Klussen tot de kramp.

Sinds een dag hebben we internet in ons nieuwe huis. Ik loop al een maand rond met allerlei verhalen die ik zou willen vertellen en nu heb ik de kans om ze op papier te zetten en online te gooien. Dus dat ga ik nu maar doen. Ik heb er ook wel weer behoefte aan, sommige dingen verwerk ik beter na ze gedeeld te hebben, maar er continu met anderen over praten is lastiger. Het is moeilijk uit te leggen hoe je je voelt wanneer er geen energie meer in je lichaam zit en dat is nou juist wat er aan de hand is na 4 weken non-stop klussen.

Klussen is altijd iets geweest wat ik met heel veel plezier heb gedaan. Ik houd er van om dingen mooi te maken, zeker als het al 110 jaar oud is. Toen we ons huis voor het eerst zagen waren we op slag verliefd. Het voelde ontzettend goed! Het had 5! kamers en een tuintje! De atmosfeer is goed en de ligging in Den Haag perfect. We dachten dat we er zo in zouden gaan en om onze spullen heen zouden klussen. Maar dat verliep toch even allemaal anders. Als het eenmaal je eigen huis is en je houdt van klussen, dan wil je het in een perfecte staat hebben.

De eerste paar weken hebben we heel veel gesloopt. Oude deurposten eruit om de muur dicht te metselen, verlaagde plafonds eruit, vloeren eruit, badkamers eruit, parket schuren en een immense hoeveelheid hout wat geschuurd en gelakt moest worden. 8 uur per dag, 7 dagen per week hebben we staan beuken. Nu 4 weken later zit ik moe op een bureau stoel in de huiskamer met kramp in mijn benen en armen. Ik ben te ver gegaan.

In een gesprek met een andere MS patiënt werd me al verteld dat ik 4 uur per dag en 5 dagen per week net zou aan kunnen, maar ik ben eigenwijs. Ik slaap gelukkig iets meer de laatste drie dagen, maar de kramp die ik mijn vingers voel tijdens het typen zegt me dat ik rustiger aan moet doen. En dat terwijl we pas halverwege zijn! Aangezien ik in de ziektewet zit hebben we geen geld voor klusjesmensen (wil ik ook niet, ik wil het zelf doen). We hebben het geluk dat de dingen die we niet zelf kunnen doen gedaan worden door mensen met ‘know how‘, dankzij hulp van onze lieve ouders.

Maar goed, de MS laat voor het eerst, sinds ik het heb, erg van zich spreken. De vermoeidheid, de krampen en de koorts aanvallen zijn niet zo heel erg. Tegen de krampen helpt een joint, de vermoeidheid dwingt me om te rusten en wanneer het zweet me uit breekt stop ik een uurtje. Het ergste is een terug lopende spraak en een vergeetachtigheid waar je u tegen zegt. Ook mijn humeur is niet altijd even zonnig en ik heb veel tijd voor mezelf nodig.

Maar… Het huis wordt prachtig en brengt mij en Marije nog dichter tot elkaar. Een van mijn beste vrienden T. heeft bijna elke dag geholpen omdat hij ook tussen twee banen zit, wat een wereld vent. Mr. T. is echt een gouwe gozah! We lachen veel en zitten al een maand elke dag in de heerlijke tuin. De ouders van Marije koken heel veel voor ons en doen onze was. Mijn moeder heeft geholpen met schilderen en mijn vader spreidt zijn bouwkennis uit over elke kamer. Ook al zijn we pas halverwege, we wonen er en slapen hier heerlijk. Het is gewoon een klein paradijsje! De tuin doet denken aan Zuid-Frankrijk en zet aan tot heel veel gezelligheid.

In deze situatie kan je eigenlijk niet klagen, dat doe ik dan ook maar niet. Je wordt van klagen niet beter (mensen die mij goed kennen hoor ik denken “jaja, jij en niet klagen). Gewoon iets rustiger aan doen en veel slapen. We komen er wel. Over een maand is het af en kan ik weer gaan hardlopen, dat mis ik heel erg. Ik ben al lang blij dat ik weer even mijn hart een beetje kon luchten op mijn blog. Nu even een bak koffie, een boterham, vitamine pillen en een shotje Copaxone en we kunnen er weer tegenaan.