2e MRI, ben bang....

Over een week of 2 lig ik weer in de MRI, over een week of 3 weet ik wat er met me aan de hand is. Heel erg fijn dat er een einde aan het lange wachten zit te komen. Ik heb zelf het gevoel dat ik geen zware vorm van MS heb omdat ik voel dat de ontsteking in mijn nek minder aan het worden is. Ik heb geen uitval meer van lichaamsdelen en de tintelingen zijn ook minder. Dat geeft me wel wat rust, ook al weet ik dat de ontsteking ook gegroeid kan zijn maar zich op een andere manier manifesteert. Ik slik me scheel aan vitamines en eet super gezond. Mijn conditie is goed en ik krijg de kans het rustig aan te doen, ik voel dat dat werkt. Op zich geen reden tot paniek.

Maar ik begin wel bang te worden. Hoe dichter bij 9 februari ik kom, hoe zenuwachtiger ik word. Ik wil gewoon goed nieuws krijgen! Het is heel moeilijk te omschrijven en te begrijpen wat een raar idee het is, dat je nieuws gaat krijgen wat je hele leven van belang zal zijn. Merk ik nooit iets van MS? Naast de vermoeidheid dan… Of wordt ik afhankelijk van een rolstoel binnen een paar jaar. Kan ik fatsoenlijk voor mijn meisje zorgen, of moet zij voor mij gaan zorgen? Hoe ziet de toekomst eruit?

Het moeilijkste van dit allemaal is om sterk te blijven. Positief. Vrolijk. Het ergste is dat ik merk dat mijn persoonlijkheid nu snel zou kunnen veranderen. Van een vrolijke, sterke, positieve, levenslustige man naar een onzeker, bang jongetje. Met alle nare gevolgen van dien. Ik wordt er een slechter persoon van. Dus het is elke dag weer blijven denken aan wat ik heb en hoe ik dat kan behouden. Het klinkt gek, maar deze situatie wekt af en toe een heel erg zelf destructieve, asociale, eenzame kant in me op. Terwijl ik juist niet eenzaam moet zijn en al zeker geen reden heb om me zo te voelen! Ik ga denk ik met iemand praten hierover. Misschien dat iemand met verstand van zaken me kan vertellen wat er met me aan het gebeuren is? Of dat ik gewoon een labiel ben….

Is er nog goed nieuws denk ik met jullie waarschijnlijk…. JA! Ik krijg waarschijnlijk herscholing van de overheid omdat de horeca een bedrijfstak is die gemiddeld genomen een bak energie van je vraagt, dat is ongekend. Ik ga dus weer de boeken in, iets wat ik dacht echt nooooooit meer te doen, ben niet zo een boekenwurm. Maar eigenlijk heb ik er wel zin in! Ik denk het meest serieus na om de PABO te gaan doen. Het heeft me altijd leuk geleken om leraar te zijn en met een dosis natuurlijk overwicht moet je een eind komen heb ik me laten vertellen. Ook zijn ze hard op zoek naar mannelijke leraren dus wordt me wellicht makkelijker een baan aangeboden. Ook heb je als leraar redelijk veel mogelijkheden om part time te werken en heb je een heerlijk lange zomervakantie om de zon (vit D) in al zijn glorie op te slurpen.  Ideaal. Het lijkt me erg leuk de jeugd van heden ten dage wat bij te brengen. Op zoek naar oude schoolboeken dus.