Happy MS-er zijn!

Zo. Een dag later, weer wat rustiger. Gisteravond was heel erg goed, ik heb ruzie gemaakt, nors gedaan, gehuild, gescholden, de wereld vervloekt en dat heeft heel erg opgelucht. Er gingen de meest bizarre gedachtes door mijn hoofd. Ik dacht, vergeet het allemaal maar, ik hoef niet meer. En, Marije ga maar bij me weg, dat bespaard je heel veel ellende. Ik had zin om me helemaal kapot te drinken en roken, om weg te vluchten naar een ver land en daar het drugs circuit op te gaan. Er ging van alles door mijn hoofd.

Maar nu ben ik bekomen van de eerste schrik en gaat het weer goed. Ik krijg medicatie die mijn leven beter zal maken en de ellende zal uitstellen of misschien zelfs doen stoppen (weer die hoop…). Nu is het een kwestie van me verdiepen in de mogelijkheden qua medicatie. Ik heb al gehoord van een “happy MS-er”, zoals ze zelf zegt, dat Copaxone erg prettig is. Maar eerst een maand me erin verdiepen en dan vanaf begin juni aan de injecties.

Ik noem de term “happy MS-er” niet voor niets. Ten eerste vind ik het heel knap om zo door het leven te gaan als je in een permanente jetlag leeft. Ten tweede is het wel waar ik ook heen wil en ook naar op weg ben. Gisteren lijkt al weer zo lang geleden. Ik krijg veel steunbetuigingen en dat doet me ook heel erg veel goed, het is fijn om te lezen en horen dat mensen aan je denken. Dat geeft mij in ieder geval steun. Mensen geven ook aan dat het goed is dat ik tot mijn dertigste als een feest student heb geleefd en ik ben het daar mee eens. Stel je voor, dat ik alles netjes in 1 keer had gehaald, dan zou ik nooit meer de kans hebben om als een halve gare wilde door het leven te gaan. Alleen voor mijn ouders is het wat zuur. Die hadden een huil baby, een vervelende kleuter, een zwaar puberende tiener, een twintiger die er een potje van maakte en nu een zieke dertiger. Sorry mama, papa… Het houdt nooit op met mij.

Weer even wat anders. Ik heb zo meteen mijn 6^e acupunctuur sessie, de derde in Nederland. De eerste drie waren in Sri Lanka. Er wordt gewerkt aan mijn nier-chi, die is uit balans. Ik was altijd sceptisch over alternatieve (in de Westerse wereld) geneeswijzen, maar sta er nu helemaal voor open en heb ook het idee dat het werkt. Het is van belang om in balans te raken en daar weten ze in het verre Oosten gek genoeg meer van dan wij. Hoe dan ook, ik kom in balans, althans, dat is het doel.

Even voor de goede orde overigens. Ik ben weer helemaal ok. Het was alleen weer even schrikken en weer een stukje hoop laten varen. De hoop dat ik de uitzondering op de regel zou zijn, maar helaas. Ik ga samen met Marije weer door met ons gezonde en vrolijke leven. Lachen gieren brullen. Happy MS-er zijn.