Gedachte in een rijtje

Het is grappig, een jaar of 9 geleden vertrok ik naar Australië, op Valentijnsdag. Ik kwam daar de 16^e aan en was 2 dagen later jarig. Hoe anders stond ik toen in het leven. Ik dacht alleen maar aan feesten en plezier maken. Ik ben op mijn verjaardag beroofd van al mijn geld en moest een tijd fruit plukken  om brood te kunnen betalen. Het boeide me geen reet, ik spaarde goed en zou snel een auto kopen en heel Australië gaan doorreizen. Mijn grootste zorg was, of ik wel genoeg geld had voor een Goon-bag, een plastic zak met goedkope, smerige wijn. Als het echt allemaal verkeerd ging en de situatie uitzichtloos was, belde ik naar huis voor geld. Zo heb ik een paar weken elke ochtend kots van wc’s moeten boenen tegen kost en inwoning. Ik verdiende er niets bij en die mogelijkheid was er ook niet. Mijn ouders storten dan 1000 gulden zodat ik een paar duizend kilometer verderop kon reizen en weer werk zoeken. Hoezo zorgeloos leven?

Ik ben nu niet in Australië. Godzijdank, moet er niet aan denken weer zo 10 maanden te leven. Ik ben thuis met mijn meisje, op Valentijnsdag. De 16^e krijg ik mijn uitslag en de 18^e ben ik weer jarig. Dit jaar zal ik niet beroofd worden. Ik hoef geen fruit te plukken voor mijn geld. Ik kan alleen nu ook niet meer naar mijn ouders bellen of ze dit probleempje even kunnen oplossen. Ik moet als het ware gewoon elke ochtend de kots van de wc’s boenen. Geen uitweg. Niet een paar duizend kilometer rijden voor ander werk. Geen zorgeloos leven meer.

Maar is dat wel zo? Ik gaf het een tijd terug al aan, ik voel me echt beter! En ik heb alles wat ik maar wensen kan. Ok, ik zou een aantal dingen graag anders zien, maar al met al heb ik het best redelijk voor elkaar. Het is ook maar hoe je ertegen aan kijkt. Over een maanden is alles alweer anders. Dan hoef ik niet meer te wachten, is dit allemaal niet meer zo ‘nieuw’ en kan ik er wellicht weer beter mee omgaan. Het besef begint te komen dat dit eigenlijk helemaal niet zo erg is als ik de afgelopen 3 maanden heb gedacht. Ik lach elke dag, heb nog steeds meer energie dan een gemiddeld mens, geniet intens (van) met de liefste en leukste prinses van de wereld en er ligt een hoop moois int verschiet. Ik denk dat hetgeen ik het meest moet doen is mijn eigen gedachten op een rijtje krijgen. Alles een plekje geven. 20 Februari heb ik een gesprek met een psycholoog, die kan me hier misschien goed mee helpen. En anders los ik het zelf wel op.    

Denk ik nu alleen maar aan 16 februari? Nee, gek genoeg keek ik meer op tegen de eigenlijke MRI dan de uitslag. Alsof ik invloed kon uit oefenen op de MRI. Nu kan ik echt niets meer doen, het is gewoon wachten. Gelukkig kan ik Marije helpen met haar werk door te schrijven. Dat vind ik leuk om te doen en het wordt gewaardeerd . In de avond drinken we lekker een wijntje met z'n tweeën of ga ik kaarten met vrienden. Eigenlijk wat ik altijd al heb gedaan. Ik ben gelukkig. Natuurlijk is dat altijd het belangrijkste, geluk. Ik heb dus mijn eerste gedachte in een rijtje gezet.

Plaats 1: Geluk.