De lange weg omhoog

Het is een week geleden dat ik mijn laatste Prednison pil heb genomen. Langzaam aan voelde ik weer energie mijn lichaam binnenkomen. Op vrijdagavond voelde ik me best goed en heb dit gevierd met wat vrienden, ik was zo blij!! We zijn zelfs even de deur uit geweest om te darten in een buurtkroeg en hebben daarna nog een handje klaverjas gespeeld. Zaterdag was ik weer helemaal kapot. Ik moet nog steeds leren hoe flinterdun dat laagje energie is en dat het echt een week duurt voordat dat laagje energie er weer is. Vroeg naar bed gegaan zaterdag en zondag en gisternacht (maandag) heel slecht geslapen. Dat is echt mijn vloek, ik slaap zo ontzettend licht, ik word wakker van het minste of geringste. Daarnaast is langer dan acht uur slapen sowieso iets wat ik nooit heb gekund, ik word gewoon wakker. Begrijp me niet verkeerd, ik voel me beter dan vorige week, maar het valt tegen.

Ik was van plan om te gaan rennen gister, maar dat was nog even te veel. Vandaag ging de wekker weer om half zeven omdat de nieuwe kozijnen worden geplaatst. Dus naast slecht te hebben geslapen ook geen kans om uit te slapen. Verdomme. Gelukkig weet ik hoe ik me een half jaar geleden voelde en ik weet ook dat om me weer zo te voelen ik gewoon een aantal goede weken slaap nodig heb. Nu ben ik best ongeduldig en wil ik heel veel doen dus leven met de handrem erop blijft wennen. Ik weet ook dat als ik die marathon echt wil rennen ik hoe dan ook een heel rustig jaar ga krijgen. Een belangrijk deel van mijn energie en tijd zal gaan naar trainen. Ik weet ook hoe ik het moet doen, maar vooral wat ik moet laten om dit doel te halen.

Geen alcohol meer. Geen vet meer eten. Niet roken. Niet tot laat feesten. Altijd om tien uur naar bed. Altijd om zeven uur op. Vier keer per week trainen. Een soort militair-achtig leven leiden. Heel erg leuk, maar ook heel erg zwaar. Ik ga het doen, want anders zal ik voor de rest van mijn leven spijt hebben dat ik niet een jaartje mijn best heb gedaan. En waarschijnlijk zal ik na dat jaar toch zo blijven leven, want dat is het beste. Het is ook asociaal om het niet te doen naar alle mensen om me heen die me steunen. Vooral naar Marije, die ook heel erg haar best doet en ook moet accepteren dat ze niet meer altijd met mij kan feesten.Bovenal moet ze met me leven en ben ik veel leuker als ik barst van de energie.

Weet je, ik had zo graag geschreven dat alles weer koek en ei zou zijn nu. Dat ik weer helemaal de oude zou zijn. Het duurt allemaal zo godsgruwelijk lang, het gaat zo intens traag. Ik ben zelfs niet in staat flauwe grappen te maken op het moment.  Ik vind het niet grappig meer. En het is makkelijk om de handdoek in de ring te gooien en gek te blijven doen, schijt te hebben en mezelf de klote in te helpen. Dat deed ik vroeger ook heel graag, tien kilo aankomen om er twintig af te vallen. Heel veel roken om daarna te stoppen. Ik heb  het al eens uitgelegd alsof ik zo’n opwind autootje ben, terughalen om daarna keihard vooruit te schieten. Alleen kan ik nu niet verder naar achter, de rek is eruit. 

Over een dag of drie ga ik weer een blog schrijven, bereid je voor, die wordt mega positief. Ik zal schrijven dat ik weer energie heb en dat ik mijn eerste training heb gelopen. Deze weken hebben namelijk een heel groot voordeel! Het kan alleen maar nog beter worden.