Voor mij is sport net als eten en drinken. Sinds mijn vijfde sport ik een aantal keer per week. Dat begon met voetbal en tennis, later kwam daar hardlopen, zwemmen, zeilen, rugby, squash, fitness, judo, cricket, yoga, wandelen, en meer bij. Nu is het voetbal, hardlopen en fitness. Nou ja, ik heb 2 maanden geen reet uitgevoerd, maar dat heeft de bekende reden. Nu is geen reet uitvoeren voor mij net als eten en drinken. Sinds mijn 18e ben ik er specialist in geworden, dus dat ging me makkelijk af. Alleen ben ik nu 30, heb een ijverige vriendin en wil toch wel wat bereiken in mijn leven. Ik ben alleen in niet veel dingen erg goed, dus dat maakt het lastig.
Ik ben begonnen met het oppikken van sporten. Vandaag heb ik voor het eerst weer een stuk hard gelopen. 8,5 kilometer. Het was intens zwaar. Ik rook nog als een ketter, alhoewel dat heel sterk wordt afgeraden voor MS patiënten, en dat merk je bij het hardlopen heel erg. Dus ook stoppen met roken staat op de agenda. Sportend door het leven gaan, maakt alles wat makkelijker en ook leuker gelukkig. Vroeger sportte ik vele malen per week, nu is dat een beetje te veel van het goede, maar ik wil weer minimaal 4 keer per week sporten, het liefst 5 keer. Dinsdag en donderdag naar de sportschool en maandag en woensdag hardlopen. Als ik niet te moe ben van de vrijdag, op zaterdag voetballen.
Het rennen vandaag was dus heel zwaar. Ik merk dat mijn energie voorraad niet de oude is. Met hardlopen weet je dat je na een minuut of 15-20 de man met de hamer tegen komt. Maar ik verwachte niet dat die man met de hamer een moker bij zich zou hebben. Ik verwachte ook niet dat hij na minuut 15, nog 30 minuten lang op me in zou blijven slaan. En toch was het lekker. Laat maar komen dacht ik, die man met de moker. Ik kan je hebben teringlijder. Dat is iets wat veel mensen die van sport houden gemeen hebben denk ik, dat genot ervaren wanneer je hem tegen komt, dat vuil stuk secreet. Ik ben zelfs gaan versnellen, steeds iets harder rennen, terwijl je hele lichaam schreeuwt om een lager tempo. Over mijn lijk dacht ik, alleen kun je dat helaas iets te letterlijk nemen.
Ik ga zo toch maar even op de bank liggen, paar uurtjes slapen. Hartstikke spannend om mezelf leeg te trekken tijdens het rennen, maar ik ben nu niets meer waard. Dat is waar ik het meest aan zal moeten wennen. Dat hele energie management verhaal. Ik krijg rillingen als ik eraan denk. Maar ik zal eraan moeten wennen, althans dat zeggen de doctoren. Het zal nooit meer hetzelfde worden, dus de halve marathon in tempo rennen zal een taaie klus worden. Maar ja, een heel leven opnieuw inrichten ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten