Een boek!

Het is kerst. En het is heerlijk zacht weer buiten. Marije en ik zijn op kerstavond bij mijn ouders gaan eten met mijn broertje en zijn vriendin. Het was heel erg gezellig, we hebben veel gelachen en goede gesprekken gehad. En zoals elk jaar hebben wij cadeaus aan elkaar gegeven zoals dat hoort met kerst. Ik heb het mooiste cadeau denkbaar gekregen!! Mijn vader en moeder hebben al mijn blogs gebundeld en een boek uitgebracht. Ze hebben 50 exemplaren laten drukken!! Het ziet er super mooi uit.

Mijn ouders en wat andere mensen die mijn blog lezen vinden dat ik leuk schrijf e dat ik er wat mee moet doen. Het is natuurlijk geweldig om zulke complimenten te krijgen, maar het zijn complimenten van mensen die mij kennen en me een warm hart toedragen. Ik vind het reuze spannend zo’n boek, het betekend dat mensen die mij niet kennen het ook zullen lezen en oordeel gaan vellen. Ik ben benieuwd wat onbekenden van mijn verhalen vinden en vooral of ze er wat aan hebben. 

Het motiveert me ook op te blijven schrijven over mijn wel en wee. Laat ik beginnen met mij wee. Mijn been doet nog steeds erg raar. De stroomstoten knallen erdoorheen. Het ritme van die stroomstoten wisselt, als een soort morse code. Lang, kort was het vorige week. Nu is het kort, kort, kort, lang. Heel bizar. Het went ook niet, het vermoeid heel erg. Op dezelfde manier als een pijnlijke tand of kaak ook vermoeiend kan zijn. Maar om eerlijk te zijn, ik kan nog lopen en fietsen , met tegenzin, maar het kan dus het valt nog mee.

Ik heb een hoop meer wel, dan wee. Werk is leuk, afwisselend en ik dien een hoger doel met wat ik doe. Den Haag en Nederland verduurzamen. Ik geloof heilig in de noodzaak om ons energieverbruik te verlagen om over te houden voor de toekomst. Hetzelfde als bij mij eigenlijk.

Mijn relatie is elke dag weer beter, we zijn samen zo sterk. Heftige ervaringen delen heeft dat als groot voordeel, je komt meer tot elkaar en weet wat je aan elkaar hebt.

Ook omgaan met mijn vrienden wordt weer makkelijker. Ik heb geaccepteerd dat ik wat vroeger naar huis ga en wat minder drink. Dat heeft ook meer voor- dan nadelen. Ik ben de laatste maanden maar een keer echt brak geweest (i.p.v. elke week).

En dan hetgene waar ik echt heel erg naar uitkijk… 4,5 week Thailand!!!! Zon, strand en heel veel rust. Niets aan ons hoofd, alleen maar wat we gaan eten. En wat voor een eten! Het heerlijkste, meest gezonde eten denkbaar, curries! Na de winter van vorig jaar lijkt het ons het beste in de winter vakantie te vieren en niet in de zomer. Zomer in Den Haag voelt toch wel als vakantie. Over 4 dagen vliegen we.

Om te eindigen met mijn schrijfdebuut. Vind u het leuk een boek te bestellen dan kan dat, stuur me een berichtje.

Fitness.

Er is weer wat wezenlijk aan het veranderen aan mijn lichaam. Omdat ik al maanden niet kan hardlopen, hard fietsen ook niet gaat en zelfs wandelen vervelend is ben ik op advies van mijn neuroloog gaan fitnessen. Ik werd slap in snel tempo en dat is nu omgekeerd naar krachttoename, en hoe! Omdat ik 7 jaar lang serieus rugby heb gespeeld zit kracht in het geheugen van mijn spieren. Weer krachttraining doen gaat me dus makkelijk af. Ik ben nu 2,5 maand bezig en het wordt merkbaar. Mijn conditie neemt snel toe, net als mijn kracht.

