‘happy MS’ nichtje heeft een paar maanden geleden een e-bike van haar man, mijn neef, gekregen en is daar lyrisch over. Fietsen is ineens weer goed te doen, ook met haar kinderen en boodschappen. De hulp motor levert genoeg kracht om langere ritten te fietsen en niet moe te worden. Toen ik dit hoorde wist ik het meteen, zo’n fiets is voor mij ook een uitkomst. En dit wisten mijn ouders ook. Gisteren zijn we naar een fietsenwinkel in Den Haag geweest om naar een e-bike te kijken en geloof het of niet, ik krijg voor mijn verjaardag een elektrische fiets!!!! Ik ben zo extreem blij!!! De testrit bij de fietsenmaker was de mooiste fiets rit uit mijn leven, alsof ik weer 18 was! Zonder echt mijn best te doen reed ik 43 km/h! Over 6 weken is de levering en ik kan niet wachten om met die fiets alles te doen waar ik nu steeds vaker de auto voor pak. OMG ik heb zin om op die fiets te vlammen!!

Mijn mountainbike is te koop, die marathon vergeet ik en het interesseert me helemaal niets. Als je niet linksom van A naar B komt, dan maar rechtsom. Ik denk zelfs dat rechtsom in dit geval een veel leukere en soepelere route is. Ik heb enorm veel geluk dat mijn ouders zo’n fiets kunnen betalen, dat weet ik. Niet iedereen met weinig energie zal zo veel geluk hebben. Ik hoop dat verzekeraars de e-bike in de toekomst gaan vergoeden voor mensen die er baat bij hebben. Het is ook gezonder, want je blijft bewegen. Nog 6 weken op de Gazelle.

Aan Maarten, mijn broertje.

Maarten, mijn broertje. Je vroeg me laatst waarom ik zo weinig met je praat over hoe het met me gaat. Waarom ik weinig bel. Ik ben geen echte prater, nooit geweest. Schrijven gaat me makkelijker af. Daarom ga ik, verschrikkelijk on-prive, iets voor je schrijven. Ik zet het op mijn blog, omdat het voor anderen ook misschien duidelijkheid geeft. Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk eerlijk over mezelf te praten. Ik verschuil me snel en makkelijk achter een grapje en een glimlach. Als je mij vraagt hoe het met mij gaat wil ik wel eerlijk antwoorden zoals ik al eens beloofd heb en ook echt heb geprobeerd, maar dat is slopend. Soms is het heerlijk mee te gaan in het zorgeloze bestaan van anderen. Ik geniet van vrolijke mensen om me heen en wil geen spelbreker zijn. Bovendien veranderen klachten continu, er valt geen touw aan vast te knopen. Soms word ik fit wakker na een lange nacht slaap, soms gebroken na een nog betere nacht. Af en toe heb ik pijn, kramp en kan zelfs de zon en het strand me niet opbeuren. Om eerlijk te zijn geeft een slechte dag en de daarbij komende zelfmedelijden me zelfs kracht. Alleen sterk kunnen zijn vind ik een geschenk. Marije vertel ik ook niet alles, op mijn blogs al helemaal niet. Het lijkt me hels om een zeurpiet te zijn. Ik ben je grote broer, die je jaren heeft gepest en geplaagd en nu krijg je een grote broer waar je je geen zorgen om hoeft te maken, dat wil ik.

Ik weet dat je mijn blog nog niet wil n kan lezen. Dubbel vind ik dat. Ik begrijp dat je het van mij persoonlijk wilt horen, maar ik doe dit niet voor niets. Je zal het tzt wel lezen, als de tijd voor jou rijp is. Misschien dat het boek je daarbij helpt. Ik weet dat je de wereld af en toe op je schouders draagt en het is misschien beter om alles in je eigen tempo een plekje te geven. Het maakt mij niets uit. Misschien vertel ik je daarom, onbewust, weinig. Om je te beschermen.

Bovendien is mijn MS iets wat niets uitmaakt voor onze onderlinge relatie. Laten wij gewoon broers blijven. Geen sores, geen gezeuer, gewoon zoals als het was en hopelijk blijft tussen ons. Ik weet nog dat mensen vroeger tegen mij zeiden dat ik succesvol zou worden, dat ik bijzonder ben. Ik haatte dat! Deels omdat ik dat niet hoef of ambieer, maar vooral omdat ik allang wist dat jij degene zou zijn die groots en succesvol zou worden. Ik weet dat gewoon. Jij bent groots, bijzonder. Juist om wie je bent. Eigenlijk ben jij altijd de grote broer geweest, de verstandige van ons twee. En dat ben je nog steeds aan het bewijzen. Je hebt een plan en dat voer je uit. Ik heb geen idee wat ik wil. Natuurlijk droom ik van schrijven, maar ik weet ook dat dat een kleine kans heeft. Energy Guards, waar ik werk zal me de komende 5 tot 10 jaar geven wat ik zoek in werk. Ik houd van die baan en mijn collega's en we hopen op veel succes, maar waar ik daar hoop, weet ik dat jij ver gaat komen. Ik gok CEO van een multi-national als Unilever.

Je hoefd niet alles te weten broertje. Zorg voor jezelf en je lieve vriendin. Als je er klaar voor bent vertel ik je alles wat je maar wilt, beloofd. Geniet van alles wat op je pad komt, koester alles, dat is jouw levensles denk ik. En als dat even niet lukt kun je altijd bij mij terecht. Ondertussen ga ik proberen te leren, om meer te praten. En hopen ooit zo sterk als jij te worden. Dank je gozertje dat je er voor me bent.

Op vakantie!

(Vorige maand in Thailand)

We zijn op vakantie! Op dit moment zitten we op een klein strandje met z'n tweeën. Marije heeft net (volgens haar een heerlijke) Thaise massage gehad en ik zat wat te lezen (ik haat massages). We kijken uit over een groene zee met in de verte Koh Samui, we zitten zelf op Koh Pangan. Op zo'n 30 meter rechts van ons wordt lekkere jazz gedraaid in de bar van het resort. Links staat een groepje palmbomen en wij zelf zitten in de schaduw van een tropische boom met blauwe besjes op twee luie stoeltjes. Op zee vaart een longtail langs, we hebben koude biertjes (Singha) naast ons staan en zitten met onze blote voeten in zacht, wit zand. Voor het eerst in maanden zijn we echt helemaal ontspannen en met mijn been is het in maanden niet zo goed gegaan.

Op 30 december zijn we compleet verrot vertrokken uit Nederland. We waren allebei gesloopt, waarschijnlijk ook omdat we wisten dat de vakantie eraan kwam. De reis naar Thailand was heftig en de eerste dagen Bangkok druk en overweldigend. We zijn allebei eerder in Bangkok geweest, maar sliepen toen met onze ouders in dure hotels. Dit keer hadden we een kamer in een B&B naast een van de drukste straten nabij Koh San Road. Een drukke straat is geen ramp, maar deze was afgezet en werd door de lokale bevolking gebruikt om oud en nieuw tot 07.00 uur te vieren. De eerste dagen bijkomen van de jet lag zat er dus even niet in.

Op 1 januari hadden we gezellig afgesproken met Maarten en Steef voor een nieuwjaarsborrel. Ze verkeerden in eenzelfde staat als wij dus die borrel werd een snel drankje. Daarna vroeg naar bed om samen, starend naar het plafond, naar de immer door feestende menigte te luisteren die blijk gaven van hun adoratie voor de extreem vals zingende Thaise pop-helden.
Uitgeput, met hoofdpijn, kramp en een slepend been hebben we onszelf op 2 januari een taxi ingesleept voor een reis van 9 uur.

De twee dagen voor ons vertrek uit Bangkok hebben Marije en ik allebei buikpijn gehad. Ik vanwege de zenuwen over de te maken reis en Marije door mijn kennelijk zeer aanstekelijke nervositeit. Met buikpijn dus de taxi in naar het vliegveld voor nationale reizen met als handbagage een rugzak en een grote koelbox voor de 40 Copaxone spuiten die we de komende maand overal mee naar toe moeten zeulen. Van de taxi een vliegtuig in, van het vliegtuig de bus in, van de bus op een veerboot en uiteindelijk een pick-up naar ons eerste vakantie plekje.

