2e MRI

Vanochtend, donderdag, mijn 2 MRI scan gehad.  Ik was niet heel erg zenuwachtig, want erger dan de eerste keer kon het niet worden. Ik heb toen 70 minuten doodstil moeten liggen in de buis. Ik was overal verkrampt en moe. Ze hebben toen eerst ‘normale’ foto’s gemaakt en vonden het toen nodig dezelfde foto’s nog een keer te maken met contrastvloeistof. Dit keer zouden ze van tevoren wel weten wat te doen, het zou dus minder lang duren en het was dicht bij huis. Voor mijn eerste scans had ik in het rode kruis een paar maanden moeten wachten, in het MRI centrum in Rotterdam konden ze binnen een week. Ik ben dus de eerste keer naar Rotterdam gegaan, deze keer hoefde dat niet.

Het was maar goed dat ik rustig was, hoe rustig en analytisch ik er ook over denk (er kan niets gebeuren, het duurt maar heel even), 30 / 40 minuten in de MRI blijft een vervelend iets. Ik kan me heel goed voorstellen dat sommige mensen er heel slecht tegen kunnen. Mijn moeder was mee om mijn handje vast te houden, wat erg prettig was, en we waren tien minuten te vroeg. Ik was om 10.00 uur aan de beurt en dan verwacht je geen wachttijden zo vroeg op de dag. Maar er was een kwartier wachttijd. Dat is niet erg, helemaal niet zelfs, maar we verwachten het gewoon niet. Om 10.15 werd ik in een ‘wc groot’ kamertje met twee deuren aan weerszijde geroepen en moest me uitkleden. Je doet de deur naar de gang op slot en wil automatisch doorlopen, maar die deur zat ook op slot. Heel surrealistisch om in een vierkante meter in je ondergoed te zitten wachten.

Als de deur open gaat staan er drie prachtige zustertjes in steriel witte pakjes je uit te kleden met hun ogen. Ze staren af en toe stiekem naar de bobbel in je kruis, maar dat is niet zo erg. Ze leggen je zachtjes met z’n drieën op de MRI tafel en binden je stevig vast. Je kan echt geen kant meer op. Dan beginnen ze langzaam met je... Ok dit is de romantische versie. Je moet op een koude plank gaan liggen. De doorsnee zusters leggen uit hoe lang het duurt en je krijgt een koptelefoon met Veronica op. 

Als je in die buis ligt is de muziek heel prettig omdat het een gevoel van tijd geeft. Een nummer is drie minuten, reclame één minuut. Dus je weet precies hoe lang je al ligt. Ik heb trouwens een top-tip voor iedereen die de holle stang nog in moet. Drink niet 5 grote bakken koffie. Na een paar minuten doodstil liggen moest ik een partij zeiken!! Mijn god!! En dan moet je nog 10 minuten wachten! Ik lag te denken, stel dat ik het niet meer houdt, zou ik dan door mijn eigen pis geëlektrocuteerd kunnen worden?

Na de scan van mijn ruggenmerg was het tijd voor het toilet. Ik had een lichtblauwe boxer aan en was als de dood dat er een druppeltje in zou komen. De meeste mannen kennen dat wel, dat kleine druppeltje kan grote gevolgen hebben in je onderbroek. En ook al kende ik de drie zustertjes niet, ik wilde niet voor druiper staan. Dus heftig deppen en drogen. Het ging goed. Na het toilet was mijn hoofd aan de beurt. Het ging eigenlijk allemaal heel soepel. Het enige wat me dwars zit is dat ze géén contrastvloeistof toe dienden. Waarom niet dit keer? Zijn de ontstekingen zo duidelijk te zien? Of weten ze nu beter waar ze naar moeten kijken dan wel zoeken?

Nu is het weer een week wachten, maar hoe dichter bij de datum van de uitslag komt, hoe meer helder ik erover kan denken. Het is wel vermoeiender merk ik. Voor iedereen om me heen ook. Mijn vrienden en familie laten allemaal echt blijken dat ze met me mee denken door sms-jes, berichten, belletjes te sturen. Heel fijn. Na het ziekenhuis ben ik met mijn moeder, vader en Marije lekker gaan lunchen in Scheveningen (3 keer kroketten, één keer soep). Al met al viel de dag erg mee. De kroketten waren lekker.