Het is nog ver van wat het vroeger was, maar over een jaar moet ik in de buurt komen. Wat het meest belangrijk is, is dat ik weer een sport-doel heb. Ik ben weer aan het werk met mijn lijf en dat maakt me ook zelfverzekerder en zelfs een beetje trots. Het is geen hardlopen, maar het is ook leuk en de resultaten zijn fijn. Het is ook simpel om bepaalde doelen te stellen omdat het heel gedoseerd gebeurt. Ik train met veel herhalingen omdat vooral het uithoudingsvermogen van mijn spieren op peil moet blijven. Voor de kenners: steeds 3 keer 15 herhalingen. Vandaag bijvoorbeeld 3 keer 15 squats met 100 kg gedaan! Voor 2014 wil ik naar de 120 kg. Dat is best ok.

Mijn gewicht op orde houden is lastiger zonder duursporten. Van fitness val je niet echt af helaas. Maar ik word niet dikker, dat is het belangrijkst. Nou ja, twee jaar geleden woog ik 80, nu weeg ik 93. Dus ik ben wel een heel, heel klein beetje aangekomen…. Het koolhydraat arm eten gaat met ontbijt en diner goed, maar met de lunch eet ik gewoon weer brood. Ik heb 6 maanden soep en salades gegeten en dat kwam echt mijn neus uit. Muesli-noten brood met boter en oude kaas, dat brengt een glimlach op mijn gezicht en dat is gezonder dan met een zuur gezicht weer tomatensoep eten denk ik.

De sapjes die Marije elke dag maakt eet ik braaf op, ze zijn echt heel erg gezond geworden de laatste maanden. Alle super foods, poeders, noten, zaden, bessen en groenten die gezond zijn gaan er nu in. Dat heeft 1 nadeel… Laat ik zeggen dat ik de zoete fruitsapjes die we eerst dronken erg mis. Ontbijten met een groot glas, naar aarde smakende, dikke lichtbruine brei, vol dikke stukken en brokken is geen feest. Maar heel gezond!! En daarom ben ik er echt blij mee Marije!! Wel een deel van de reden dat ik tijdens de lunch weer aan het snoepen ben…

Werk gaat ook nog steeds heel goed, het blijft maar drukker worden bij Energy Guards. Ik ben wel iets minder uren gaan werken want na het werk was de energie op en dat kwam de gezelligheid thuis niet ten goede. Ik draai nu 4 dagen ongeveer 6 uur en dat is precies goed. Het is geen vetpot, maar met z’n tweeën hebben we echt niet te klagen. In januari gaan we zelfs 4,5 week naar Thailand!! Super veel zin in! Maar daar vertel ik dan meer over.

Zomer

Het is een prachtige zomer geweest. Weken achter elkaar op het strand leven, genieten van de zon en de zee, wijntjes met vrienden tot in de nacht. Het was een groot feest. En wat zorgt de zon er toch goed voor dat je je lekkerder gaat voelen. Niet alleen wordt alles mooier, bloemen gaan bloeien, maar de zon levert ook de mens een hoop energie. Natuurlijke licht therapie. Marije en ik zijn daarom ook maar een week op vakantie gegaan, we hebben vrienden bezocht in zuid Frankrijk. Ook daar was het genieten van de zon en gezelligheid. De rest van onze vakantiedagen gaan we spenderen in Thailand. Dertig december zullen we vertrekken naar Bangkok en de winter voor een maand verlaten.

Ik ben al een beetje aan het uitzoeken hoe ik mijn medicijnen een maand koud kan houden, terwijl het buiten vijfendertig graden zal zijn. Ik denk aan een koelbox met een zonnepaneel of iets dergelijks. Wanneer we in ons hotel aankomen kunnen de medicijnen in de koelkast, maar van hotel naar hotel wordt lastiger. Ideeën zijn welkom.

Backpacken op de ouderwetse manier zit er in ieder geval niet meer in, omdat hostels gemeenschappelijke koelingen hebben, maar heel vind ik dat niet…. Een luxe hotel heeft zo zijn pluspunten.

