Stinken

Mijn ‘een stapje terug, twee naar voren’ methode is geactiveerd een paar maanden geleden, ergens voor kerst. Eerst een stapje terug dus. Een gezonde levensstijl is iets wat ik nog steeds aan het leren ben. Ik rook weer. Ik sport veel te weinig. Ik fiets veel minder. Ik eet meer. dat heeft erin geresulteerd dat ik nu 95 kilo weeg, grofweg 15!!!! kilo meer dan een paar jaar geleden. Door het roken gecombineerd met substantieel minder bewegen is mijn conditie verminderd. Een hele slimme manier om de MS te ondersteunen in haar zoektocht naar een lekker plekje om onderuitgezakt myeline te gaan verorberen. Ik heb dit ook niet eerlijk in mijn blogs vermeld, ik schaamde me een beetje. Ik heb altijd zo’n grote mond. Over gezond leven en me niet willen neerleggen bij de ziekte en ertegen te blijven vechten. Af en toe ben ik er gewoon helemaal klaar mee en denk ik; de groeten. Maar ik heb mijn rechterbeen opgetild en een beweging naar voren ingezet, het is nog geen stap naar voren, maar een sterke intentie. Wat een lul ben ik ook af en toe. Gewoon die stap zetten, zou ik moeten zeggen en doen.

Ik heb dus de laatste maanden in een achtbaan autootje gezeten die met een klikkend geluid naar enorme hoogte is gesleept. Ik sta ergens op de top, om binnen nu en een korte tijd een donderende, wilde, gezonde rit te maken naar een (wederom) sigaret- en vetloos bestaan vol dolle activiteiten. Ik zit alleen met dat fucking irritante tering been die bij elke stap vervelend doet. Fietsen is irritant, lopen ook, hardlopen gaat niet. Maar, er komt een elektrische fiets aan!! Dat duurt nog een maand, intussen kan ik doorgaan met steeds minder en gezonder eten (overigens maakt Marije nog steeds ELKE dag een gezond super food sapje als ontbijt, dus de vitamines blijven binnen stromen). Fitness doe ik ook nog steeds twee keer per week en dat gaat goed. Het wordt af en toe wat saai en daarom krijg ik meer afwisselende oefeningen vanaf volgende week.

Ik ben aan het bedenken hoe ik het item ‘roken’ niet aan hoef te snijden. Want daar heb ik geen zin in. Weet je wat, jullie lezen het wel als de tijd rijp is, van al dat geschrijf over roken krijg ik trek in een peuk (steek er nu 1 aan). Maar ik ben al vaker roken de baas geworden dus ook dat komt wel in orde. Ik moet er wel bij zeggen dat roken de moeder aller verslavingen is. Roken is voor mij verslavender dan eten. Het is niet lekker, maar toch is er altijd die trek. Klote sigaretten. Voor Marije is het ook niet fijn, niet alleen stinkt het, zij doet alle moeite voor me en ik vergooi dat met roken.

Als mij achtbaan autootje met een rotgang de baan aan het afscheuren is zal ik dat weer vol trots in een blog verkondigen, met superlatieven.

Ik heb even na moeten denken hoe ik dit blog moet eindigen. Vannacht lagen we in bed. Het was even stil. Totdat Marije op een belerende, een beetje geprikkelde toon zei: “Lieverd… Wil je alsjeblieft niet door je mond ademen!” We zijn echt stuk gegaan van het lachen, maar duidelijk is, van roken ga je niet beter geuren.