Copaxone.

Vandaag wordt weer een nieuw hoofdstuk. Om half 5 word ik verwacht in het ziekenhuis om de keuze in medicatie door te geven. Het wordt Copaxone. Daar hoor ik de beste verhalen over en het is de medicatie met de minste bijwerkingen. Bovendien geeft het sommige mensen (met MS (duh)) energie en zelfs zeggen ze vrolijker te zijn door de Copaxone. Klinkt goed! Je spuit het dagelijks in je reet of buik denk ik, maar daar horen we zo alles over.

Vanaf vandaag, voor de rest van mijn leven, ga ik mezelf dus inspuiten met Copaxone. Dat is toch wel iets waar ik stil bij sta. Ik vind het heel spannend, ok, als ik eerlijk ben, vind ik het best eng. Maar ja, gemiddeld levert het 30% minder aanvallen op bij MS patiënten. 30% meer kans op een ‘normaler’ leven. De kans op een ergere vorm van MS is helaas 40-50%, maar dat kan rustig 20 jaar duren, of zelfs nooit gebeuren… Het is niet dat ik daar de hele tijd aan denk, maar het spookt wel door mijn hoofd.

Als ik bijvoorbeeld mensen in elektrische stoelen zie rijden denk ik “die heeft MS, geen energie om zelf te lopen”. Je staat er gewoon meer bij stil, maar dat is logisch. Als ik nadenk over de laatste 7 maanden is het een hele rit (lopend) geweest. Maar etappe 1 is wel genomen. Nu is het spuiten en hopen dat er geen aanval komt. Toch geeft dat wel rust, ik kan beginnen met het opnieuw vorm geven aan mijn leven. Ik ben weer bezig met het zoeken naar een passende baan en krijg daarbij hulp van een banen coach die ik via het UWV heb gekregen. Een hele aardige man met een heel positieve kijk op werk en leven. Het komt erop neer dat hij werknemers als een oplossing ziet. Iedereen heeft een aantal kwaliteiten en daar is altijd een plekje voor. Ook in het dagelijks leven heeft hij die positieve kijk, iets waar ik me wel mee kan identificeren.

Dus concreet: Medicatie, nieuwe baan en doorgaan met proberen elke dag weer iets gezonder en verstandiger te leven. Moeilijk, maar niet onmogelijk. Waarschijnlijk zie ik het allemaal heel anders over een jaar. Ik merk nu al dat het gezonder leven goed lukt, alleen de weekenden blijven lastig. Ik houd gewoon van mijn sociale leven zoals dat nu is. Alleen merk ik ook dat al dat sociale gedoe me een halve week herstellen kost. Maar het is wel duidelijk waar de meeste ruimte voor verbetering ligt. Gelukkig geld dit voor iedereen, we zijn geen 20 meer.

Copaxone, doesn’t leave you alone!

Without Copaxone, your illness won’t be gone!

Copaxone gets you in the zone!

Zet met Copaxone, een nieuwe toon!