Marije.

In een woord prachtig….

Verliefdheid is zo leuk! Je leert elkaar kennen. Vlinders, ellenlange gesprekken, begrip en een soulmate. Wat wil je nog meer? Dagen gaan voorbij van gelach, veel wijn, laat slapen, vroeg op, genoeg energie om op te varen, toekomstpraat en het gevoel dat je nooit meer alleen hoeft te zijn. Helaas duurde dat gevoel bij ons maar kort. De roze wolk heeft er nooit écht mogen zijn. Of juist wel…is ons de roze wolk juist levenslang gegund door de MS?

Dat denk ik wel eens. Juist door MS hebben wij elkaar echt leren kennen, al onvoorwaardelijk bijna. Jammer genoeg hebben wij de onbenulligheid, onoverwinnelijkheid en vrijheid als koppel niet lang mogen voelen. Maar is daar niet een veel mooier gevoel voor terug gekomen? Heb ik daar niet een veel kwetsbaardere, lievere, emotionelere en sterkere liefde voor teruggekregen die ik in een vorig leven nooit had durven dromen en waar ik iedere dag weer een stukje trotser op ben? Voel ik daarom niet iedere dag een beetje meer dat ik lééf? Zijn de geluksmomenten hierdoor weer wekelijks op 2 handen te tellen? Omdat we ons proberen te richten op wat we hebben, in plaats van wat we missen. Is het gevoel om ineens dromen te verwezenlijken en uitdagingen aan te gaan daadwerkelijk fout? Geniet ik daarom zo intens van Bas zijn lach, geschater, opgewektheid, optimisme en zijn mentale kracht. Vind ik het daarom zo heerlijk om bij hem achterop de fiets te zitten, terwijl ik hem stevig vasthoud? Juist omdat het écht zo voorbij kan zijn? Is MS eigenlijk niet een godsgeschenk? Of ga ik nu te ver?

Goed of slecht? Dat is een overweging die ik mijzelf iedere dag stel al sinds ik denk aan de dag van de diagnose van Bas. Hij vroeg in één van zijn vorige blogs of ik een stukje hierover wilde schrijven.  

Het is eigenlijk nog maar zo kort geleden en ook als ik dit schrijf spoken er continu gedachtes door mijn hoofd. Er is in zo’n korte tijd zoveel veranderd. Je maakt zoveel mee, met elkaar maar ook alleen. En dat is rot want we hadden toch net afgesproken met elkaar om nooit meer alleen te zijn en ons zo te voelen? Maar helaas dat gaat niet altijd, al doen we zo ons best. Bas verwoordde het laatst zo goed. Hij voelde zich als iemand die keihard aan het watertrappelen was om te overleven in een grote, boze oceaan. En daar zag hij zijn enige, sterke boei en dat was ik. Nu ben ik.. , helaas op dit moment, in een levensfase dat ik me meer voel als een marionettenpop die iedere keer weer een andere beweging maakt zonder dat ik weet wie of wat me stuurt (ik weet het Bas geeft me vaak de credits, maar ook ik ben maar een mens).  Of komt dit alleen door de situatie met Bas? Ik weet het niet. Ik ben een dromer, ga confrontaties uit de weg, leef al 28 jaar op een roze wolk. Dus ja, misschien wel. Misschien is dit het eerste in mijn leven waar ik niet voor kan, maar ook niet voor wil weglopen. Als ik op een onbewaakt moment de Copaxone zie liggen in de koelkast grijpend naar de fles wijn, kan ik schreeuwen, huilen, schoppen. Wat is het leven oneerlijk! Zo jong en nu al deze zorgen. Maar aan de andere kant wil ik niet toegeven aan het verdriet. Voor Bas niet en voor mezelf niet. En ondertussen waar hebben we het over? Het gaat nu toch goed met hem en iedereen kan toch morgen onder een auto komen? O ja…maar die hoeft daar niet iedere dag mee te dealen. Dat is waar.

We zitten nu een half jaar in deze achtbaan en het heeft ons al zoveel gebracht. Ik prijs tot op de dag van vandaag dat ik dit proces mag meemaken. Niet alleen omdat ik weet dat ik hier sterker uitkom. Maar vooral omdat ik Bas zijn moed, kracht, positiviteit en het vermogen om zich kwetsbaar op te stellen in het leven bewonder en daar veel van kan leren.

Om in het positieve te spreken: Als persoon zijn we er nu al sterker van geworden, we komen dichter tot elkaar. Hebben de naarste trekjes al gezien. Maar het respect naar elkaar blijft groeien.

Het negatieve: En dan citeer ik een hele toepasselijke naam van een prachtige documentaire over een man met MS. “Het gaat goed, maar verder gaat het slecht”.