Afgelopen weekend was mega. Heerlijk weer, leuke dingen
gedaan. Zondag lekker van de zon genoten met een drankje. Echt heerlijk.
Maandag was door het drankje van zondag enigszins een vermoeiende dag, maar
niet bijzonder. De maandag is natuurlijk de minst favoriete dag van de week. De
vrijheid en bijbehorende tijd in het weekend is voor iedereen met een baan heerlijk
en dus is voor iedereen de maandag een klote dag. We zijn vroeg naar bed gegaan
en ik heb 10 uur als een blok geslapen. Dinsdag werd ik wakker en ik had echt
een top dag, niet normaal. Hard gewerkt tot 14.30 uur, om 15.00 uur een uur
gesport, wat ook goed ging. Ik maak sprongen vooruit qua kracht, zeker nu we de
trainingen wat meer afwisselen. Na het sport een goede avond gehad, al met al
een top dag.
Dinsdag weer vroeg naar bed, dat doen we eigenlijk elke dag.
Tenminste, voor 22.00 uur slapen is voor mij nog steeds vroeg. De hele nacht
goed liggen snurken, tot 05.00 uur. Ik werd wakker en mijn rechterbeen gaf
continu krampen. Niet steeds een paar seconden, maar aan een stuk door. Toch
nog in slaap kunnen vallen en om 07.00 uur op. Toen ik wakker werd voelde ik
het al, mijn been. De krampen duurden lang en kwamen de hele tijd achter
elkaar. Dat is de hele dag doorgegaan. Ik zit nu op de bank, moe, en lichtelijk
geprikkeld. Niet door het rare gevoel aan mijn been, maar meer omdat ik ondanks
het goed slapen een klacht heb! En gister was een super lekkere dag! Ik begrijp
er geen reet van. Het concept van goede en slechte dagen hebben ken ik. Maar ik
heb het nog nooit eerder zo ervaren. Ik had gewoon slechte dagen als ik te ver
was gegaan met iets. Niet zo maar uit het niets een slechte dag.
Er zit wel een voordeel aan. Ik heb weer wat MS-erigs om
over te schrijven. Ik was al begonnen aan een blog over mijn fiets, maar liep
een beetje vast. Ik had niet heel veel boeiends om te vertellen. Doordat we nu
consequent vroeg slapen ging het veel beter de laatste tijd. Zeker in
combinatie met mijn nieuwe werktijden. En de elektrische fiets. Dat maakt zo
veel verschil! Ik heb in anderhalve week 220 km afgelegd! Het blijft werken,
want de fiets gaat niet zonder eigen kracht vooruit. Maar het leverde geen
extra vermoeidheid op. Het is zo fijn, het tempo, het gemak van fietsen. Het
waait vandaag flink, windje 5 / 6 denk ik. Ik reed net met tegenwind naar huis,
met 30 km/h! Dat is ook meteen de extreme meerwaarde van die fiets. Als ik met
mijn oude fiets, met deze wind, naar huis had moeten fietsen was ik echt kapot
gegaan.
Ik merk dus dat schrijven over mijn bevindingen, wanneer het
goed gaat, al snel saai wordt. Schrijven over mijn ellende lucht op en is veel
makkelijker. Zoals ik al veel vaker heb gezegd merk ik dat het goed is om over
mijn kommer en kwel gal te spuwen. En het is waarschijnlijk ook boeiender om te
lezen. Als ik over mijn positieve dagen zou schrijven zou het al snel op een
sprookje gaan lijken…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten