De laatste tijd

Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat op mij blog heb geplaatst. Het is niet zo dat ik niets te vertellen had, maar ik heb het erg druk gehad met werken. Dat ervaar ik als heel erg positief. Het is fijn om mezelf weer nuttig te maken en eropuit te trekken. Het werd ook weer tijd, want ik begin steeds beter te begrijpen wat ik wel en niet kan. Dat begon allemaal met een gesprek wat ik een week of 5 / 6 geleden heb gehad met mijn neef en nicht.

Mijn aangetrouwde nicht heeft namelijk al 6 jaar MS. En haar symptomen en klachten lijken erg op die van mij. Waarschijnlijk is dat bij alle MS patiënten zo, maar die heb ik niet gesproken. Het was heel erg fijn om te praten met iemand die begrijpt hoe je je af en toe voelt of hoe bepaalde situaties je laten voelen. Ze had ook erg goede adviezen. Zo moet je blijven genieten naast dat je je leven slimmer en verstandiger moet inrichten. Geef MS niet altijd de schuld en wees blij met een partner die je hierin steunt en een ander leven met je durft en wil leiden. Zo zag ik dat mijn stoere neef eigenlijk een hele lieve man is voor zijn vrouw, net zoals Marije dat ook voor mij is. Het is ook kwestie van keuzes maken, ga je naar dat feestje, dan kun je dagen erna wat minder dan je zou willen. Wil je de dagen erna leuke dingen doen, ga dan niet naar een feestje. Maar daar heb je wel de steun van je partner in nodig, dat is belangrijk.

Ik heb echt een positief gevoel over gehouden aan dat gesprek. Het is sowieso fijn om met lotgenoten (klinkt heel er drama) te praten. Je begrijpt elkaar erg makkelijk. Mijn nicht gaf ook aan dat ze heel blij is met haar neuroloog van het Lange Land ziekenhuis in Zoetermeer. De man neemt de tijd voor haar, ze kan er altijd terecht en hij is iemand die van actie nemen houdt. en dat is precies wat ik zocht. Een week later zat ik daar met Marije voor een intake gesprek en dat beviel super goed. Wat een held die vent. Volgende week staat mijn lumbaal punctie in de planning en een week later krijg ik oog reflex testen om te kijken of mijn zenuwen nog op snelheid werken. Aan de hand van die testen en zijn blik op de eerste MRI kan hij een goed oordeel vellen of medicatie eventueel raadzaam is. Overigens gaf ook deze beste man aan dat de tweede MRI zinloos is geweest omdat ik geen contrast vloeistof heb gekregen, hij vond dat schokkend. Ik vind het ook erg zonde van het geld, zo’n scan is rete duur. Opkijken tegen zulke handelingen is normaal denk ik. Vooral die ruggenprik heb ik weinig zin in, dat schijnt pijnlijk te kunnen zijn. Beter niet. Ik hou niet van pijn, maar dat doen de meeste niet.  

Verder heb ik een nieuw avontuur beleefd in Sri Lanka! Als journalist het land door om te kunnen omschrijven waar het land heen wil de komende jaren is natuurlijk een droom, zeker als je schrijven leuk vind om te doen. We kwamen het land binnen als onderdeel van een diplomatieke missie. In Colombo was een expo voor buitenlandse bedrijven die eventueel in Sri Lanka joint ventures zouden willen opzetten. Het was een interessante expo. Het land is drie jaar vrij van oorlog en dat merk je aan alles, ze moeten nog veel leren. De expo was niet geregeld zoals wij dat hier kennen. Maar de wil is er zeker. De wil om het allemaal beter te doen, de wil om het allemaal heel snel te leren en de wil om van Sri Lanka een speler op de Zuidoost Aziatische markt te maken. Het land heeft ook erg veel potentie. Arbeid is goedkoop, de grond is rijk aan bodemschatten en het land kan een toeristische top locatie worden, het is prachtig. Het laat zich vergelijken met Bali, alleen veel mooier, een veel beter klimaat en de mensen zijn vriendelijker.

Nu ben ik daar 10 dagen geweest. We hebben naast 5 dagen expo ook 3 dagen door het land gereisd. Vergis je niet, dit was zeker geen vakantie. Het was 10 dagen lang keihard bikkelen. Ik heb in jaren niet zo hard en lang achter elkaar gewerkt en ik weet u ook dat dit te veel gevraagd is. Ik kon het tempo en de werkdruk slecht aan. Elke dag rond 16.00 uur ging het lampje uit, de accu leeg, het boek dicht. En dan ben je niet moe en aan het gapen, nee dan val je overal in slaap. Dat was wel even schrikken, ik vond het zo gaaf, dit wil ik meer doen. Ik zal dan alleen meer tijd voor mezelf moeten hebben. Wellicht een rust dag ergens in de week, die was er nu niet. Maar ik heb weer meer geleerd over mijn energie voorraad, die is laag.

Wat voor mij ook erg bijzonder was aan de trip naar Sri Lanka was een drie daagse acupunctuur sessie die ik van Dr. Selvakumar heb gekregen. Mijn baas was via zijn contacten in Sri Lanka bij deze man terecht gekomen. hij is toon aangevend in acupunctuur en ik heb uren met hem zitten praten over MS. Hij was de eerste die de vermoeidheid een beetje kon uitleggen. Een mens leeft in ritmes ban 24 uur. Dat is goed, zo ben je elke dag klaar met een dag wanneer dat nodig is en begin je na 24 uur aan een nieuwe dag. Als je een jetlag hebt ben je kapot omdat zo’n ritme van 24 uur is verbroken. Dan ben je moe en heb je een paar dagen nodig om op te laden. Bij een MS patiënt is er nooit een 24 uur ritme en heb je eigenlijk permanent een jetlag. En de vermoeidheid lijkt ook best qua gevoel op een permanente jetlag!

 Verder ‘las’ hij met bio magnetisch apparaatje dat ik last van mijn onderrug heb (klopt, door het rugby, twee keer spit), last van mijn linker arm (klopt, die hield er mee op van de zomer), ik heel erg gestrest ben (klopt…) en dat ik niet goed adem (ik heb geen flauw idee). Zijn advies was dat ik echt wat moet doen aan de stress. Hij adviseert meer acupunctuur in Nederland (ga ik doen), yoga (moet ik weer oppakken) en meditatie, oftewel opnieuw leren ademen (als ik over m’n buik adem zoals het moet lijkt ie weer zo groot). Hij gaf ook aan dat de beste arts op de wereld voor mij, ikzelf ben. Leef in balans, leef met mate en geen stress. En rook het liefst een half pakje peuken per dag (of verbeelde ik me dat?).

Inmiddels ben ik weer gewoon aan het werk. Boeken verkopen en dat gaat gelukkig goed. Niet alleen het verkopen, ook qua inspanning is het goed te doen. Ik schrijf ondertussen stukjes. 3 uur op pad, een uur bellen, 2 uur schrijven en dan niet doodmoe het einde van de dag in. Het is goed zo.