Ik ben sinds 5 weken bezig met krachttraining bij een fysio. Ik merkte de laatste paar maanden dat mijn algehele kracht in mijn lichaam sterk begon af te nemen en heb een verwijzing van mijn neuroloog gekregen om twee keer per week onder begeleiding te gaan sporten. Maandag en vrijdag ochtend sta ik om half negen in de sportschool en wordt ik afgemat. Ik merk nu al verschil. Het is ook wel echt motiverend om te weten dat er iemand op je staat te wachten en dat er geen uitweg is, ik moet gaan. Het zal nog wel even duren voordat ik weer een beetje de kracht heb van vroeger, maar het zit er in.

Hardlopen gaat al een paar maanden niet meer. Wanneer ik ren valt mijn rechterbeen gewoon uit. Net als op de fiets en in bed. En op de bank, als ik wandel, als ik sta, eigenlijk met alles. Ik denk dat er in mijn nek een ontsteking zit die hiervoor zorgt, misschien wel dezelfde die ervoor zorgde dat mijn linkerarm uitviel. Ik voel ook dat er een gevecht wordt uitgevochten in mijn lijf, want ik ben snel moe. Het zal binnenkort verdwijnen en dan ga ik weer rennen.

Met werk ben ik van 30 naar 24 uur per week gegaan. Het was te veel. Ik kwam moe thuis en had geen energie meer om vrolijk tegen Marije te zijn. Iets minder werken helpt goed, er kan weer een glimlach vanaf (dit is een sterk overdreven voorbeeld). Ook 1 dag vrij per week is erg fijn. Ik heb voor de vrijdag gekozen omdat ik dan toch sport en naar yoga ga, er blijft dan sowieso erg weinig tijd om te werken over. 

Om met een knaller van een positief bericht af te sluiten…. Mijn laatste MRI heeft laten zien dat er GEEN ontstekingen in mijn hersens zitten op het moment! Marije gelooft heilig dat het door haar dagelijkse superfood-sapjes komt. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Maar in de bovenkamer gaat het allemaal goed, super goed nieuws dus! Dat is overigens voor het eerst in mijn leven dat ik dat zeg.

Sassie!

Welkom in de wondere wereld van Bassie in z’n sassie. Buiten schijnt af en toe de zon, soms kun je zelfs al even een korte broek aan. Het strand is al een aantal dagen bezocht en een dag was het warm genoeg om achter het glas van de strandtent vandaan te kruipen. Een duik in zee is heerlijk verfrissend en voor mensen met een sterk hart een aanrader.

Bassie in z’n sassie doet even niets aan sport, maar fietst wel zo’n 20 kilometer per dag door zijn oh zo geliefde stadje, Den Haag. Soms brengt een afspraak hem langs het strand waar de frisse zeewind hem om de oren waait. Als het even kan steekt Bassie nog wel eens een sigaret op, ook al hoort hij dat echt niet te doen.

De wijntjes smaken nog steeds heerlijk, ook al zijn het er wat minder. Het niet brak opstaan is echt de moeite waard volgens Bassie, dan staat hij op in, je raad het al, z’n sassie.

Wist je trouwens dat Bassie en Marije in een heerlijk huisje wonen bij zee, dat ze het echt al als hun plekje beschouwen waar ze nog heel lang willen wonen, dat ze als het even kan de tuin in kruipen om te genieten van de frisse lucht?

Bassie en Marije hebben allebei een baan, dus er is zelfs af en toe een paar euro voor leuke dingen. Leuke dingen doen Bassie en Marije graag als ze niet aan het werk zijn. Die leuke dingen hebben er wel voor gezorgd, in combinatie met even geen sport, dat er een klein lief heuveltje onder Bassie zijn shirt zit. Een buffetje voor dagen wanneer er op aarde geen eten meer is.

