Populaire berichten

zondag 9 februari 2014

E-bike.


Het werken gaat super lekker. Na een maand niets doen is het zelfs een goed gevoel weer bezig te zijn met Energy Guards. We hebben het druk en onze klanten blijven tevreden. Voor de maand Thailand werkte ik vier dagen per week 6 uur. Na overleg met mijn baas is besloten om vijf dagen 5 uur te gaan werken. Hij en ik merkte dat het na 14.00 uur ophoud bij mij. Er komt dan gewoon niet heel veel meer uit mijn vingers. Ik heb geen concentratie meer en begin met een soort non-stop gaap sessie. In de ochtenden ben ik ouderwets wakker en gaat alles van een leien dakje. Dat geldt ook voor fietsen. Naar werk rijd ik iedereen voorbij met niet al te veel moeite. Heerlijk om de snelste op de fiets te zijn.

De terugweg is een ander verhaal. Ik ben dan moe van het werken en ben niet vooruit te branden. Zware benen, laag tempo. Vrijdag was een uniek dieptepuntje. Een kilometer voor mijn huis schoot de kramp in mijn been en werd fietsen echt een hel. Ik heb het huis gehaald maar moet dan ook bijkomen van de geleverde kracht inspanning. Ik denk dan aan een paar jaar geleden, mijn marathon plannen en dat die MS mij niet stuk zou krijgen. Ik moet bekennen dat ik niet denk ooit nog een marathon te rennen. Als mijn been weer relaxed doet misschien een halve… Anders een tien. Het maakt niet uit, het is ok. Maar goed, fietsen, toch een bezigheid die ik altijd erg leuk heb gevonden, is ineens niet meer zo leuk.

Mijn ‘happy MS’ nichtje heeft een paar maanden geleden een e-bike van haar man, mijn neef, gekregen en is daar lyrisch over. Fietsen is ineens weer goed te doen, ook met haar kinderen en boodschappen. De hulp motor levert genoeg kracht om langere ritten te fietsen en niet moe te worden. Toen ik dit hoorde wist ik het meteen, zo’n fiets is voor mij ook een uitkomst. En dit wisten mijn ouders ook. Gisteren zijn we naar een fietsenwinkel in Den Haag geweest om naar een e-bike te kijken en geloof het of niet, ik krijg voor mijn verjaardag een elektrische fiets!!!! Ik ben zo extreem blij!!! De testrit bij de fietsenmaker was de mooiste fiets rit uit mijn leven, alsof ik weer 18 was! Zonder echt mijn best te doen reed ik 43 km/h! Over 6 weken is de levering en ik kan niet wachten om met die fiets alles te doen waar ik nu steeds vaker de auto voor pak. OMG ik heb zin om op die fiets te vlammen!!

Mijn mountainbike is te koop, die marathon vergeet ik en het interesseert me helemaal niets. Als je niet linksom van A naar B komt, dan maar rechtsom. Ik denk zelfs dat rechtsom in dit geval een veel leukere en soepelere route is. Ik heb enorm veel geluk dat mijn ouders zo’n fiets kunnen betalen, dat weet ik. Niet iedereen met weinig energie zal zo veel geluk hebben. Ik hoop dat verzekeraars de e-bike in de toekomst gaan vergoeden voor mensen die er baat bij hebben. Het is ook gezonder, want je blijft bewegen. Nog 6 weken op de Gazelle.





maandag 3 februari 2014

Aan Maarten, mijn broertje.

Maarten, mijn broertje. Je vroeg me laatst waarom ik zo weinig met je praat over hoe het met me gaat. Waarom ik weinig bel. Ik ben geen echte prater, nooit geweest. Schrijven gaat me makkelijker af. Daarom ga ik, verschrikkelijk on-prive, iets voor je schrijven. Ik zet het op mijn blog, omdat het voor anderen ook misschien duidelijkheid geeft. Ik vind het zo verschrikkelijk moeilijk eerlijk over mezelf te praten. Ik verschuil me snel en makkelijk achter een grapje en een glimlach. Als je mij vraagt hoe het met mij gaat wil ik wel eerlijk antwoorden zoals ik al eens beloofd heb en ook echt heb geprobeerd, maar dat is slopend. Soms is het heerlijk mee te gaan in het zorgeloze bestaan van anderen. Ik geniet van vrolijke mensen om me heen en wil geen spelbreker zijn. Bovendien veranderen klachten continu, er valt geen touw aan vast te knopen. Soms word ik fit wakker na een lange nacht slaap, soms gebroken na een nog betere nacht. Af en toe heb ik pijn, kramp en kan zelfs de zon en het strand me niet opbeuren. Om eerlijk te zijn geeft een slechte dag en de daarbij komende zelfmedelijden me zelfs kracht. Alleen sterk kunnen zijn vind ik een geschenk. Marije vertel ik ook niet alles, op mijn blogs al helemaal niet. Het lijkt me hels om een zeurpiet te zijn. Ik ben je grote broer, die je jaren heeft gepest en geplaagd en nu krijg je een grote broer waar je je geen zorgen om hoeft te maken, dat wil ik.

Ik weet dat je mijn blog nog niet wil n kan lezen. Dubbel vind ik dat. Ik begrijp dat je het van mij persoonlijk wilt horen, maar ik doe dit niet voor niets. Je zal het tzt wel lezen, als de tijd voor jou rijp is. Misschien dat het boek je daarbij helpt. Ik weet dat je de wereld af en toe op je schouders draagt en het is misschien beter om alles in je eigen tempo een plekje te geven. Het maakt mij niets uit. Misschien vertel ik je daarom, onbewust, weinig. Om je te beschermen.

Bovendien is mijn MS iets wat niets uitmaakt voor onze onderlinge relatie. Laten wij gewoon broers blijven. Geen sores, geen gezeuer, gewoon zoals als het was en hopelijk blijft tussen ons. Ik weet nog dat mensen vroeger tegen mij zeiden dat ik succesvol zou worden, dat ik bijzonder ben. Ik haatte dat! Deels omdat ik dat niet hoef of ambieer, maar vooral omdat ik allang wist dat jij degene zou zijn die groots en succesvol zou worden. Ik weet dat gewoon. Jij bent groots, bijzonder. Juist om wie je bent. Eigenlijk ben jij altijd de grote broer geweest, de verstandige van ons twee. En dat ben je nog steeds aan het bewijzen. Je hebt een plan en dat voer je uit. Ik heb geen idee wat ik wil. Natuurlijk droom ik van schrijven, maar ik weet ook dat dat een kleine kans heeft. Energy Guards, waar ik werk zal me de komende 5 tot 10 jaar geven wat ik zoek in werk. Ik houd van die baan en mijn collega's en we hopen op veel succes, maar waar ik daar hoop, weet ik dat jij ver gaat komen. Ik gok CEO van een multi-national als Unilever.

Je hoefd niet alles te weten broertje. Zorg voor jezelf en je lieve vriendin. Als je er klaar voor bent vertel ik je alles wat je maar wilt, beloofd. Geniet van alles wat op je pad komt, koester alles, dat is jouw levensles denk ik. En als dat even niet lukt kun je altijd bij mij terecht. Ondertussen ga ik proberen te leren, om meer te praten. En hopen ooit zo sterk als jij te worden. Dank je gozertje dat je er voor me bent.

Op vakantie!

(Vorige maand in Thailand)

We zijn op vakantie! Op dit moment zitten we op een klein strandje met z'n tweeën. Marije heeft net (volgens haar een heerlijke) Thaise massage gehad en ik zat wat te lezen (ik haat massages). We kijken uit over een groene zee met in de verte Koh Samui, we zitten zelf op Koh Pangan. Op zo'n 30 meter rechts van ons wordt lekkere jazz gedraaid in de bar van het resort. Links staat een groepje palmbomen en wij zelf zitten in de schaduw van een tropische boom met blauwe besjes op twee luie stoeltjes. Op zee vaart een longtail langs, we hebben koude biertjes (Singha) naast ons staan en zitten met onze blote voeten in zacht, wit zand. Voor het eerst in maanden zijn we echt helemaal ontspannen en met mijn been is het in maanden niet zo goed gegaan.

Op 30 december zijn we compleet verrot vertrokken uit Nederland. We waren allebei gesloopt, waarschijnlijk ook omdat we wisten dat de vakantie eraan kwam. De reis naar Thailand was heftig en de eerste dagen Bangkok druk en overweldigend. We zijn allebei eerder in Bangkok geweest, maar sliepen toen met onze ouders in dure hotels. Dit keer hadden we een kamer in een B&B naast een van de drukste straten nabij Koh San Road. Een drukke straat is geen ramp, maar deze was afgezet en werd door de lokale bevolking gebruikt om oud en nieuw tot 07.00 uur te vieren. De eerste dagen bijkomen van de jet lag zat er dus even niet in.

Op 1 januari hadden we gezellig afgesproken met Maarten en Steef voor een nieuwjaarsborrel. Ze verkeerden in eenzelfde staat als wij dus die borrel werd een snel drankje. Daarna vroeg naar bed om samen, starend naar het plafond, naar de immer door feestende menigte te luisteren die blijk gaven van hun adoratie voor de extreem vals zingende Thaise pop-helden.
Uitgeput, met hoofdpijn, kramp en een slepend been hebben we onszelf op 2 januari een taxi ingesleept voor een reis van 9 uur.

De twee dagen voor ons vertrek uit Bangkok hebben Marije en ik allebei buikpijn gehad. Ik vanwege de zenuwen over de te maken reis en Marije door mijn kennelijk zeer aanstekelijke nervositeit. Met buikpijn dus de taxi in naar het vliegveld voor nationale reizen met als handbagage een rugzak en een grote koelbox voor de 40 Copaxone spuiten die we de komende maand overal mee naar toe moeten zeulen. Van de taxi een vliegtuig in, van het vliegtuig de bus in, van de bus op een veerboot en uiteindelijk een pick-up naar ons eerste vakantie plekje.

Nu ik hier in de schaduw van 'onze' tropische blauwe bessenboom zit kan ik rustig overdenken waar al die zenuwen voor de te maken reis vandaan kwamen. Natuurlijk is reizen altijd wel spannend. Reizen met je meest waardevolle bezittingen is een stuk spannender. Ik voel me erg verantwoordelijk voor Marije. Ze is zo lief en onschuldig. Zeker in een miljoenenstad als Bangkok ben ik me, misschien wel veel te veel, bewust van potentiele gevaren. Ik probeer ondanks de extreme vermoeidheid super goed op te letten. Dat zorgt voor stress, resulterend in buikkramp en andere klachten. Ik kan wel duizend keer tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat werkt helaas niet.

Mijn tweede waardevolle bezitting waar we mee reizen zijn mijn Copaxone injecties. Deze moet ik ook heel goed verzorgen om te voorkomen dat ze verrotten. Verrotten doen ze wanneer ze te lang worden bloot gesteld aan warmte en laten we nou net door een bloedheet, tropisch land reizen. Omdat ik geen ijswater pis en ijsklontjes poep, is er maar zoveel dat ik eraan kan doen. Steeds zo snel mogelijk een koelkast zoeken na een lange reis en onderweg ijsblokjes proberen te scoren. Aan mijn voorbereidingen heeft het niet gelegen. Ik kreeg een gouden tip van een KLM medewerkster in Den Haag (prikpolie). Doe de spuiten in thermosflessen en doe die in een koelbox met koelelementen. Veel meer heb ik niet kunnen doen, maar ook dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing. 9 uur reizen in de snik hitte is de grenzen van deze oplossing zoeken en dat besefte ik me maar al te goed.

Op het vliegveld heb ik voor het eerst de koelbox vol ijs laten scheppen door een lieve Burger King medewerkster. Al mijn aandacht ging uit naar die spuiten. Dit was zo erg, dat ik mijn rugzak een uur onbeheerd bij de douane heb laten staan. Toen ik daar achter kwam heeft Marije een sprint getrokken en kwam vijf minuten later terug met mijn rugzak waar de paspoorten, bankpassen, cash en alle belangrijke papieren in zaten. Dat is nog zo'n heerlijke MS klacht, vergeetachtigheid, welke erger wordt naarmate je meer moe wordt.

Ik verklap alvast, het is allemaal goed gegaan met de spuiten tijdens deze 9 uur durende reis. Bij aankomst waren niet eens alle ijsblokjes gesmolten. Ik wil wel proberen uit te leggen wat er door me heen gaat betreffende die spuiten. Ze geven me 30% meer kans op een schub-vrij leven. Tijdens de reis ging ik piekeren, wat nou als ze verrot zijn? Copaxone kennen ze in Thailand niet, net las MS. Wat zou die 30% verlies met me doen, ondanks de warmte? Krijg ik dan een schub? En wat voor een schub wordt het? Waar slaat die ontsteking toe?
Dit geeft dan weer meer stress waardoor ik meer moe wordt. Ik vergeet mijn rugzak, nog meer stress, meer moe en nog meer piekeren. En de bezorgde blik van Marije die ziet dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Ze voelt me haarscherp aan en weet dus dat ik op ben en ze weet dat ik pieker. Toch weet ze me zelfs dan gerust te stellen. Ze verzorgd me, stelt me gerust, terwijl ze zelf net zo moe is.           
En nu zitten we samen in de schaduw met een ijskoud biertje en denk ik na drie nachten 10 a 11 uur slapen; Waar heb ik me nou zo druk om gemaakt? Reizen is nooit meer hetzelfde, natuurlijk niet, maar was al die stress niet een beetje overdreven? Weet je, ook dit moeten we leren. Ook reizen is iets anders geworden, het gaat niet meer zo als vroeger en dat is ook helemaal niet erg. Het grote voordeel is dat we nu extra genieten van onze bestemming. De rust, de zon, het eten van de straat en de koude biertjes smaken beter na een zware inspanning. De volgende etappe van onze reis zal weer wat makkelijker zijn. Maar nu ga ik eerst even heel hard piekeren of ik een groene of een rode curry ga eten zo meteen.