Samen, eerlijk delen.

Het moeilijkste afgelopen week was toch wel om gezellig te blijven. Het ene moment ben je heel erg vrolijk, twee tellen later vervloek je de hele wereld. Tijdens het gesprek met mijn psycholoog werd me duidelijk dat dit normaal is. Een mens is als een hangklok zei ze. De slingerarm beweegt normaal rustig heen en weer en zorgt voor een constant ritme en een altijd correcte tijd. “Jouw slingerarm heeft een ontzettende duw gehad en slaat nu veel te ver uit, aan beide kanten”. Heel duidelijk! En ook heel herkenbaar. Ik heb het gevoel dat het normale ritme bijna weer terug is, af en toe sla ik nog te ver door naar een bepaalde kant.

Mijn relatie heeft daar ook onder te leiden gehad… Op een slecht moment ben ik gewoon niet zo vrolijk, jaloers en voel ik me geweldig alleen, terwijl dat niet hoeft. En wanneer ik niet vrolijk ben is Marije dat ook niet. Ik heb er gelukkig ook een verklaring voor, we voelen elkaar gewoon ontzettend goed aan. Daarmee bedoel ik dat wanneer een van ons zich niet goed voelt, de ander dat onmiddellijk ook heeft. Dat heeft zijn voor en nadelen. Wanneer een van ons zich niet vrolijk voelt zijn we samen een beetje down. Wanneer we samen vrolijk zijn is het gelijk ook heel erg feest! En eigenlijk zijn we allebei bijna nooit nors, dus het valt erg goed te overzien allemaal.

Maar ik denk dat iedereen met een gezonde relatie dit heeft. Je gaat nu eenmaal samen door het leven in voor en tegen spoed. En als een van de twee ziek is ben je dat allebei. Ik heb het al veel vaker gezegd in mijn blogs, maar Marije is zo ontzettend sterk en volwassen. Zonder haar had ik het gewoon echt veel zwaarder gehad. Ik krijg heel veel leuke en positieve reacties op mijn manier van omgaan met de ziekte, maar daar is Marije net zo verantwoordelijk voor als ik. Dat wilde ik gewoon even kwijt.

Vergeet ook mijn lieve ouders niet. Voor hen is het natuurlijk ook heel erg zwaar. Je moet er niet aan denken dat je dit soort nieuws als ouders te verwerken krijgt. Ik ben zelf helaas nog geen vader, maar wordt dat ongetwijfeld wel. Ik kijk er ontzettend naar uit, maar door het slechte nieuws kijk ik er toch ook anders naar. Wat nou?.... Wat nou als ik over 10 jaar achteruit ga? Dan loopt er een jongetje of meisje van 8 of 9 en kan ik niet meer met die kleine over het strand rennen. Misschien duurt het wel 30 jaar of gebeurd het nooit, maar het is wel iets om bij stil te staan. Een kind nemen is een beslissing die je niet overhaast moet nemen, maar we denken daar wel echt over na. Ik wil maximaal kunnen zorgen voor ons kind en de onzekerheid over de toekomst is iets waar we wel stil bij staan.

En Maarten, mijn lieve broertje.. Ik zie dat hij het niet makkelijk heeft met al de onzin van de laatste half jaar. Gelukkig heeft hij een super vriendin naast zich die hem steunt, want ik denk dat het voor hem, mijn ouders en Marije allemaal niet makkelijk is. Ik wil heel graag mijn excuses maken, maar wat kan ik eraan doen? De grootste troost is dat niemand van ons dit alleen hoeft te doorstaan. We hebben allemaal iemand waar we op kunnen bouwen en we hebben altijd elkaar. Godzijdank! Ik heb een tip voor iedereen; neem zware momenten met elkaar. Beleef ze heel bewust, huil en vloek, tier en vervloek. Maar wees je dan ook extra bewust van de mooie momenten, want die worden zo veel intenser als je samen door die bak stront bent heen gekropen! Maar dat wisten jullie waarschijnlijk al.