Laatste Prednison pil

 

Zo, ik heb net de laatste pil Prednison genomen. Ik kan met zekerheid zeggen dat het helpt! De duizeligheid, het dronken gevoel, het verlies van evenwicht is denk ik 80% afgenomen. Dat is heel positief, maar het is er nog wel een beetje. Dat komt denk ik ook doordat ik best slecht slaap. Het is nu 05.00 uur en ik ben klaarwakker. De laatste 6 dagen ben ik rond 05.00 uur wakker geworden en doe dan ook echt geen oog meer dicht. Dus de nachten zijn vrij kort.

Ik denk dat het aan de Prednison ligt, want dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Ik ben een lichte slaper, maar voor de wekker wakker worden is een hele nieuwe ervaring. Ik ben ook veel aangekomen, een kilo of 4 / 5 denk ik, terwijl ik niet veel heb gegeten en al helemaal niet heb gedronken. Verder was mijn humeur wat onstabiel, af en toe heel vrolijk en energiek, een moment later verdrietig voor me uit starend. Maar ik ben dan ook best wel uitgeput na deze week en ik was al moe… Zolang die duizeligheid maar definitief weg blijft!

Als ik de laatste maand moet omschrijven zal ik als allereerste toegeven dat ik veel te veel heb gedaan, dat kan gewoon niet meer. Keihard lichamelijk zwaar werk nekt me op alle fronten, het trekt me leeg. Daardoor ben ik deze maand aan de bank gekluisterd geweest. Het gevoel wat ik heb gehad, zeker op vrijdag en zaterdag avond, als iedereen leuke dingen aan het doen is en ik rond 23.00 naar bed kruip, is als een gevangenis. Alsof ik opgesloten zit en geen kant op kan. Dat wil ik niet meer, dus ik moet niet meer zo moe worden waardoor mijn lichaam het gevecht niet aankan. Ik heb het dus zelf in de hand.  

Het blijft allemaal wennen, maar dat gaat goed. Heb ik niets positiefs te melden zou je nu misschien wel denken… JAWEL! Het huis is bijna af! En het is zo een prettig huis! Het voelt als een warme deken, heel veilig en heerlijk rustig, genieten! En het is fijn dat ik er toch wel veel aan heb kunnen doen, het voelt toch nog een beetje alsof ik veel zelf heb gedaan. Nu zal ik vanavond ook wel goed slapen want de troep is bijna uit mijn lijf en dan kan ik weer beginnen met het opbouwen van mijn energie voorraad en hopelijk volgende week weer hardlopen, lekker door de duinen rennen en weer gaan toeleven naar mijn droom. De marathon van New York.  

Nog even dit. Gisteren kreeg ik een blog onder ogen van een vrouw waar ik bij op school heb gezeten. Ze heeft een dochtertje gekregen en die is inmiddels drie. Haar dochtertje heeft kanker en er is in Amerika een ziekenhuis wat haar het best kan helpen. Ze proberen hier genoeg geld voor in te zamelen, doe hier aan mee. Het zet mijn ziekte in zo een ander perspectief. De strijd die dat gezin moet doormaken is ongelooflijk zwaar en hun positiviteit is een voorbeeld voor mij. Hier de website: http://www.megameike.nl/
Dan wordt dromen over het rennen van een marathon bijna zielig, deze mensen dromen dat hun dochtertje het gaat redden. Ik wens ze al het beste.