Opnieuw leren rennen

 

Vorige week ben ik begonnen met hardlopen. Donderdag 8 km, zaterdag 5,5 en gister (maandag) 7,5 km. Ik loop al heel lang hard, sinds ik 14 ben. Ik liep toen altijd met mijn moeder, die veel wedstrijden heeft gewonnen en een vriendin van haar, die semiprofessioneel mee heeft gedaan aan wedstrijden. Ik heb door met hun te lopen geleerd hoe je het best kan hardlopen. Want hardlopen lijkt heel makkelijk, je trekt je hardloopschoenen aan en gaat gewoon. Maar zo makkelijk is het niet. Als je veel hebt hardgelopen leer je heel goed aanvoelen hoe het gaat en wat je lichaam wel of niet kan.

Gister schrok ik een beetje… Ik was van plan 11,5 km te rennen, maar mijn benen waren niet goed. Het voelde alsof ik een dag ervoor een halve marathon had gerend! Ik heb nog nooit zulke vermoeide benen gehad na een dag rust. Ik was niet vooruit te branden! Mijn snelheid lag op 9 km per uur, dat is zeg maar snelwandelen. Ik voel dat ik niet meer de fitheid heb die ik voorheen had en ik voel dat het me veel meer moeite gaat kosten om die fitheid terug te krijgen. Dat kan ik door 17 jaar hardlopen heel goed aanvoelen. Logisch eigenlijk, ik heb MS en dat maakt me meer en sneller moe, mijn spieren doen af en toe raar (kramp en spasmes) en herstellen heeft meer tijd nodig.

Ik zal twee kleine voorbeelden geven van hoe ik nog meer merk dat ik anders aan het worden ben. Als ik mijn linker arm, de arm die er een jaar geleden mee op hield, op de leuning van de bank leg houd ik dat 3 minuten vol. Dan worden de tintelingen zo erg dat het op verkramping gaat lijken. Zaterdag heb ik bier gedronken met vrienden en na elke bier een water genomen. Mijn vrienden deden dat niet, die dronken alleen bier. Toch kon ik vroeg op de avond als enige niet meer op mijn benen staan, terwijl ik me geestelijk fit voelde. Ik was misschien licht aangeschoten, maar bleef maar omvallen. Heel vervelend. Ik kan niet meer zuipen. Dat kost me dus een dierbare hobby.

Het is heel belangrijk om te weten dat ik super positief ben en heel goed kan relativeren. Ik ben geen doemdenker, het glas is halfvol. Ik voel dat ik elke dag fitter word. Ik slaap al een week 8 a 9 uur per nacht. Ik ben weer aan het hardlopen! Maar…. Ik voel ook dat mijn lichaam anders wordt en in een tempo, dat is schrikbarend. Natuurlijk was ik 2 weken geleden nog een wrak en ben ik nu heel hard bezig weer ‘normaal’ te worden. Echter de klachten bij oververmoeidheid zijn doodeng. Ik zei ongeveer twee jaar geleden tegen vrienden dat ik me anders voelde, dat er iets niet klopte. Dat voel ik nog steeds, het blijft wennen.

Het trainen zal ik iets anders moeten aanpakken. Tempo lager, afstanden korter en langzamer opbouwen. Ik heb gelukkig de kennis om dat goed te kunnen doen. En er is nog iets wat ik stiekem heel erg fijn vind aan rennen en waar ik me op moet focussen. Wat niet meer kan met bier of wijn, niet meer kan met voetbal of keihard klussen kan ik wel stiekem met hardlopen. Af en toe het randje opzoeken… Net even een tempo hoger voor een kwartiertje, net even een kilometer meer, mezelf een beetje hard laten werken. Doordat rennen gebeurd met een heel constante krachtsinspanning, dus zonder piek belasting is dat minder erg. Ik voel het wel als ik aanzet (duizeligheid), maar het is goed te overzien. Eigenlijk moet ik het hardlopen opnieuw gaan uitvinden en dat is heel leuk, dat maakt het weer spannend. En ik blijf het zeggen, hardlopen over het strand en door de duinen is net therapie, wat een genot dat ik op de mooiste plek van de wereld kan sporten.