Het blijft wennen...

De tweede dag skiën ging heel erg goed. Over de hele dag ben ik slechts een keer gigantisch hard onderuit geknald!! We hebben leuke tochten gedaan in de volle zon. Waar we de eerste dag nog wat wolkjes hadden was het de tweede dag strak blauw, de hele dag! De derde dag was net als de tweede dag heerlijk. We hebben veel geskied en lekker geluncht met een biertje. Het skiën ging ook steeds makkelijker en koste steeds minder kracht. De vierde en laatste dag skiën was minder succesvol. Mijn benen waren echt te verzuurd en de sneeuw was door de hoge temperaturen een beetje zacht en het werd daardoor lastiger om bochten te maken. Uiteindelijk zijn Marije en ik na een uurtje of twee al gestopt en op een terras wijn gaan drinken.

Dit was de eerste intensieve week die ik heb gehad na mijn diagnose. Dit was ook voor het eerst dat ik merkte dat ik echt kapot kan gaan. In de avond na de tweede, derde en vierde dag was ik te moe om te praten en begon ik heftig te zweten van de vermoeidheid. Zelfs gezellig doen zit er dan gewoon niet meer in, dat kan niet meer. Lichamelijk valt de vermoeidheid nog mee, ik merk wel dat ik moe ben, maar heb geen extreme last. Geestelijk is een heel ander verhaal. Ik kan mijn energie niet meer goed spreiden over een hele dag en ik merk dat het ook moeilijk is om gezellig te doen tegen iedereen. Niet dat ik nors wordt, maar stil. Ik sla gewoon dicht en er komt geen ‘boe’ of ‘bah’ meer uit me. Ik begin met staren, wazig staren, en merk dat zelfs nadenken eigenlijk te veel energie kost. Als we met z’n allen gezellig zitten in de avond wil je eigenlijk niet naar bed en erbij blijven, maar erbij blijven heeft ook geen zin.

We zijn nu 1 dag terug en ik heb een uurtje of 8 / 9 goed geslapen vannacht. Maar ik ben nog steeds kapot. Het is rustgevend om weer thuis te zijn en in ons eigen bed te kunnen slapen en alles op zijn plek te hebben. Ik heb nu ook de kans om even rustig na te denken over de vakantie. Die was mega! Het weer was super, het skiën was mega, de gezelligheid was top, het eten heerlijk, alle ingrediënten waren aanwezig. Toch heb ik een beetje een raar gevoel na deze week omdat ik nu voor het eerst merk wat een intensieve vakantie met me doet. Een week zuipen in Frankrijk op het strand zit er bijvoorbeeld niet meer in. Dat houd ik niet meer vol, nooit meer. Een week in een extreem comfortabel huis zitten en een uur of 4 / 5 per dag skiën is eigenlijk ook te zwaar. Het wordt zoeken naar wat er nog in zit voor me. Over een maandje ga ik met mijn vrienden een weekend in een huisje zitten, mannen weekend noemen we dat al jaren, en ik ben bang dat dat misschien wel een opgave gaat worden. En het meest pijnlijk is om te weten dat ik er misschien bij zal zitten als een soort spook.

Ik merk ook dat de mensen om me heen dat lastig vinden. Een paar van mijn vrienden hebben dat uitgesproken. Ze vonden me een beetje depressief overkomen. Ik was gewoon doodmoe en dan verander ik in het spook. Aan mijn ouders en broertje kon ik voelen dat ze het moeilijk vonden om te zien. Ze hoeven dat niet uit te spreken. Het is natuurlijk ook moeilijk om te zien dat hun ooit meest energieke jongen van de wereld, in de avond naar de tafel zit te staren en heftig zit te zweten van vermoeidheid. Ik vind het zelf al heel moeilijk. Wat dat betreft was deze week heel leerzaam, ik kan een hoop minder dan vroeger. Voor de mensen om me heen is het nog heel erg wennen. Ook weet ik dat ik een rots heb om op te leunen, Marije pakt het allemaal super goed op. Ze vind het allemaal niet erg, gaat mee naar bed als ik moe ben en komt dan naast me liggen en maakt me weer helemaal ontspannen. Uiteindelijk is zij ook degene die met een niet zo vrolijke persoon te doen krijgt maar dat pakt ze heel goed aan. Ze doet er niet te moeilijk over.

Het blijft allemaal wennen. Voor mij, maar ook voor mijn omgeving.