Met Bassie zijn ziekte gaat het stabiel, het is er en dat is te merken, maar het wordt niet erger. Raar been, rare tintelingen, pijnlijke kramp, het gekke stotteren bij erge vermoeidheid, het maakt ook niet uit. Het krijgt Bassie niet uit z’n sassie. Dikke vette middelvinger naar zijn eigen hoofd en nek.

Soms wordt er nog gedroomd over rugby, toch wel de coolste sport op aarde ooit. Maar als er dan een schroef de muur in moet en na 3 mm de armen zuur zijn is er ook het besef dat elk weekend 1,5 minuten rugby niet heel verreikend zal zijn. Sowieso droomt Bassie al jaren van extreme sport prestaties die voor niemand echt gezond zijn. Het niet sporten is eigenlijk stiekem ook wel heerlijk, voor even.

Als Bassie kapot thuis komt van werk wordt er genoten van rust, van niet te veel hoeven, wanneer het kan van het goede weer en van samen met Marije zijn. In het weekend wordt er heel veel geslapen en zijn er leuke sociale bijeenkomsten.

Bassie z’n sassie, dat is hem zelf heel dierbaar. Zijn sassie staat voor eeuwige vrijheid en blijheid, niets kan het sassie weg krijgen. Sassie staat ook voor ritme, zekerheid en gezelligheid. Sassie vliegt over alles en iedereen heen en kijkt omlaag naar wat er allemaal mis is, vrolijk doorvliegend.

Alcohol

Wat onwijs leuk om te zien dat mijn blog echt gelezen wordt als ik een nieuw bericht plaats! Fijn om te weten dat er mee geleefd wordt met ons. Zoals ik de vorige keer al aangaf, het gaat goed. Dat komt voor het grootste deel door de zon, ik voel me veel energieker als die schijnt. Het is algemeen bekend dat dit zo is voor mensen met een chronische ziekte als MS. Maar voor andere zieke mensen geld dit ook. En waarschijnlijk ook voor gezonde mensen.

Marije en ik gaan daarom deze zomer niet weg. Misschien een week naar vrienden van ons in zuid Frankrijk. We kunnen daar gratis overnachten en hoeven alleen benzine, tol en eten en drinken te betalen. Maar buiten dat weekje om blijven we in Nederland deze zomer. Genieten van het strand om de hoek. In december / januari willen we een maand weg naar de zon. Ergens waar leven goedkoop is, de vlucht mag dan wat kosten. Zoals Thailand. We breken de winter dan op in twee stukken, zodat die beter te overbruggen is.

In mijn vorige blog vergat ik wat te melden. De laatste maanden heb ik een ontdekt dat ik niet meer tegen alcohol kan zoals vroeger. Ik ben inmiddels 32, dus dat zal er zeker mee te maken hebben, maar in 80% van de tijd dat ik drink houd het snel op. Ik heb na wat glazen alcohol echt heel veel moeite mijn evenwicht te houden. Het lukt gewoon niet! En dat heb ik soms al heel snel, helaas. Een verloren hobby zeg maar. En dan heb ik het nog niet over de dag / twee dagen na de bewuste avond. Mijn god! De brakheid is onmenselijk geworden.

Eigenlijk is het ook een voordeel, het verliezen van mijn evenwicht. Ik moet steeds stoppen met drinken voor het moment dat de hoeveelheid me heel erg brak zou maken. Ik sta dus 80% minder vaak brak op! En er zijn altijd nog die paar keer dat het allemaal mee valt. Als je na gaat dat ik vroeger elke week te veel dronk, houd ik nog een heel mooi aantal dagen feesten over met 10 dagen. En dan is er ook nog het feit, dat niet brakke weekenden ook erg prettig zijn. Het is nu alleen nog wachten op de eerste warme stranddag, dat ga ik vieren met een fles wijn!

Normaal.

Ik heb lang niet geschreven. Een tijd lang kon ik niets typen, ik had er mentaal even de puf niet voor. Het is heel raar, ik heb tijden lang met liefde geschreven over mijn ervaringen en het luchtte erg op. Ik ben nu weer zo ver dat ik graag mede deel hoe het er op dit moment voor staat. Er is genoeg te melden in ieder geval.

