Aan mijn vrienden

Ik ben nooit echt een prater geweest. Dat weet iedereen denk ik wel. Ik heb al ruim 25 jaar een hechte vriendengroep waar ik niet vaak intieme gesprekken mee heb gehad. Misschien dat zij dat doen als ik er niet bij ben, ik houd er namelijk niet echt van. Zelfs tegen mijn broertje (dubbelrol: vriend en broertje) en ouders praat ik niet vaak over de echt belangrijke dingen in het leven. Het kost me te veel moeite en gaat gepaard met een zee aan tranen en snot. Ik doe het dus liever niet, praten. Schrijven daarentegen gaat me beter af, dat kost me veel minder moeite. Misschien omdat ik dan geen feedback krijg wat me weer opnieuw aan het denken en malen zet.

Waarschijnlijk hebben mijn vrienden door mijn gedrag geen flauw idee hoe het echt met me gaat. Altijd als ik ze zie ben ik aan het lachen, drinken, feesten, grapjes maken, etc.. Een beetje de rol die ik de laatste 25 jaar op me heb genomen. En dat bevalt me wel. Het is makkelijk en vertrouwd, veilig. Een soort wereld waar ik terug de tijd in kan gaan. En het is dat het me tegenwoordig verteld wordt, anders had ik nooit geweten dat het egoïstisch is. Vandaar dat ik me nu een beetje tot  hun richt. Hopelijk hebben zij daar wat aan.

Misschien ben ik wel bang dat mensen mij een overdrijver vinden. OH daar heb je Bas weer met z’n MS verhalen. Serieus, zo denk ik er zelf ook over. Wat de fuck zit ik me nou druk te maken? Ik weet nog niet eens wat ik heb! Misschien is het wel niets (Belofte: Ik  leen 10.000,- E voor de wreedste fuif die Den Haag ooit heeft gezien!). Dus ik wil ook niemand eindeloos lastig vallen met dat gezeur over iets, wat misschien niets is. Ik wil gewoon geen aansteller gevonden worden. Misschien zie ik mezelf af en toe nog steeds te veel als een stoere, sterke, grappige lolbroek. Ik heb me zelden of nooit gek laten maken, niet toen ik nog tegen de 120 woog, niet toen ik 9 jaar over mijn VWO deed, niet toen ik op mijn vijfde school zat of toen ik voor de zoveelste keer stopte bij een bedrijf, na al een hele maand daar te hebben gewerkt. Fuck iedereen dacht ik dan, dit is mijn shit. Maar dat is nu misschien te egoïstisch, zoals ik al zei.

Eigenlijk hebben we bijna alleen maar leuke dingen mee gemaakt. Natuurlijk waren er af en toe moeilijke en zware momenten, maar we hebben met z’n allen een berg geluk gehad! Altijd feest, gezondheid en plezier! Het liefst zou ik dat zo houden. Kop in het zand en GAAN!! BAM!! En dat doe ik dus ook, alleen zijn de gevolgen iets groter nu… En duurt het feestje voor mij wat korter. En ik begrijp nu ook dat jullie liever een eerlijk antwoord hebben als jullie vragen hoe het gaat. Ik zal daarom vanaf nu proberen eerlijk te zijn en niet lachend te zeggen; ‘Goed hoor’.

Want we zijn praktisch familie, we hebben elkaar opgevoed en zien opgroeien. We zijn eigenlijk pas net begonnen. Shit, we zijn nog lang niet halverwege! Deze ziekte zal waarschijnlijk een kleine tik zijn tegenover de keiharde klappen die er de komende 50 jaar nog gaan vallen. En ik zal er voor jullie zijn, lopend of in een rolstoel, dat maakt geen reet uit, want jullie blijven altijd mijn vrienden.