Praten

Vandaag heb ik mijn eerste gesprek gehad bij de psycholoog. Het is een oudere dame. Ze oogt heel vriendelijk, een beetje als een vrouw die in een snoepjes winkel werkt. Zo’n eerste gesprek is vooral oriënteren. Wie ben je, wat doe je en vertel me eens wat je hier brengt. “Hoi ik ben Bastiaan, ik schrijf voor een tijdschrift, ik schrijf voor mijn blog, ik werk aan een paar boeken en ben bezig met een vriend wat op poten te zetten”.  Oh wat leuk allemaal! En wat brengt je hier? “Nou, ik heb 3 maanden geleden te horen gekregen dat ik MS heb”.

De eerste weken dacht ik dat het geen zak zou uitmaken. Er is niets wat mij er onder krijgt. Ik merkte dat de mensen om mij heen meer schrokken dan ik en het er zichtbaar moeilijk mee hadden. Ik kreeg er nog niet echt hoogte van, het drong nog niet goed tot me door. Ik was te moe om te werken, duizelig, tintelingen over mijn boven lichaam, krampen, ogen die heen en weer schieten, maar mentaal voelde ik me best sterk. Tuurlijk, je wordt ontslagen en moet vaak naar het ziekenhuis. Maar ik ben vaker na een korte tijd zonder werk komen zitten en loop mijn hele leven al de deur bij het Rode Kruis plat. Er zou niet veel voor mij veranderen, daar ben ik te sterk voor.

Na een maand besloot ik dat enorme bord voor m’n kop te verwijderen. Ik ben het net op gegaan en ben wat gaan lezen over MS. Ook kwamen er folders mijn kant op en heel veel verhalen. Toen begon het te dagen bij me. Ik heb MS. Ik kan er echt last van gaan krijgen. Ik kom in een rolstoel, NEE, ik kom binnen een paar jaar in een rolstoel. En ik word blind, doof en mega chagrijnig. Ik zou mijn vriendin kwijt raken, mijn vrienden ook en ergens alleen en hulpbehoevend in een klein kamertje zitten. De onzekerheid sloeg heel hard toe. HEEL hard. Een waslijst aan irritante klachten deden zich voor, gelukkig had ik een schouder om op uit te huilen.

Na twee maanden werd ik rustiger. Ik kon wat rustiger nadenken en begon met het heel nauwkeurig analyseren van hoe en wat ik voelde. Een avond doorzakken. 2 dagen moe en brak. Te veel hardlopen. Een week kapot zijn. Slecht kunnen slapen. Hup valeriaan erin. En ga zo maar door. Na twee maanden begon ik me ook iets beter te voelen. De klachten namen echt af. Krampen verdwenen, tintelingen ook. Uitval van mijn arm was heel lang niet meer voor gekomen en ik leek wat meer energie te kunnen sparen. Langzaam aan ging het steeds beter. Ik begon ook te merken dat ik mijn problemen met iemand moest gaan delen die ik niet kende. Een verse, onbevooroordeelde blik waar ik kan schelden op alles.

Nu, drie en een halve maand later, zit ik bij u. Ik denk dat ik wel redelijk alles op een rijtje heb. Ik ben alleen echt niet meer dezelfde als vroeger. Ik word sneller moe en daarbij horen een aantal klachten.     Maar waarom ik hier zit, is omdat ik mijn hart moet luchten bij iemand, over de onzekerheid die ik voel. Ik moet van een buitenstaander horen hoe die over de situatie denkt, wat die zou doen. Ik wil zo snel mogelijk weer dezelfde zijn van geest als ik een aantal maanden geleden was. Vol zelfverzekerdheid en me nergens druk om makend. Lachend en zonder zorgen, maar dat zit er natuurlijk nooit meer in. Ik moet dit namelijk niet alleen voor mezelf doen, maar voor iedereen die ik ken. Tot over twee weken meneer Stevens.