Ik heb JA-REN geen behoefte gehad om wat te schrijven op
mijn blog. Ik was de klap van MS te boven. Mijn therapie, het schrijven, heeft
me enorm geholpen. In de jaren dat ik niet heb geschreven ben ik getrouwd!
Marije en ik zijn nu ruime een jaar een echtpaar. En dat bevalt super. Met mij
gaat het al geruime tijd stabiel goed. Ik weet wat ik aankan, al ga ik nog
steeds te ver af en toe. Voornamelijk met alcohol in het weekend. Maar dat allemaal zonder noemenswaardige
problemen voor mij.
Ik, mijn, mij… Logische woorden in een blog van iemand die
over zichzelf schrijft en zijn eigen ervaringen. Dat zal altijd zo blijven.
Alleen de rode draad in mijn verhalen, Marije en ik, zijn sinds kort niet meer
van kracht. Mijn ziekte en het op de been houden van mezelf is niet meer waar
het om gaat. Het gaat ook niet om de relatie tussen mij en Marije, dat zit
goed. Nee, het gaat om onze aankomende zoon, Jan! We krijgen een zoon eind
februari! Het aller mooiste en beste nieuws wat we ooit zouden kunnen krijgen
hebben we gekregen! Ik ben nog nooit ergens zo blij mee geweest, maar het zet
me wel aan tot een nieuw blog.
Jan, mijn zoon. Ik wil en MOET voor die jongen gaan zorgen.
Dat betekend voor ieder persoon op aarde een hele hoop, maar wanneer je weinig
energie hebt betekend dat extra voorbereiden. Mijn voorbereiding is begonnen
toen mijn ‘zen’ plekje verdween. FAST, waar ik heerlijk buiten kon zitten
(roken en drinken) is weg. Ze zijn 1 november gesloten en ik vond het een mooie
symbolische datum om mijn voorbereidingen te starten. Ik moet klaar zijn voor
de komende twee jaar, die volgens alle vaders die ik spreek, echt niet normaal
zwaar worden.
Niet zieke, aankomende vaders gebruiken de laatste 4 maanden
van hun vaderloze leven om te feesten. Alles doen wat ze maar willen. Ik
gebruik de laatste 4 maanden om fitter te worden. Dus ik ben gestopt met tabak
roken, gestopt met doordeweeks drinken en ik wil de weekenden net zo uitgerust
eindigen als beginnen. Veel slapen en proberen fit de winter door te komen. Echt
ik doe het met liefde voor Jan, maar ik vind het rete super kut om helemaal
geen tabak te roken, dus ook geen joints. Ik rook mijn weed nu puur. Helpt,
maar is saai. Maar over cannabis en MS (en 161 andere aandoeningen en ziektes)
schrijf ik liever een heel boek. Dat sommige mensen het gebruik van cannabis
(als medicijn) afkeuren, maar wel drinken vind ik bizar. Ander keertje.
Ik ben dus nog even geen vader maar merk wel al dat het een
hoop verantwoordelijkheden met zich mee brengt. Ik lig af en toe wakker en ben
bang dat ik het misschien wel niet goed doe, ondanks dat ik alles geef. Ik heb
heel weinig energie, geen mitsen of maren, nee, weinig energie. Baby’s hebben
bergen energie, nee, scheepsladingen vol energie. Ga ik het allemaal wel
aankunnen met Jan? Krijg ik geen schub in die ultra zware maanden? Wordt de
druk op Marije niet te groot? Ben ik in staat om een sterke, zelfstandige, gelukkige
en blije man van hem te mogen maken? Als hij op mij gaat lijken dan heb ik echt
een probleem! Het zou wel ironisch zijn. Meest vervelende kind uit de
geschiedenis krijgt nieuwe recordhouder.
De onzekerheden die ik had, gingen over mij. Ik maak me daar
geen zorgen meer om. Ik wil nu dat Jan alles krijgt wat ie verdient. Dus ook
een vader die een bal met hem kan over gooien. Helaas kan ik hem dat nooit
beloven, morgen kan de rolstoel dag zijn. Misschien loop ik tot ik 105 jaar oud
ben. Maar een goede voorbereiding geeft me het gevoel dat ik er alles aan doe.
Tering dit is zo een spannende periode niet normaal! Laat me duidelijk maken
dat ik super blij ben! Ik ben intens gelukkig, maar heb aan de andere kant ook
weer wat om over te schrijven.
