Een nieuw begin.

Marije en ik zijn uit elkaar. Een aantal maanden geleden is de kogel door de kerk gegaan. Voor mij was dit een verrassing, ik zag het niet aankomen. Al realiseerde ik me vrij snel, dat ik het onbewust wel al aan had zien komen. In mijn zoektocht naar de oorzaak van hoe ik me voelde, heb ik ontdekt dat mijn relatie de boosdoener was. Die relatie heb ik zelf niet goed genoeg onderhouden. Ik ben niet boos op Marije, ik gun haar al het geluk. We hebben elkaar ergens lang geleden al losgelaten. We zijn gelukkig in staat als twee volwassenen voor Jan te zorgen. Want daar draait het nu volledig om. 

Hoe kan het nou gebeuren, dat je zo van iemand houdt, maar toch niet meer met elkaar kan samenleven? We zijn in de laatste jaren compleet uit elkaar gegroeid, iets wat ik eigenlijk voor onmogelijk hield. De eerste 5/6 jaar van onze relatie bestond uit het verslaan van slecht nieuws. Het ene na het andere rot nieuws kregen we te verwerken en dat bracht ons tot elkaar. We waren samen aan het strijden tegen al die ellende. Toen dat slechte nieuws er godzijdank niet meer was, viel er een leegte. In die leegte zijn we ons allebei verkeerd gaan gedragen naar elkaar toe en zijn we verder uit elkaar gedreven. 

Verschrikkelijk nieuws. Maar ik heb sindsdien veel minder stress, meer rust, ik slaap beter, ik lach weer, ik wil weer knallen. Mijn relatie met Jan is echt zo goed, dat is bijna onwerkelijk. We houden heel veel van elkaar en hebben echt respect voor elkaar. Ik kan het ook goed aan, iets waar ik echt doodsbang voor was. Zou ik het wel kunnen zonder Marije? Natuurlijk ga ik heel vroeg naar bed als ik jan de dag erna heb, want slapen is lastiger. Maar zo haal ik toch mijn uren slaap. En Jan geeft me ook zo veel energie en levenslust, ik leer echt van hem. Het zal af en toe nog wel lastig worden en ik heb veel minder tijd voor mezelf. Maar ook daar ben ik intens gelukkig mee, zolang ik Jan zie. 

En dat is ook direct de grote donkere keerzijde van dit hele verhaal voor mij. Ik zie Jan maar de helft van de tijd. De dagen, uren, minuten en seconden zonder Jan vind ik een ware hel. Ik mis dat mannetje zo erg, alsof m’n hart uit m’n borst wordt getrokken. Deze emotie is zo heftig, die zag ik niet aankomen. Ik heb hem dit weekend bij me gehad en we hebben intens veel plezier gehad samen, maar op zondag moest ik hem weer gedag zeggen. Mijn kleine blonde lieverd. Ik zal eerlijk zijn, ik houd het nu ook niet droog. Dat zal wel nooit wennen, maar ik moet ermee om leren gaan. Morgen zie ik hem godzijdank weer, dan mogen we weer knuffelen. 

De MS houdt zich gelukkig redelijk stil. Waarschijnlijk door de extra uren slaap en minder stress. Met ons bedrijf gaat het super goed, we hebben bergen werk en zullen gaan uitbreiden. Ik ben in staat een leuk huisje te kopen voor mij en Jan, het zijn natuurlijk flink wat stappen terug, maar het zijn maar stenen. Het komt allemaal wel weer goed, het is een nieuwe start. Een kans om het beter te doen, niet dezelfde fouten nog een keer te maken. En dat is ook het meest belangrijkste, leren van mijn fouten. Ik ben hier heel bewust mee bezig. Het leven is ook eigenlijk gewoon een grote les. Pleuren en weer opstaan. Zonder diepe dalen, geen hoge pieken. Ik was dat een beetje kwijtgeraakt, iets wat ik het voor lief nam, de positieve strijder zijn. Lachend door het leven. Maar die strijder is zich aan het uitrekken, hij ontwaakt uit een lange winterslaap, diep in een bos. Een bos waar geen licht scheen en geen vogels te horen waren.