Good day, bad day.

Afgelopen weekend was mega. Heerlijk weer, leuke dingen gedaan. Zondag lekker van de zon genoten met een drankje. Echt heerlijk. Maandag was door het drankje van zondag enigszins een vermoeiende dag, maar niet bijzonder. De maandag is natuurlijk de minst favoriete dag van de week. De vrijheid en bijbehorende tijd in het weekend is voor iedereen met een baan heerlijk en dus is voor iedereen de maandag een klote dag. We zijn vroeg naar bed gegaan en ik heb 10 uur als een blok geslapen. Dinsdag werd ik wakker en ik had echt een top dag, niet normaal. Hard gewerkt tot 14.30 uur, om 15.00 uur een uur gesport, wat ook goed ging. Ik maak sprongen vooruit qua kracht, zeker nu we de trainingen wat meer afwisselen. Na het sport een goede avond gehad, al met al een top dag.

Dinsdag weer vroeg naar bed, dat doen we eigenlijk elke dag. Tenminste, voor 22.00 uur slapen is voor mij nog steeds vroeg. De hele nacht goed liggen snurken, tot 05.00 uur. Ik werd wakker en mijn rechterbeen gaf continu krampen. Niet steeds een paar seconden, maar aan een stuk door. Toch nog in slaap kunnen vallen en om 07.00 uur op. Toen ik wakker werd voelde ik het al, mijn been. De krampen duurden lang en kwamen de hele tijd achter elkaar. Dat is de hele dag doorgegaan. Ik zit nu op de bank, moe, en lichtelijk geprikkeld. Niet door het rare gevoel aan mijn been, maar meer omdat ik ondanks het goed slapen een klacht heb! En gister was een super lekkere dag! Ik begrijp er geen reet van. Het concept van goede en slechte dagen hebben ken ik. Maar ik heb het nog nooit eerder zo ervaren. Ik had gewoon slechte dagen als ik te ver was gegaan met iets. Niet zo maar uit het niets een slechte dag.

Er zit wel een voordeel aan. Ik heb weer wat MS-erigs om over te schrijven. Ik was al begonnen aan een blog over mijn fiets, maar liep een beetje vast. Ik had niet heel veel boeiends om te vertellen. Doordat we nu consequent vroeg slapen ging het veel beter de laatste tijd. Zeker in combinatie met mijn nieuwe werktijden. En de elektrische fiets. Dat maakt zo veel verschil! Ik heb in anderhalve week 220 km afgelegd! Het blijft werken, want de fiets gaat niet zonder eigen kracht vooruit. Maar het leverde geen extra vermoeidheid op. Het is zo fijn, het tempo, het gemak van fietsen. Het waait vandaag flink, windje 5 / 6 denk ik. Ik reed net met tegenwind naar huis, met 30 km/h! Dat is ook meteen de extreme meerwaarde van die fiets. Als ik met mijn oude fiets, met deze wind, naar huis had moeten fietsen was ik echt kapot gegaan.

Ik merk dus dat schrijven over mijn bevindingen, wanneer het goed gaat, al snel saai wordt. Schrijven over mijn ellende lucht op en is veel makkelijker. Zoals ik al veel vaker heb gezegd merk ik dat het goed is om over mijn kommer en kwel gal te spuwen. En het is waarschijnlijk ook boeiender om te lezen. Als ik over mijn positieve dagen zou schrijven zou het al snel op een sprookje gaan lijken…

Fietsen was 15 jaar niet zo leuk!

Als iemand had gezegd dat ik met gemak 30 km op een dag zou fietsen en daarbij vrolijk zou lachen, had ik even achter mijn oren gekrabd. Ongeveer een half jaar geleden reed ik nog dagelijks op mijn 40 jaar oude Gazelle. Ik ben gek op fietsen en doe dat al heel mijn leven elke dag. En dan ook nog eens elke dag heel veel kilometers. Tot een vrijdag een half jaar terug. Ik was met redelijk gemak naar werk gefietst, maar de terugweg was een hel. Mijn benen verkrampten, ik was stuk, ik wilde niet meer vooruit komen. Ik ben daarop, geschrokken, gestopt met dagelijks fietsen. Ik wilde niet nog een keer zo thuis komen. Ik weet dat ik door had moeten fietsen de dag erna, maar het vooruitzicht van een eventuele helse rit zorgde ervoor dat ik de auto ben gaan pakken om op werk te komen (als je ooit een hap van een rode peper hebt genomen doe je dat niet snel nog een keer). Nu heb ik auto rijden ook altijd wel leuk gevonden, maar een verfrissende rit in de ochtend op de fiets is onovertroffen. TOT VANDAAG! Gistermiddag werd ik gebeld door Joulzz, de fietsenwinkel waar mijn verjaardag cadeau te wachten stond. Mijn elektrische fiets was geleverd!

