Lex, mijn peet oom, ligt op dit moment in het Leyenburg
ziekenhuis met maagkanker. Hij heeft misschien nog een paar dagen te leven. Lex
is een echte peet oom voor me geweest, mijn hele leven lang. Al vanaf kind af
aan hebben we veel dingen samen gedaan. Toen we jong waren kwam Lex Maarten en
mij ophalen in zijn auto. We gingen dan met Bjorn en Nick leuke dingen doen.
Naar Ajax, frietje eten ergens, samen lol trappen. Toen ik 21 was en een jaar
door Australië reisde is hij mij komen opzoeken. We hebben samen twee weken
langs de oostkust van Australië gereden in mijn aftandse auto. Elke avond samen
biertjes drinken, naar clubs en mega veel lachen. Het is voor het eerst van
mijn leven dat ik een naaste ga verliezen, iemand om wie ik heel veel geef.
Ik ga elke dag naar het ziekenhuis om Lex op te zoeken. Hij
is af en toe bij en dan zeg ik de dingen die ik tegen hem wil zeggen. Hoe veel
ik van hem houd, hoe trots ik op hem ben en dat er maar weinig mensen zijn die
ik ken, die zo intens veel hebben genoten als Lex. Hij verslond het leven, hij
nam het er altijd van met een grote glimlach. Hij nam geen blad voor zijn mond
en deed waar hij zin in had. Mensen noemen mij wel eens een levensgenieter. Ik
heb de beste mentor denkbaar gehad. Zelfs in het ziekenhuis, vol met morfine
tegen de pijn, wil Lex een biertje drinken, of een wijntje, of een whisky. Hij
maakt grapjes en probeert er nog steeds het beste uit te halen, ondanks dat hij
weet, dat hij nog maar dagen heeft. Ik vind dat zo knap! En het maakt het voor
alle dierbaren om hem heen makkelijker. Hij blijft tot de laatste ademteug
zichzelf en laat zien dat je altijd het beste uit elke dag hoort te halen.
Vorige week liep hij nog met een muts in de vorm van een tijger door de
afdeling gek te doen. Grapjes met de verpleegsters uithalen.
Een ervaring als dit zorgt ervoor dat je dingen in
perspectief gaat zien. Er zijn altijd mensen die het lastiger hebben dan wie
dan ook. Mijn neefjes verliezen hun vader, Marion verliest haar man. Ze hebben
nog enkele uren samen te delen en dan is het voorbij. Lex laat een enorme
erfenis na. Ik herken hem in zijn zoons, in mezelf, mijn moeder, in de mensen
die hij om zich heen had. Eerlijk handelen en leven, genieten en lol maken. Ik
ben hem daar eeuwig dankbaar voor en hij zal daarom ook voor altijd in de
mensen om hem heen doorleven.
Zo een stressvolle en verdrietige periode heeft op mijn
gezondheid een hele hoop invloed. Het is enorm uitputtend. Ik wilde vandaag
langs gaan, maar Lex heeft ook meer rust nodig, te veel invloeden zijn voor hem
ook te vermoeiend. De morfine zorgt ervoor dat hij geen pijn heeft maar het put
hem geestelijk ook uit. Voor mij is het ook beter een dag niet naar mijn oom te
gaan. Hoe moeilijk dat ook is. Ik moet ook rusten.
Tijdens ons laatste gesprek waarin Lex helemaal helder was
hebben we een uur gepraat. Hij vertelde me dat hij zo veel kracht en hoop uit
mijn boek haalde. Het grootste compliment wat ik in mijn leven heb gehad. Hij
herkende de vermoeidheid, het lastig praten, de krampen. Maar ook positief blijven
en hoop houden. Nadat ik weg ben gegaan die dag werd zijn maag leeg gepompt en
de artsen vonden heel veel kanker. Het werd duidelijk dat zijn gevecht erop
zat. Hoop was vervlogen. Het knappe aan Lex is, dat hij toch positief bleef. Ik weet ook zeker dat dit een deel van zijn
erfenis aan mij is.
Ik schrijf dit stukje om duidelijk te maken dat, hoe donker
een situatie ook kan zijn en er geen hoop er meer is, je positief kan blijven. Net
zoals Lex. God wat ga ik hem missen. Ik hou zo veel van hem. Het is een echt
goed mens. Ik zal de kopjes koffie bij hem op de zaak missen. Zien hoe hij als
mede-digibeet aan het rommelen was met zijn computer. Samen praten over
afvallen en te dik zijn. Hem trots horen praten over zijn zoons. Het gemopper
op de ingestorte huizenmarkt. Verhalen over Australië ophalen. Zijn soms
platte, maar o zo grappige moppen. Er blijft een leegte achter, maar ik zal
zijn manier van in het leven staan altijd respecteren en proberen ook zo door
het leven te gaan.
We zijn nu 3 dagen verder. Lex is gisteren overleden. Hij
werd eergister naar huis gebracht en daar heeft hij nog 1 nacht geslapen. In de
ochtend, terwijl hij in zijn eigen huis sliep, is hij overleden. Hij had geen
pijn en lag aan het raam bij de tuin. Geen naar ziekenhuis, maar op een plek
waar hij wilde zijn. Ik heb gister met mijn neefjes, ouders, zijn vrouw en
familie afscheid kunnen nemen van een heel bijzonder mens. In de avond zijn
Björn en Nicole, zijn vriendin en Maarten en Steef nog een wijntje komen
drinken. Iedereen is om half 1 naar bed gegaan, gesloopt. Vannacht heb ik voor
het eerst in een week weer acht uur als een blok liggen slapen. Daar was ik ook
wel aan toe.
Rust in vrede Lex.
