Zo. Een dag later, weer wat rustiger. Gisteravond was heel
erg goed, ik heb ruzie gemaakt, nors gedaan, gehuild, gescholden, de wereld
vervloekt en dat heeft heel erg opgelucht. Er gingen de meest bizarre gedachtes
door mijn hoofd. Ik dacht, vergeet het allemaal maar, ik hoef niet meer. En,
Marije ga maar bij me weg, dat bespaard je heel veel ellende. Ik had zin om me
helemaal kapot te drinken en roken, om weg te vluchten naar een ver land en
daar het drugs circuit op te gaan. Er ging van alles door mijn hoofd.
Maar nu ben ik bekomen van de eerste schrik en gaat het weer
goed. Ik krijg medicatie die mijn leven beter zal maken en de ellende zal
uitstellen of misschien zelfs doen stoppen (weer die hoop…). Nu is het een
kwestie van me verdiepen in de mogelijkheden qua medicatie. Ik heb al gehoord
van een “happy MS-er”, zoals ze zelf zegt, dat Copaxone erg prettig is. Maar
eerst een maand me erin verdiepen en dan vanaf begin juni aan de injecties.
Ik noem de term “happy MS-er” niet voor niets. Ten eerste
vind ik het heel knap om zo door het leven te gaan als je in een permanente
jetlag leeft. Ten tweede is het wel waar ik ook heen wil en ook naar op weg
ben. Gisteren lijkt al weer zo lang geleden. Ik krijg veel steunbetuigingen en
dat doet me ook heel erg veel goed, het is fijn om te lezen en horen dat mensen
aan je denken. Dat geeft mij in ieder geval steun. Mensen geven ook aan dat het
goed is dat ik tot mijn dertigste als een feest student heb geleefd en ik ben
het daar mee eens. Stel je voor, dat ik alles netjes in 1 keer had gehaald, dan
zou ik nooit meer de kans hebben om als een halve gare wilde door het leven te
gaan. Alleen voor mijn ouders is het wat zuur. Die hadden een huil baby, een
vervelende kleuter, een zwaar puberende tiener, een twintiger die er een potje
van maakte en nu een zieke dertiger. Sorry mama, papa… Het houdt nooit op met
mij.
Weer even wat anders. Ik heb zo meteen mijn 6e
acupunctuur sessie, de derde in Nederland. De eerste drie waren in Sri Lanka.
Er wordt gewerkt aan mijn nier-chi, die is uit balans. Ik was altijd sceptisch
over alternatieve (in de Westerse wereld) geneeswijzen, maar sta er nu helemaal
voor open en heb ook het idee dat het werkt. Het is van belang om in balans te
raken en daar weten ze in het verre Oosten gek genoeg meer van dan wij. Hoe dan
ook, ik kom in balans, althans, dat is het doel.
Even voor de goede orde overigens. Ik ben weer helemaal ok.
Het was alleen weer even schrikken en weer een stukje hoop laten varen. De hoop
dat ik de uitzondering op de regel zou zijn, maar helaas. Ik ga samen met
Marije weer door met ons gezonde en vrolijke leven. Lachen gieren brullen.
Happy MS-er zijn.
Lieve Bas, je maakt me sprakeloos, van trots dat ik je moeder ben, van dankbaarheid dat Marije in je leven is gekomen, (wat een kanjer is ze! ) en van blijdschap dat ik er getuige van mag zijn hoe jij groeit en hiermee op een fantastische manier omgaat. Ik buig diep met je mee. Kus mam
BeantwoordenVerwijderenHa Bas,
BeantwoordenVerwijderenik begrijp heel goed dat Janneke trots is, ik volg je blog met alle ups en downs vind het heel bijzonder hoe eerlijk en helder je beschrijft wat je meemaakt en wat dat met je doet. Zo naar jezelf kunnen kijken en dat met een ander delen, dat doen niet veel 30jarigen je na. Het raakt me. Verder zou ik net als alle mensen om je heen heel erg graag willen kunnen toveren. En aangezien ik dat niet kan, hoop ik dat de dingen die niet gaan zoals je willen steeds meer diepte en vervulling zullen geven aan de dingen die WEL fijn en waardevol zijn. Zo ervaar ik het in mijn leven tenminste. Heel veel liefs, je achternicht Eva
Beste Bastiaan,
BeantwoordenVerwijderenVia een LinkedIn-post van jouw moeder ben ik op je weblog terechtgekomen. Ben erg onder de indruk van wat je schrijft in deze moeilijke omstandigheden, van kwaadheid en woede tot momenten van er ook positieve dingen in zien.
Je moeder is erg trots op je, en ik denk terecht!
Veel sterkte!
Theo van Bemmel.
PS We kennen elkaar niet maar hebben toch een band: ik ben een neef van je vader. Zijn vader was een broer van mijn moeder.
Ik heb me aangemeld om je weblog te volgen.
Hoi Sebastiaan,
BeantwoordenVerwijderenWe hebben elkaar slecht 1 keer gezien; ik ben de vrouw van Michiel, jouw achterneef. Van Janneke heb ik het adres van jouw blog gekregen. Ik wil je bij deze ontzettend veel kracht toe wensen om door te gaan zoals je nu doet. Heb diepe bewondering voor de positieve manier waarop je elke keer kunt kijken. Ik wens je samen met Marije veel liefde en warmte.
groeten van Annemiek
Hallo Bas
BeantwoordenVerwijderenJanneke en Paul, ken ik uit de “Nutricia-tijdperk”. Een stukje van hun leven in Den Haag heb ik mee mogen beleven. Een zeer levendige tijd, met veel lol (ook).
Ik heb net je hele blog achter elkaar gelezen. En je emoties mee beleefd. Je schrijft erg goed Bastiaan en het is heel knap zoals jij je emoties, de negatieve als ook de positieve, kunt verwoorden en een plek kunt geven. Ik correspondeer al twee jaar met een (vijftien jaar?) jongere vrouw, die ik via een advertentie in een seniorenblaadje heb opgepikt. Ik heb haar nooit ontmoet. Haar man heeft ook MS. In haar brieven blaast ze zo nu en dan stoom af en beschrijft hoe ze met hem het leven meestert, of hoe boos of verdrietig ze is, waarvan ze droomt enz. Heel knap. Zoals je al schreef in je blog, je hebt samen MS. Wees zuinig op je Marije en wees er bezorgd voor, dat ook zij haar uitlaatklep, als ze dat nog niet heeft, organiseert. Het is echt houden van, zoals het tussen jullie loopt. Prachtig!
Noes