D-(CPC)-DAY

Soms gaan dingen niet zoals je ze verwacht. Zo had ik nooit verwacht de aller leukste vriendin van de wereld te krijgen. Maar die heb ik wel. Ik had nooit verwacht ziek te worden. Maar dat ben ik wel. Ik had ook nooit gedacht dat ik de halve marathon in een boven gemiddeld tempo zou rennen. Maar dat heb ik gister wel gedaan!! Alles zat mee. Mijn benen voelden als toen ik 18 was, het weer was perfect, er was geen wind, de stemming zat er goed in en ik had een mooie startpositie. De zon scheen gister voor het eerst in maanden echt weer hard. Heerlijk! Je merkte dat iedereen het heerlijk vond en mensen konden weer lachen. Volgens mij is de economie zelfs gegroeid gister. Het enige wat een beetje tegen zat was ik zelf, de zenuwen gierden door mijn lijf. Mede verantwoordelijk waren mijn uber fitte benen, ik wist dat er wat te halen viel tijdens deze halve marathon.

In het startvak zie je de mensen om je heen een beetje nerveus springen en bewegen. De presentator bij de start probeert het ellenlange, vermoeiende wachten wat gezelliger te maken, ik word alleen maar nerveuzer van die man. Je kijkt elke tien seconden op je horloge, checkt of je stopwatch op nul staat en wacht. Mijn stopwatch stond niet op nul. Het is me ook niet meer gelukt dat zo te krijgen, dus ik moest bij elke vijf kilometer 40 seconden van de tijd halen. Eigenlijk is dat fijn, dan heb je weer wat om een minuut mee te vullen. Ik probeerde ook de zenuwen te onderdrukken, anders start je veel te snel en ben je na tien kilometer compleet gaar en blaas je jezelf alleen maar op. Rustig blijven, rustig blijven, rustig blijven… Ik bleef niet rustig.

Na het startschot zat ik gelijk in een heel mooi ritme, dacht ik. Een beetje vlot, maar wel een lekker tempo. Een halve marathon deel ik altijd op in 5 stukken. Vier keer vijf kilometer en de laatste 1,1 kilometer. Na de eerste vijf dacht ik even dat mijn stopwatch echt kapot was, 24 minuten. Dat was niet een beetje te snel, maar veel te snel. Ik had gehoopt om 27,5 minuten. Maar het voelde allemaal nog wel goed. Voor me liep een man van ongeveer 50 jaar oud, hij keek continue op zijn eigen stopwatch om zijn snelheid in de gaten te houden. Ik besloot hem als haas te gebruiken en te kijken waar het schip stranden zou. Na 11 kilometer ging de beste man water halen en moest ik alleen verder. Met een gemiddelde tijd die nog steeds veel te snel was, minder dan 5 minuten per kilometer.Op naar deel 3 en 4 van de halve marathon.

Op weg naar Scheveningen had ik een andere man verwacht, de man met de hamer en verdomt hij stond braaf te wachten. Ik wist dat hij zou gaan meppen als een bezetene. En ook dat deed hij braaf, zoals elk jaar na ongeveer 15 kilometer. Maar ik had me erop voorbereid, in mezelf herhaalde ik de zin ‘Ik ken geen pijn, pijn bestaat niet’. En dat hielp voor geen centimeter, de pijn was groots. Maar tegelijkertijd had ik er weer een kilometer opzitten! En zo ging dat verder tot de 18 kilometer. Pijn, heel veel pijn. Maar na 18 kilometer ook een pijnstiller die zijn weerga niet kent. De skyline van Den Haag, oftewel de finish! Elke stap die je dan zet is er een die je niet meer hoeft te doen. en dat is een verlossend gevoel. Je weet dat je het gaat halen, je weet dat je nog maar rond de kwartier hoeft te rennen en dan is het voorbij. Tanden op elkaar (letterlijk) en gaan tot je voorbij je vrienden en familie over de finish gaat.

Voor de start hoopte ik op een verbetering van de tijd van vorig jaar. Dus alles onder de 1 uur 55 zou goed zijn gezien mijn situatie dacht ik. Een tijd onder de 1 uur 50 was mijn droom. ik heb uiteindelijk 1 uur en 44 minuten (pak em beet) over de halve gedaan! Ik ben nu moe, heb blaren, moeite met lopen door de spierpijn, ben lusteloos en heb slecht geslapen door een overdosis aan adrenaline, maar ik heb een pr gerend! Het is lastig te beseffen, maar het is zo! Zo zie je maar, elk stapje, hoe pijnlijk ook, is er één dichter bij de finish, wat die finish ook is.

