Bange tijden.
Ik zei twee weken geleden tegen mijn moeder; Ik zou zo graag een paar rustige maanden willen hebben. We waren bezig stamceltransplantatie te gaan organiseren en ik gaf aan daar liever een half jaar mee te willen wachten. Nu, twee weken later, kijk ik alweer heel anders aan tegen mijn gezondheid. Zelfs tegen ‘het leven’. Alles is nu anders. Ik maak me nu geen zorgen over mijn uitvallende linkerbeen, maar of ik dit wel overleef. En met mij vele tienduizenden anderen. Wat gaat er met ons gebeuren?
Ik ben bijna een jaar gescheiden, mijn nieuwe huis is bijna klaar, ons bedrijf begon eindelijk te lopen, mijn relatie met mijn zoon staat als een huis, de zomer komt eraan, ik zou stamceltransplantatie ondergaan. En nu zit ik opgesloten in een flatje. Ik heb de rust die ik wenste, maar op een compleet verkeerde manier. Ik zit in quarantaine. Hoe snel kan alles veranderen? Prioriteiten anders komen te liggen? Ik heb dit alleen meegemaakt, toen ik hoorde dat ik MS had. Maar toen maakte ik me geen zorgen om mijn en vele andere levens. Zo snel kan je perspectief weer veranderen.
Kan mijn lichaam een Corona-virus aan? Heb ik de kracht daarvoor? En wat doe ik met mijn medicijnen die mijn immuunsysteem onderdrukken? Moet ik daarmee stoppen? Moet ik mijn boodschappen laten doen? Kan ik mijn zoon nog wel zien? Ik heb net als iedereen zo veel vragen. En totaal geen antwoorden. Niemand heeft ze. Ik hoop dat de slimme koppen op de wereld snel met oplossingen komen. Wellicht heb ik het virus al en word ik binnen een paar dagen ziek. Alleen de tijd zal het leren.
Het stond al lang op de agenda om een nieuw blog te schrijven over mijn stamcel plannen. Dat was een tijdje lang iets waar ik naar uit begon te kijken. Ook al moest ik nog een crowd funding opzetten. Het zal er even niet van komen. Er is wel een groot raakvlak met de huidige situatie en de stamcel plannen. Het missen van Jan. Als ik daaraan denk, dan moet ik spontaan huilen. Ik hou zo intens veel van dat mannetje. Het gaat ook echt goed met hem, Marije en ik praten gewoon, er is geen ruzie meer. We hebben zo een leuke band opgebouwd en hij is zo lief. Ik bof maar met een mannetje zoals hem. Ik kan me een leven zonder hem ook niet voorstellen.
Ik zit dus in quarantaine. Maar ik heb Jan wel de dagen dat hij bij me is. De kans op besmetting via kinderen is kleiner, maar niet afwezig. Maanden zonder Jan kan ik nu niet, goede kans dat ik toch wel het Corona virus voor mijn kiezen krijg. Dan liever met Jan bij me, dan zonder hem. Die jongen maakt van mij echt een beter mens. En onze nieuwe situatie, samen in ons nieuwe huisje, zal hem ook veel meer rust geven. Maar dan moeten we eerst deze bange tijden door.
Voor iedereen heel veel sterkte. Dit gaat heftig worden.