Werk. Het blijft heerlijk om te werken en de baan blijft erg uitdagend en leuk. Er zijn heel veel mensen die duurzaam bezig zijn tegenwoordig. En mensen die wat extra te besteden hebben vinden het leuk te investeren in zonnepanelen of een groen dak. Het is ook een goede investering die zichzelf heel snel terugverdient. Als ik geld had gehad, had ik ze ook gekocht. Ik merk wel dat het best veel energie kost, het werken. Ik werk rond de 35 uur per week en wil ook niet minder werken, maar in de avond is de puf er wel een beetje uit.

Zon. Dat gemis in energie wordt voor een goed deel opgevuld door mijn grote vriend de zon. Het is heerlijk om in de zon te zitten en doe dat zo veel mogelijk. Gelukkig werk ik twee dagen per week op het strand om zonnepanelen daar aan strandtenten te verkopen. Ik vind het heerlijk! Ik merk echt dat bepaalde klachten en een lage weerstand oplossen door de energieke maar vooral ontspannende werking van zonlicht. Heel grappig eigenlijk, ik verkoop producten die hetzelfde reageren op de zon als ik.

Huis. Heerlijk! Wat een top koop! Het wordt met de dag fijner in ons huis, ik voel me hier zo intens blij. Het is een warme jas die ik ga dragen tot de scheuren erin vallen. En dan breng ik hem naar de kleermaker voor een reparatie beurt. De buurt is ook zo lekker stil, je hoort hier niets. Na de drukste straat van het westelijk halfrond echt een verademing. Dicht op het strand, dicht bij de stad en snelweg, naast de Fred, alles is dichtbij.

Been. Mijn been gaat als een dolle tekeer. Tintelingen en stroomstoten, om gek van te worden, maar ik ben er al 3 weken niet meer doorheen gezakt. Ik laat het wegtrekken zonder Prednison, maar wel met zon (haha). Sowieso zijn al die klachten raar, om de maand wisselen ze elkaar af. De laatste maan was rusteloze benen maand, nu is het stotter maand. Volgende maand zal het spasmen maand zijn of zoiets en dat wisselt elkaar lekker af. 

Hardlopen. Ik ren al een paar maanden niet door dat gekke been. Maar ik ga het weer oppakken want ik wil NOG MEER het strand op. En ik wil ook weer op halve marathon conditie komen. Die hele marathon, tja. Een jaar geleden schreeuwde ik van de daken dat ik die wel zou doen, misschien zelfs een iron man, ik kom daar op terug. Voor nu.

Marije. Mijn muze, mijn liefde, mijn droom, mijn alles. Ze zorgt zo goed voor me. Ze propt me helemaal vol met de meest gezonde sapjes. Ze maakt gezond eten en past haar ritme op mij aan. Ik kan niets dan heel hard in mijn handen knijpen met het liefste en leukste meisje van de wereld. Ik hou zo veel van haar.

Kortom. Het gaat eigenlijk nog steeds heel goed met me. Ik denk niet dat het ooit anders wordt. Wat een jaar geleden heel raar, eng, bijzonder en vervelend was, is nu normaal. Af en toe zwaar klote, maar wel normaal. Ik heb weer een ‘normale Nederlander’ ritme (op sport na) en ga weer steeds meer mijn best doen het toch altijd nog even wat beter te maken.

Een baan!

-->

Mijn laatste blog is al weer een hele tijd geleden. Ik heb een hele hoop gedaan en een hele hoop beslissingen genomen. Het eerste wat mij te binnen schiet om te delen is dat ik een baan heb gevonden die ik echt heel leuk vind. Ik werk bij een bedrijf dat zonnepanelen, groene daken, dubbel glas en isolatie verkoopt. Verduurzaming voor gebouwen en woningen, een markt die heel sterk groeit en echt een bijdrage levert aan een gezondere maatschappij. Heel erg leuk om er te werken en met een ongelofelijk aardige baas. Ik heb hem open en eerlijk over mijn situatie verteld en hij denkt en helpt echt mee om mij alle nodige tijd, rust en comfort te bieden, super. Het is fijn om niet te hoeven liegen of verzwijgen, alles gaat in goed overleg.

