UWV

Vandaag was weer een nieuwe dag vol nieuwe momenten. Een nacht slecht slapen was helaas geen nieuw moment. Als een zombie het eerste uur leven ook niet. Een liter koffie om wakker te worden ook niet, maar gelukkig houd ik daar erg veel van. Ik had om half 10 een afspraak bij het UWV met de arts. Die zou gaan bekijken in hoeverre er iets mis met me is en of ik recht heb op een uitkering. Dat was nieuw voor me. Ik heb zeker een jaar geen werk gehad in totaal de laatste paar jaren, maar ben goed in sparen dus ik heb nooit uit het overheid potje hoeven en willen pakken. Daar was ik te trots voor. Nu moet ik wel en wordt er nog aan je getwijfeld ook.

Ik kwam daar aan om kwart over negen. Echt weer een overheidsinstantie. Drie man achter de receptie, die allemaal hetzelfde doen en in een moordend laag tempo. Ik was zelf ook niet de meest snuggere, ik was namelijk een uur te vroeg. Het enige wat ik dacht was dat ik een uur langer had kunnen slapen. Ik ben naar een café bij de Haagsche Hogeschool gelopen, want het UWV zit daar naast en heb nog een koffie gedronken, heerlijk… Onderwijl zat ik me te bedenken wat me te wachten stond. Weer die oefeningen, weer die tests, weer die vragen, weer dat hele verhaal. Maar goed het hoort erbij.

Na vijf minuten wachten was het zover, netjes om precies half elf kwam de vrouwelijke arts. Zoals ik al verwachte werd ik goed bekeken. Het werk van zo’n arts zal voor een groot deel bestaan uit het bekijken of iemand liegt over zijn ziekte of niet. Helaas zijn er mensen die expres ziek zijn om zo niet te hoeven werken. Ik ging zitten en vroeg eigenlijk meteen aan deze vriendelijke vrouw waarom ik überhaupt langs moest komen. Het ziekenhuis zal toch wel mijn gegevens hebben doorgestuurd naar het UWV? Maar dat was niet zo! Vanwege de zwijgplicht van de artsen krijgt het UWV geen patiënt gegevens, heel bizar vind ik dat. Wat een bak geld moet dat allemaal niet kosten?! Steeds die herkeuringen, al die artsen die voor het UWV werken, psychologen, specialisten en ga zo maar door. De arts legde me uit dat ze het wel aan patiënten kunnen vragen, om de gegevens naar het UWV te laten opsturen, als er twijfel is en dat als de patiënt dat dan niet doet hij geen geld zal ontvangen. Waarom niet meteen?

Ze gaf eigenlijk na 2 minuten aan me wel te vertrouwen. We hebben daarna een beetje over mij gepraat en een hele boel over haar werk bij het UWV. Ze was 62 en werkte haar laatste jaren als zelfstandige bij het UWV omdat ze het een leuke en ontspannen baan vindt. Ze vond het fijn om een keer met een hoger opgeleide, slimme jongen te praten (haar woorden). Uiteindelijk viel het allemaal heel erg mee. Er was geen wacht rij, de arts was erg vriendelijk en het duurde niet te lang. Over 3 maanden kom ik op mijn tweede gesprek, tot die tijd mag ik de tijd nemen voor vervolgonderzoeken, slapen en zo min mogelijk stress. Ik heb zelfs aangeboden gekregen om een herscholingstraject te volgen! Een nieuwe opleiding, ga ik serieus eens goed over nadenken, want knallen in de horeca zit er misschien niet meer in.

Het grappige is dat ik het UWV bakken geld kost. Ik heb zeker al acht brieven van ze gehad, die moeten geschreven en verstuurd worden. Mijn afspraken ingepland en verzet wanneer ik niet kan. Ik moet een arts spreken en later arbeid deskundigen en krijg herscholing aangeboden. Dat zijn dure grappen. En het vreemde is het bedrag dat ik krijg. 70% van mijn laatste loon als management trainee. Wat volgens het UWV neerkomt op rond de 630,- per maand! Wow.