De CPC komt eraan.

Een aantal maanden geleden werd ik wakker in een nachtmerrie. Ik had de diagnose MS gekregen. Ik heb uitgebreid verteld wat er allemaal door me heen is gegaan de laatste maanden. En nieuwe ervaringen blijven zich voordoen voor me. Alles is net even wat anders. Al lijkt het in mijn hoofd rustiger te worden. Ik voel me elke dag minder patiënt, zelfs na dit weekend, of misschien wel door het laatste weekend.

We zijn met 12 man in een huisje gaan zitten in ’s Gravenzande. Expres dicht bij huis zodat we zondag niet heel ver terug hoefden te rijden. Nu raad ik echt niemand aan om naar ’s Gravenzande te gaan, er bestaan niet veel plekken die depressiever zijn dan het Westland. Maar het huisje was mooi en ik ben niet veel buiten geweest, dus de omgeving maakte niet heel veel uit. Het was een hele ervaring voor me. Ik kan niet meer drinken zoals vroeger en ik heb veel meer slaap nodig. Dat maakt zo’n weekend heel anders dan voorheen.

De reden dat ik niet veel kan en wil drinken is omdat ik echt niet meer kan lopen als ik te veel op heb. En ik wil niet door mijn vrienden naar bed getild worden, dan drink ik liever wat minder. Ook ben ik bang dat mijn ogen weer heen en weer gaan schieten als ik te veel op heb, dat is voor mezelf al dood eng, laat staan voor anderen. Het is ook nog even aftasten hoe ver ik kan gaan, maar veel verder dan dit had ik niet kunnen en moeten gaan. Het weekend brengt toch veel stress met zich mee en wanneer ik stress heb en weinig slaap komen de klachten heel snel terug. Ik voel weer tintelingen in mijn schouders en ik slaap super slecht wanneer ik heel moe ben (gek genoeg).

Nu, 3 dagen later heb ik weer wat geslapen en de klachten nemen weer langzaam af. 1 ding is zeker, stress en weinig slaap zijn echt de aller ergste dingen voor me, zo ver ben ik nu wel. Het weekend was lachen, veel boeren, scheten en tiet grappen, heel leuk. De rest is wel aan het drinken geslagen en daar heb ik goed van kunnen genieten. Wie weet dat wanneer die ontstekingen minder worden ik weer wat meer aan kan?

In het begin van ,mijn blog had ik het veel over stoppen met roken en hardlopen. Ik rook nog steeds niet en ik loop veel hard. Gister een klein stukje (9 km) in 42 minuten. Gewoon om de spieren een beetje soepel te houden voor zondag, want de CPC komt eraan! Weer iets wat nieuw voor me zal zijn, mezelf leeg trekken tijdens een halve marathon. Maar ik heb beter getraind dan vorig jaar dus ik weet dat ik het kan halen. Ik heb denk ik de laatste 16 jaar zo’n 40 keer de halve marathon gerend dus ik weet ook wat me te wachten staat. Vorig jaar was overigens de eerste keer dat ik aan de finish stond te hyperventileren, 1 van de triggers voor de doktoren om me onder de loep te nemen, laten we hopen dat ik daar dit jaar geen last van heb. Want 1 ding is zeker… Ik ken mezelf, ziek of niet, ik ga die halve marathon killen! Ik hoop op een snellere tijd dan vorig jaar, alles onder de 1 uur 55 is winst.. Ik droom van een tijd van rond de 1 uur 45, maar dat is erg ambitieus. In ieder geval heb ik er zin in! En het zal weer een goed leer moment zijn.

Morgen is de laatste training, een kilometer of 6 a 7 door de duinen. In een heel laag tempo mijn lichaam er aan herinneren dat er gesport moet worden af en toe. Afgelopen training gebeurde er iets grappigs trouwens. Ik liep moederziel alleen over een pad in de duinen en moest na 30 minuten rennen plassen. Dus dat deed ik. Ik was klaar en draaide me om, staat er politie naast me!! Die wilde me, in de duinen, waar niemand anders was, een boete geven voor wild plassen!! Dat geloof je toch niet? Ik wist niet of ik moest huilen van het lachen of van verdriet. Wat een stuk onbenul, ga boeven vangen. Uiteindelijk begreep de jongen dat het lastig is om thuis te plassen als je in de duinen aan het hardlopen bent. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!