Ik kan het gevoel wat ik krijg op die fiets maar op een manier omschrijven. Alsof ik weer 18 ben en op mijn mountainbike zit. Rammen over de straat. Knallen! Met hetzelfde speelse gemak als 15 jaar geleden iedereen voorbij fietsen. Natuurlijk zit er een hulpmotor op mijn nieuwe fiets, je zou het vals spelen kunnen noemen…. DOE MAAR, interesseert me geen reet. Ik zwaai wel naar je als ik voorbij zoef. Wat een genot. Intens, hemels, puur genot. Ik heb voor het eerst in jaren voor de lol meer kilometers gemaakt dan noodzakelijk. Even over de boulevard van Scheveningen gereden, op de fiets naar fitness, gisteravond nog even naar het strand gereden. 30 kilometer in een dag dus. Lachend. Ik kan er weer even tegenaan de komende jaren. Ik kijk er zelfs naar uit om morgenochtend weer naar werk te fietsen. Bedankt pap en mam, voor het meest geweldige verjaardag cadeau een fietsende MS-er zich kan wensen.

Stinken

Mijn ‘een stapje terug, twee naar voren’ methode is geactiveerd een paar maanden geleden, ergens voor kerst. Eerst een stapje terug dus. Een gezonde levensstijl is iets wat ik nog steeds aan het leren ben. Ik rook weer. Ik sport veel te weinig. Ik fiets veel minder. Ik eet meer. dat heeft erin geresulteerd dat ik nu 95 kilo weeg, grofweg 15!!!! kilo meer dan een paar jaar geleden. Door het roken gecombineerd met substantieel minder bewegen is mijn conditie verminderd. Een hele slimme manier om de MS te ondersteunen in haar zoektocht naar een lekker plekje om onderuitgezakt myeline te gaan verorberen. Ik heb dit ook niet eerlijk in mijn blogs vermeld, ik schaamde me een beetje. Ik heb altijd zo’n grote mond. Over gezond leven en me niet willen neerleggen bij de ziekte en ertegen te blijven vechten. Af en toe ben ik er gewoon helemaal klaar mee en denk ik; de groeten. Maar ik heb mijn rechterbeen opgetild en een beweging naar voren ingezet, het is nog geen stap naar voren, maar een sterke intentie. Wat een lul ben ik ook af en toe. Gewoon die stap zetten, zou ik moeten zeggen en doen.

Ik heb dus de laatste maanden in een achtbaan autootje gezeten die met een klikkend geluid naar enorme hoogte is gesleept. Ik sta ergens op de top, om binnen nu en een korte tijd een donderende, wilde, gezonde rit te maken naar een (wederom) sigaret- en vetloos bestaan vol dolle activiteiten. Ik zit alleen met dat fucking irritante tering been die bij elke stap vervelend doet. Fietsen is irritant, lopen ook, hardlopen gaat niet. Maar, er komt een elektrische fiets aan!! Dat duurt nog een maand, intussen kan ik doorgaan met steeds minder en gezonder eten (overigens maakt Marije nog steeds ELKE dag een gezond super food sapje als ontbijt, dus de vitamines blijven binnen stromen). Fitness doe ik ook nog steeds twee keer per week en dat gaat goed. Het wordt af en toe wat saai en daarom krijg ik meer afwisselende oefeningen vanaf volgende week.

Ik ben aan het bedenken hoe ik het item ‘roken’ niet aan hoef te snijden. Want daar heb ik geen zin in. Weet je wat, jullie lezen het wel als de tijd rijp is, van al dat geschrijf over roken krijg ik trek in een peuk (steek er nu 1 aan). Maar ik ben al vaker roken de baas geworden dus ook dat komt wel in orde. Ik moet er wel bij zeggen dat roken de moeder aller verslavingen is. Roken is voor mij verslavender dan eten. Het is niet lekker, maar toch is er altijd die trek. Klote sigaretten. Voor Marije is het ook niet fijn, niet alleen stinkt het, zij doet alle moeite voor me en ik vergooi dat met roken.

Als mij achtbaan autootje met een rotgang de baan aan het afscheuren is zal ik dat weer vol trots in een blog verkondigen, met superlatieven.

Ik heb even na moeten denken hoe ik dit blog moet eindigen. Vannacht lagen we in bed. Het was even stil. Totdat Marije op een belerende, een beetje geprikkelde toon zei: “Lieverd… Wil je alsjeblieft niet door je mond ademen!” We zijn echt stuk gegaan van het lachen, maar duidelijk is, van roken ga je niet beter geuren.