De CPC komt eraan.

Een aantal maanden geleden werd ik wakker in een nachtmerrie. Ik had de diagnose MS gekregen. Ik heb uitgebreid verteld wat er allemaal door me heen is gegaan de laatste maanden. En nieuwe ervaringen blijven zich voordoen voor me. Alles is net even wat anders. Al lijkt het in mijn hoofd rustiger te worden. Ik voel me elke dag minder patiënt, zelfs na dit weekend, of misschien wel door het laatste weekend.

We zijn met 12 man in een huisje gaan zitten in ’s Gravenzande. Expres dicht bij huis zodat we zondag niet heel ver terug hoefden te rijden. Nu raad ik echt niemand aan om naar ’s Gravenzande te gaan, er bestaan niet veel plekken die depressiever zijn dan het Westland. Maar het huisje was mooi en ik ben niet veel buiten geweest, dus de omgeving maakte niet heel veel uit. Het was een hele ervaring voor me. Ik kan niet meer drinken zoals vroeger en ik heb veel meer slaap nodig. Dat maakt zo’n weekend heel anders dan voorheen.

De reden dat ik niet veel kan en wil drinken is omdat ik echt niet meer kan lopen als ik te veel op heb. En ik wil niet door mijn vrienden naar bed getild worden, dan drink ik liever wat minder. Ook ben ik bang dat mijn ogen weer heen en weer gaan schieten als ik te veel op heb, dat is voor mezelf al dood eng, laat staan voor anderen. Het is ook nog even aftasten hoe ver ik kan gaan, maar veel verder dan dit had ik niet kunnen en moeten gaan. Het weekend brengt toch veel stress met zich mee en wanneer ik stress heb en weinig slaap komen de klachten heel snel terug. Ik voel weer tintelingen in mijn schouders en ik slaap super slecht wanneer ik heel moe ben (gek genoeg).

Nu, 3 dagen later heb ik weer wat geslapen en de klachten nemen weer langzaam af. 1 ding is zeker, stress en weinig slaap zijn echt de aller ergste dingen voor me, zo ver ben ik nu wel. Het weekend was lachen, veel boeren, scheten en tiet grappen, heel leuk. De rest is wel aan het drinken geslagen en daar heb ik goed van kunnen genieten. Wie weet dat wanneer die ontstekingen minder worden ik weer wat meer aan kan?

In het begin van ,mijn blog had ik het veel over stoppen met roken en hardlopen. Ik rook nog steeds niet en ik loop veel hard. Gister een klein stukje (9 km) in 42 minuten. Gewoon om de spieren een beetje soepel te houden voor zondag, want de CPC komt eraan! Weer iets wat nieuw voor me zal zijn, mezelf leeg trekken tijdens een halve marathon. Maar ik heb beter getraind dan vorig jaar dus ik weet dat ik het kan halen. Ik heb denk ik de laatste 16 jaar zo’n 40 keer de halve marathon gerend dus ik weet ook wat me te wachten staat. Vorig jaar was overigens de eerste keer dat ik aan de finish stond te hyperventileren, 1 van de triggers voor de doktoren om me onder de loep te nemen, laten we hopen dat ik daar dit jaar geen last van heb. Want 1 ding is zeker… Ik ken mezelf, ziek of niet, ik ga die halve marathon killen! Ik hoop op een snellere tijd dan vorig jaar, alles onder de 1 uur 55 is winst.. Ik droom van een tijd van rond de 1 uur 45, maar dat is erg ambitieus. In ieder geval heb ik er zin in! En het zal weer een goed leer moment zijn.

Morgen is de laatste training, een kilometer of 6 a 7 door de duinen. In een heel laag tempo mijn lichaam er aan herinneren dat er gesport moet worden af en toe. Afgelopen training gebeurde er iets grappigs trouwens. Ik liep moederziel alleen over een pad in de duinen en moest na 30 minuten rennen plassen. Dus dat deed ik. Ik was klaar en draaide me om, staat er politie naast me!! Die wilde me, in de duinen, waar niemand anders was, een boete geven voor wild plassen!! Dat geloof je toch niet? Ik wist niet of ik moest huilen van het lachen of van verdriet. Wat een stuk onbenul, ga boeven vangen. Uiteindelijk begreep de jongen dat het lastig is om thuis te plassen als je in de duinen aan het hardlopen bent. Zo zie je maar, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!