Niet alleen zijn is voor mij het aller belangrijkste en fijnste wat me ooit had overkomen. Alles wat je hebt, delen met degene van wie je houd, elkaar steunen wanneer nodig, begrepen worden. Vannacht besefte ik me dat weer. Ik kon weer niet in slaap vallen door die godsgruwelijke irritante vliegtuig benen. Ik had er vroeger ook wel eens last van in bed, eens per maand of twee maanden. Nu vrijwel elke dag. Dan heb je dus plafond dienst. Mijn meisje valt altijd direct in slaap in bed, heerlijk voor haar. Maar vannacht bleef ze mijn arm strelen, wachtend tot ik in slaap zou vallen. Ik heb haar echt moeten dwingen om nou maar gewoon te gaan slapen, het heeft geen zin om allebei kapot te zijn een dag later. Maar op zo’n moment besef je wel wat liefde is en hoe fijn dat is. Ik ben na twee uur staren warme melk gaan drinken en heb een joint gerookt, ik wist het ook niet meer. Na wat tv kijken in de huiskamer kon ik daardoor veel te laat de slaap vatten.
Helaas stond de wekker vroeg, want ik moest naar het ziekenhuis voor long onderzoeken, althans, dat dacht ik. Met rood doorlopen slaap ogen het Rode Kruis Ziekenhuis in met de gedachte dat ze van alles zouden gaan meten. Ik heb namelijk een verhoogde ACE waarde. De neuroloog dacht dat ik misschien sarcoidose zou hebben en dat manifesteert zich voornamelijk in de longen. Een paar weken terug heb ik al röntgen foto’s laten maken, maar daarop waren mijn longen schoon. Voor de zekerheid wilde de neuroloog me verder laten onderzoeken. Nu ga je niet voor de lol naar een ziekenhuis, die dingen zijn zo depressief. Maar goed, na 5 minuten stond ik weer buiten, het was een soort intake gesprek. 5 januari moet ik terug komen voor long metingen en 19 januari voor de uitslag. Wat een omslachtig orgaan is dat toch, zo’n ziekenhuis. Kunnen ze dat nou echt niet meer stroomlijnen? Overigens heb ik een second opinion gehad in het MS centrum in Rotterdam Erasmus, daar zeiden ze dat het niet echt nodig was. Ik heb gewoon MS, zeiden ze daar. Maar baat het niet, dan schaad het niet. Een voordeel, de longarts zei dat het altijd handig is om een nulmeting te hebben van je longen. Hoe veel zuurstof nemen ze op, wat is de capaciteit, heb ik kans op bronchitis (want ik rook), etc.
Vandaag heb ik een hoop te doen. Ik ga werken met een vriend van me, we zijn bezig samen een advies bureau op te zetten met betrekking tot maatschappelijk verantwoord ondernemen (ik adviseer alleen maar MS patiënten aan te nemen, die zijn lekker rustig op kantoor…). Daar ga ik dus een paar uur mee aan de slag. Hij blijft eten en dan komt er nog een vriend langs om te klaverjassen vanavond. Een lange zit dus. Gelukkig kan ik morgen uitslapen, ik kijk er nu al naar uit. En mijn meisje kan ook uitslapen, dus dat is bonus. En ik heb geen spierpijn van het rennen van gister, ook een dikke bonus! Morgen ga ik weer de sportschool in, om te roeien en die vetkwab weg te werken. Want ik merk nu al, na een weekje sporten, dat ik me er beter door voel. Ondanks dat ik langzaam begin te beseffen dat ik voorgoed patiënt ben, komt mijn strijdlust ook steeds meer naar boven. Wat ik tijdens het rennen denk, begin ik ook overdag te denken; laat maar komen al die ziekenhuis bezoeken en die tering MS, ik kan je hebben!! Mij krijg je er niet onder, nooit! En gelukkig krijgt het “ons” er ook nooit onder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten