De latten op!

Gisteren voor het eerst in mijn leven echt geskied. Ik heb in een ver verleden wel eens geskied tijdens een vakantie in Tsjechië, maar dat mag niet echt skiën genoemd worden. Ik ben op pad met mijn ouders,  Marije en mijn broertje en zijn vriendin Femke. We zitten bij de porte du soleil in Frankrijk. Het is hier geweldig! Het huisje waar we slapen heeft 5 slaapkamers, 3 badkamers, een huiskamer met open haard en een buiten zwembad. Het zwembad is alleen niet echt een aanrader zo hartje winter. Mijn ouders zijn hier om te wandelen en lezen, Maarten en Femke om te boarden, Marij en ik om te skiën. Maarten, Femke en Marije zijn heel erg ervaren op de sneeuw, het is voor mij dus hard werken om een beetje bij te blijven.

Aangezien ik met 3 ervaren skiërs ben en me niet graag laat kennen had ik besloten dat we met z’n allen wel gelijk van de rode piste af konden gaan. Het was heerlijk rustig, naast ons was er een mannetje of 10 op de berg. Geen rijen, geen mensen om je heen, alleen jij en de berg… Een hele hoge berg…. Een hele steile berg ook! De rit omhoog was nog wel leuk en ontspannen, de rit omlaag zou een stuk minder leuk en ontspannen zijn. Om eerlijk te zijn dacht ik, dat ik het skiën binnen een minuut of vijf compleet onder de knie zou hebben. Ik begrijp hoe zwaartekracht werkt, onder welke hoek een ski op de berg moet staat en wat de bijbehorende wrijvingskrachten zijn. Het verplaatsen van je lichaamsgewicht onder een bepaalde hoek met de berg moet een gegeven uitwerking hebben op de richting die je skiet. Echter na 20 minuten ging het nog steeds voor geen meter! Ik werd gefrustreerd en reageerde dit af op mijn veel te lieve lerares. Ook voelde ik dat dit ski grapje flink wat energie koste. Op een gegeven moment zag ik nog maar een oplossing, vol gas die pleuris berg af. Helaas heb ik geen angst en ging dus ook goed hard die berg af, zeker een meter of 50, voordat ik onnoemelijk hard op mijn bek ging. Met een zwaar gekneusde duim als gevolg.

Halverwege de berg was een ski bar, waar ik besloot even een half uur rustig te worden onder het genot van een biertje. Dit hielp. Ik kon rustig mijn excuses maken naar mijn lieve lerares…. En even rustig nadenken over wat er goed ging en wat fout. Het biertje deed zijn werk prima en ik begon langzaam weer zin te krijgen in het vervolg van de berg. Nadat ik nog een keer mijn excuses had gemaakt was het tijd voor poging twee. Mijn duim deed pijn, maar die was eerder zwaar gekneusd met rugby, dus die pijn kende ik. De rest leek het verstandig om de blauwe pistes op te zoeken, ik vond ze maar mietjes… Maar goed, het was 3 tegen 1 stem. Het vervolg van de berg ging wonderbaarlijk soepel, ik kreeg weer hoop!

De blauwe pistes waren een stuk drukker en daardoor was de sneeuw veel hobbeliger. Je moet goed opletten waar je skiet en wie er naar je skiet. Ik vind die blauwe pistes oprecht moeilijker dan de rode. We hebben met zijn vieren heerlijk een paar uur over de bergen ge(g)leden. De laatste heuvel verdwenen Marije en Femke met de noorderzon en Maarten en ik zijn de laatste heuvel met zijn tweeën omlaag gegleden. Ik was op. Moe, lichtelijk chagrijnig omdat het intens koud geworden was en ik merkte dat het allemaal niet meer zo soepel ging. Op een van de laatste stukken kreeg ik weer het zwart voor mijn ogen en ging voor een kamikaze actie. Ik wilde zo snel mogelijk naar beneden. Een stuk verder lag ik op mijn gezicht met mijn andere duim gekneusd.  Klote ski stokken.
Uiteindelijk was het een leerzame dag, ik kan best skiën nu. We hebben veel rode en een zwarte piste gedaan en dat ging wonderbaarlijk goed. Ok, ik heb allebei mijn duimen gekneusd en ben compleet uitgeput, maar al met al was het erg leuk. Op naar dag 2!