Nu ik hier in de schaduw van 'onze' tropische blauwe bessenboom zit kan ik rustig overdenken waar al die zenuwen voor de te maken reis vandaan kwamen. Natuurlijk is reizen altijd wel spannend. Reizen met je meest waardevolle bezittingen is een stuk spannender. Ik voel me erg verantwoordelijk voor Marije. Ze is zo lief en onschuldig. Zeker in een miljoenenstad als Bangkok ben ik me, misschien wel veel te veel, bewust van potentiele gevaren. Ik probeer ondanks de extreme vermoeidheid super goed op te letten. Dat zorgt voor stress, resulterend in buikkramp en andere klachten. Ik kan wel duizend keer tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat werkt helaas niet.

Mijn tweede waardevolle bezitting waar we mee reizen zijn mijn Copaxone injecties. Deze moet ik ook heel goed verzorgen om te voorkomen dat ze verrotten. Verrotten doen ze wanneer ze te lang worden bloot gesteld aan warmte en laten we nou net door een bloedheet, tropisch land reizen. Omdat ik geen ijswater pis en ijsklontjes poep, is er maar zoveel dat ik eraan kan doen. Steeds zo snel mogelijk een koelkast zoeken na een lange reis en onderweg ijsblokjes proberen te scoren. Aan mijn voorbereidingen heeft het niet gelegen. Ik kreeg een gouden tip van een KLM medewerkster in Den Haag (prikpolie). Doe de spuiten in thermosflessen en doe die in een koelbox met koelelementen. Veel meer heb ik niet kunnen doen, maar ook dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing. 9 uur reizen in de snik hitte is de grenzen van deze oplossing zoeken en dat besefte ik me maar al te goed.

Op het vliegveld heb ik voor het eerst de koelbox vol ijs laten scheppen door een lieve Burger King medewerkster. Al mijn aandacht ging uit naar die spuiten. Dit was zo erg, dat ik mijn rugzak een uur onbeheerd bij de douane heb laten staan. Toen ik daar achter kwam heeft Marije een sprint getrokken en kwam vijf minuten later terug met mijn rugzak waar de paspoorten, bankpassen, cash en alle belangrijke papieren in zaten. Dat is nog zo'n heerlijke MS klacht, vergeetachtigheid, welke erger wordt naarmate je meer moe wordt.

Ik verklap alvast, het is allemaal goed gegaan met de spuiten tijdens deze 9 uur durende reis. Bij aankomst waren niet eens alle ijsblokjes gesmolten. Ik wil wel proberen uit te leggen wat er door me heen gaat betreffende die spuiten. Ze geven me 30% meer kans op een schub-vrij leven. Tijdens de reis ging ik piekeren, wat nou als ze verrot zijn? Copaxone kennen ze in Thailand niet, net las MS. Wat zou die 30% verlies met me doen, ondanks de warmte? Krijg ik dan een schub? En wat voor een schub wordt het? Waar slaat die ontsteking toe?
Dit geeft dan weer meer stress waardoor ik meer moe wordt. Ik vergeet mijn rugzak, nog meer stress, meer moe en nog meer piekeren. En de bezorgde blik van Marije die ziet dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Ze voelt me haarscherp aan en weet dus dat ik op ben en ze weet dat ik pieker. Toch weet ze me zelfs dan gerust te stellen. Ze verzorgd me, stelt me gerust, terwijl ze zelf net zo moe is.           
En nu zitten we samen in de schaduw met een ijskoud biertje en denk ik na drie nachten 10 a 11 uur slapen; Waar heb ik me nou zo druk om gemaakt? Reizen is nooit meer hetzelfde, natuurlijk niet, maar was al die stress niet een beetje overdreven? Weet je, ook dit moeten we leren. Ook reizen is iets anders geworden, het gaat niet meer zo als vroeger en dat is ook helemaal niet erg. Het grote voordeel is dat we nu extra genieten van onze bestemming. De rust, de zon, het eten van de straat en de koude biertjes smaken beter na een zware inspanning. De volgende etappe van onze reis zal weer wat makkelijker zijn. Maar nu ga ik eerst even heel hard piekeren of ik een groene of een rode curry ga eten zo meteen.