Lumbaal punctie

Afgelopen maandag om 9 uur moesten Marije en ik ons melden in het Lange Land ziekenhuis in Zoetermeer. Het eerste wat opviel was hoe ontzettend heerlijk kneuterig dat ziekenhuis is. Het lijkt wel alsof je een oud Nederlands dorpje binnenloopt. Alles gaat in een lager tempo, het is er niet modern, de mensen staan je nog echt even te woord en als je je papiertje met afspraak kwijt bent worden ze niet boos maar geven je een nieuwe. Heerlijk. We waren overigens netjes op tijd op de afdeling.

Het was de afdeling dagbehandeling, dat bracht gelijk even een mindere gedachte; zou ik hier de hele dag blijven moeten? Maar gelukkig werd ons door alweer een lieve verpleegster verteld dat de hele behandeling een paar uurtjes zou duren. Ik kwam namelijk voor mijn lumbaal punctie. Er zou wat vocht uit mijn ruggenmerg (dat vocht staat in verbinding met het hersenvocht als een gesloten systeem) getapt worden en wat bloed. Deze twee leggen ze naast elkaar en dan worden in het hersenvocht en het bloed de hoeveelheid eiwitten, glucose en ontstekingscellen gemeten en naast elkaar gelegd. Meer ontstekingscellen, eiwit of glucose in het hersenvocht dan in het bloed betekent problemen.

Het was me door een aantal mensen, lees vrouwen, verteld dat de ruggenprik geen pijn zou doen. Later, lees nu, weet ik dat de pijn van een naald in je rug niet echt heftig is als je een tien hechtingen brede wond aan het creëren bent. Maar goed laat ik niet te lang om de dikke naald heen draaien, het deed fucking pijn. De naald werd namelijk letterlijk draaiend tussen twee wervels naar binnen gewerkt en ik voelde elke millimeter van die tap naar binnen glijden. Maar dat was niet het pijnlijkste. Mijn o zo vriendelijke neuroloog, die ik op dat moment zijn nek wilde omdraaien, was vergeten te vertellen dat hij per ongeluk mijn zenuwen zou kunnen raken. Dit gebeurde en resulteerde in helse krampen in allebei mijn scheenspieren. Het was fijn geweest om te weten dat dit kon gebeuren, als zo iets gebeurt zonder dat je het verwacht ga je rare dingen denken. Het zweet brak me uit aan alle kanten, ik was zeiknat binnen een minuut. Ik dacht dat ik verlamd zou zijn. Hij heeft mijn beenzenuwen doorgesneden. Ik kan nooit meer mijn favoriete hobby uitoefenen en dan heb ik het niet over hardlopen. Dit was het. De zuster die voor me stond, ik lag namelijk op mijn zij, verkocht ik bijna een ongecontroleerde rot schop. Gelukkig werd me op het hart gedrukt dat het allemaal ok was en dat dit wel eens gebeurde.

Na een minuut of drie was het allemaal over. Ze hebben twee buisjes vocht bij me afgetapt en vier buisjes bloed. Ik was echt kapot! Niet normaal wat een impact heeft dit gehad, alleen mijn kaakoperaties waren erger. Marije mocht de kamer weer in en bijna barste ik in tranen uit. Het werd me weer eens allemaal te veel. De arts vertelde me dat ik na een uur naar huis mocht, eerst moest het gaatje even dicht gaan door een uur op mijn rug te liggen. Er werd me verteld dat ik niets moest doen, op de bank liggen en me rustig houden. Veel vocht innemen en vroeg naar bed, what’s new dacht ik. Maar goed, de adviezen opgevolgd, Marije een dag hard aan het werk gezet HAHA grapje en vroeg naar bed gegaan. Nu, een dag later, is mijn rug beurs maar alles gaat weer beter. 11 uur geslapen en blij dat we dit helse avontuur weer kunnen afvinken. Godzijdank.