Op vakantie!

(Vorige maand in Thailand)

We zijn op vakantie! Op dit moment zitten we op een klein strandje met z'n tweeën. Marije heeft net (volgens haar een heerlijke) Thaise massage gehad en ik zat wat te lezen (ik haat massages). We kijken uit over een groene zee met in de verte Koh Samui, we zitten zelf op Koh Pangan. Op zo'n 30 meter rechts van ons wordt lekkere jazz gedraaid in de bar van het resort. Links staat een groepje palmbomen en wij zelf zitten in de schaduw van een tropische boom met blauwe besjes op twee luie stoeltjes. Op zee vaart een longtail langs, we hebben koude biertjes (Singha) naast ons staan en zitten met onze blote voeten in zacht, wit zand. Voor het eerst in maanden zijn we echt helemaal ontspannen en met mijn been is het in maanden niet zo goed gegaan.

Op 30 december zijn we compleet verrot vertrokken uit Nederland. We waren allebei gesloopt, waarschijnlijk ook omdat we wisten dat de vakantie eraan kwam. De reis naar Thailand was heftig en de eerste dagen Bangkok druk en overweldigend. We zijn allebei eerder in Bangkok geweest, maar sliepen toen met onze ouders in dure hotels. Dit keer hadden we een kamer in een B&B naast een van de drukste straten nabij Koh San Road. Een drukke straat is geen ramp, maar deze was afgezet en werd door de lokale bevolking gebruikt om oud en nieuw tot 07.00 uur te vieren. De eerste dagen bijkomen van de jet lag zat er dus even niet in.

Op 1 januari hadden we gezellig afgesproken met Maarten en Steef voor een nieuwjaarsborrel. Ze verkeerden in eenzelfde staat als wij dus die borrel werd een snel drankje. Daarna vroeg naar bed om samen, starend naar het plafond, naar de immer door feestende menigte te luisteren die blijk gaven van hun adoratie voor de extreem vals zingende Thaise pop-helden.
Uitgeput, met hoofdpijn, kramp en een slepend been hebben we onszelf op 2 januari een taxi ingesleept voor een reis van 9 uur.

De twee dagen voor ons vertrek uit Bangkok hebben Marije en ik allebei buikpijn gehad. Ik vanwege de zenuwen over de te maken reis en Marije door mijn kennelijk zeer aanstekelijke nervositeit. Met buikpijn dus de taxi in naar het vliegveld voor nationale reizen met als handbagage een rugzak en een grote koelbox voor de 40 Copaxone spuiten die we de komende maand overal mee naar toe moeten zeulen. Van de taxi een vliegtuig in, van het vliegtuig de bus in, van de bus op een veerboot en uiteindelijk een pick-up naar ons eerste vakantie plekje.

Nu ik hier in de schaduw van 'onze' tropische blauwe bessenboom zit kan ik rustig overdenken waar al die zenuwen voor de te maken reis vandaan kwamen. Natuurlijk is reizen altijd wel spannend. Reizen met je meest waardevolle bezittingen is een stuk spannender. Ik voel me erg verantwoordelijk voor Marije. Ze is zo lief en onschuldig. Zeker in een miljoenenstad als Bangkok ben ik me, misschien wel veel te veel, bewust van potentiele gevaren. Ik probeer ondanks de extreme vermoeidheid super goed op te letten. Dat zorgt voor stress, resulterend in buikkramp en andere klachten. Ik kan wel duizend keer tegen mezelf zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat werkt helaas niet.

Mijn tweede waardevolle bezitting waar we mee reizen zijn mijn Copaxone injecties. Deze moet ik ook heel goed verzorgen om te voorkomen dat ze verrotten. Verrotten doen ze wanneer ze te lang worden bloot gesteld aan warmte en laten we nou net door een bloedheet, tropisch land reizen. Omdat ik geen ijswater pis en ijsklontjes poep, is er maar zoveel dat ik eraan kan doen. Steeds zo snel mogelijk een koelkast zoeken na een lange reis en onderweg ijsblokjes proberen te scoren. Aan mijn voorbereidingen heeft het niet gelegen. Ik kreeg een gouden tip van een KLM medewerkster in Den Haag (prikpolie). Doe de spuiten in thermosflessen en doe die in een koelbox met koelelementen. Veel meer heb ik niet kunnen doen, maar ook dit is natuurlijk een tijdelijke oplossing. 9 uur reizen in de snik hitte is de grenzen van deze oplossing zoeken en dat besefte ik me maar al te goed.

Op het vliegveld heb ik voor het eerst de koelbox vol ijs laten scheppen door een lieve Burger King medewerkster. Al mijn aandacht ging uit naar die spuiten. Dit was zo erg, dat ik mijn rugzak een uur onbeheerd bij de douane heb laten staan. Toen ik daar achter kwam heeft Marije een sprint getrokken en kwam vijf minuten later terug met mijn rugzak waar de paspoorten, bankpassen, cash en alle belangrijke papieren in zaten. Dat is nog zo'n heerlijke MS klacht, vergeetachtigheid, welke erger wordt naarmate je meer moe wordt.

Ik verklap alvast, het is allemaal goed gegaan met de spuiten tijdens deze 9 uur durende reis. Bij aankomst waren niet eens alle ijsblokjes gesmolten. Ik wil wel proberen uit te leggen wat er door me heen gaat betreffende die spuiten. Ze geven me 30% meer kans op een schub-vrij leven. Tijdens de reis ging ik piekeren, wat nou als ze verrot zijn? Copaxone kennen ze in Thailand niet, net las MS. Wat zou die 30% verlies met me doen, ondanks de warmte? Krijg ik dan een schub? En wat voor een schub wordt het? Waar slaat die ontsteking toe?
Dit geeft dan weer meer stress waardoor ik meer moe wordt. Ik vergeet mijn rugzak, nog meer stress, meer moe en nog meer piekeren. En de bezorgde blik van Marije die ziet dat ik aan het einde van mijn Latijn ben. Ze voelt me haarscherp aan en weet dus dat ik op ben en ze weet dat ik pieker. Toch weet ze me zelfs dan gerust te stellen. Ze verzorgd me, stelt me gerust, terwijl ze zelf net zo moe is.           
En nu zitten we samen in de schaduw met een ijskoud biertje en denk ik na drie nachten 10 a 11 uur slapen; Waar heb ik me nou zo druk om gemaakt? Reizen is nooit meer hetzelfde, natuurlijk niet, maar was al die stress niet een beetje overdreven? Weet je, ook dit moeten we leren. Ook reizen is iets anders geworden, het gaat niet meer zo als vroeger en dat is ook helemaal niet erg. Het grote voordeel is dat we nu extra genieten van onze bestemming. De rust, de zon, het eten van de straat en de koude biertjes smaken beter na een zware inspanning. De volgende etappe van onze reis zal weer wat makkelijker zijn. Maar nu ga ik eerst even heel hard piekeren of ik een groene of een rode curry ga eten zo meteen.