Mijn lieve, sterke moeder heeft een stukje tekst voor me geschreven. Hele mooie, lieve woorden die ik graag met jullie deel.
Precies een jaar geleden….
Precies een jaar geleden op 25 oktober zat je
in het ziekenhuis bij de neuroloog, die de uitslag van je MRI met je besprak en
je vertelde dat je MS hebt. Jullie en ons leven zou vanaf dat moment nooit meer
hetzelfde zijn.
Het afgelopen jaar heeft ons veel gebracht en
geleerd. Fantastisch om te zien hoe Marije en jij voor elkaar gaan, hoe de
liefde tussen jullie vonkt, en hoe jullie allebei gegroeid zijn in je relatie.
Heerlijk om te zien hoe je door je schoonfamilie met open armen bent ontvangen
en vertroeteld wordt. Goed om te zien hoe je vader je met raad en daad
bijstaat, ook tijdens de verbouwing. Fijn om Maarten en jou samen te zien, hoe
jullie elkaar als broers steunen en elkaar in je waarde laten. Hartverwarmend
om te merken hoe we er als gezin voor elkaar zijn en met elkaar meevoelen. Fijn
om de afgelopen periode te weten dat je vrienden jullie in huis enthousiast met
klussen geholpen hebben. Ontroerend dat zoveel van onze vrienden en familie met
jullie en ons meeleven, wat een enorme steun betekent. Waanzinnig dat je blog
al ruim 10.000 hits heeft en er zoveel goede reacties op komen.
Ook Marije moet leren leven met MS. En dat
doet ze. Ze zeurt er niet over, werkt hard en probeert je goede raad te geven. Ze
steunt je als je het moeilijk hebt en ontwikkelt zich tot een volwassen vrouw
die voor zichzelf op durft te komen en jou in je waarde laat.
Wat me vooral bij jou treft is het tempo waarin je leert om met MS te
leven, met schade en schande - je bent tenslotte een jonge vent in de bloei van
zijn leven - maar met een volwassenheid en rust die bewonderenswaardig is. MS
heeft mooie dingen in je naar boven gehaald Bastiaan, je op een knetterharde
manier binnen de kortste keren een volwassenen inzicht in het leven gegeven en je
geleerd waar je grenzen liggen. Er is geen greintje zelf-medelijden bij je te
bespeuren, je laat je hoofd nooit hangen, je blijft de positivo die van het
leven weet te genieten. En je maakt me trots.
Chapeau, van je moeder.
Chapeau voor jullie allemaal! Moeilijk lijkt het me als ouder met de ziekte van je kind te moeten leren omgaan. Je wilt natuurlijk niet dat je kind ziek wordt, dan nog liever zelf, nietwaar? Helaas gaat het leven soms niet zoals je wilt en zul je moeten accepteren dat het gaat zoals het gaat, maar Bastiaan, je slaagt er wonderlijk wel in lijkt het me, fantastisch.
BeantwoordenVerwijderenIk kan dat niet helemaal meevoelen, maar ik bewonder je doorzettingsvermogen wel. Je gaat echt jouw levensdoel wel vinden, ondanks je handicap. Er zijn zoveel dingen om voor te gaan, waar je niet 24/7 of 5/8 voor in de weer hoeft te zijn. Ik kan dat uit eigen ervaring in ieder geval wel zeggen. Maak de optimale keuzes voor jezelf in je leven en ga alleen daar voor. Goede dingen duren maar kort en de rest is echt alleen maar bijzaak. Je hoeft alleen de hoofdzaak maar te ontdekken, naast die marathon natuurlijk ;-)