Niet meer werkeloos op de bank zitten is werkelijk goddelijk. Het huis is af en ik sta weer (te vroeg) op om wat nuttigs te doen en geld te verdienen. Het is zoals met elke nieuwe baan wennen en kost veel energie. Dat heeft ertoe geleid dat ik minder ben gaan hardlopen en daarom de CPC NIET zal lopen. &%$#@$%&@$ zooi. Dat vind ik echt heel erg jammer, vooral omdat het een bevestiging is van een verminderd kunnen. Maar goed, dat is nou eenmaal zo. Het weer werkt ook niet mee. Ik las een jaar geleden dat mensen met MS een extreme drang naar zon en warmte kunnen ontwikkelen, ik kan me daarbij aansluiten. Zon, mooie, roodgele, warme, goede vriend van me, waar ben je? Kom je me ooit nog verblijden met die goddelijke stralen van je? Gaan we weer op het strand liggen en de mooiste momenten samen beleven? Ik hoop het!

Maar het slechte weer en het even niet meer rennen is niet zo erg, beide komen snel weer terug. Ik focus me nu dus op werk en nog steeds op gezond eten. Marije maakt ELKE ochtend een sapje voor me bomvol met super foods, noten, zaden, bessen, vetten (ook kokosvet, van mijn lieve tante) en oliën, poeders, groente en fruit. ELKE ochtend!! Ik lunch met een salade of soep en diner met vis en vlees en groente. Ik heb nog nooit zo eenvoudig, elke ochtend, het toilet kunnen vullen. Mensen die een moeilijke stoelgang hebben, volg ons dieet! Het kost een fortuin, maar scheelt veel kracht en moeite.

Ik heb nog iets te melden, maar vind dat moeilijk. Ik zeg het liever niet, omdat erkennen dat het zo is verschrikkelijk is. Ik heb al een week erge tintelingen in mijn rechter bil bij het opstaan. Iets wat ik niet eerder heb gehad. Vandaag waren de tintelingen er ook even overdag, een toename dus. Het is exact hetzelfde gevoel wat ik in mijn schouders had toen ik een ontsteking in mijn nek had. Ik denk dus dat er weer een nieuwe zit die de zenuwen in mijn bil aanstuurt. Ik heb mijn neuroloog gemaild en wacht op antwoord. Niet geheel toevallig was ik vorige week snip verkouden en dus moest mijn lichaam extra hard werken. Misschien dat het nog weg trekt zonder die intens vervelende Prednison rommel. Ik heb in ieder geval weer iets te melden op mijn blog….

Om samen te vatten; het gaat mega goed. Ik heb alleen weer iets geks. En ook al is het slecht nieuws, het is makkelijker uit de dip te komen, omdat ik prop en propvol vitaminen zit en kan uitkijken naar werkdagen. En naar de zon, die me helemaal propvol energie gaat pompen, toch zon? 

Update: Ik heb een mail ontvangen van de neuroloog. Ik moet het nog even aankijken, als het erger wordt moet ik weer contact zoeken. Tintelingen horen erbij. 

Leren.

Het leerproces dat MS heet, heb ik geleerd, is niet een proces dat je in een dag onder de knie hebt. Het is een beetje als een puber zijn. Je moet door vallen en weer opstaan leren wat je wel en niet kan doen. Ik wil mezelf geen ervaringsdeskundige noemen, maar ik heb vrijwel alles op die manier onder de knie gekregen, ook de MS. Extreem eigenwijs en hardleers zullen we het maar betitelen. Nu gaat het de laatste anderhalve maand weer heel erg goed.

Ik eet gezond en beweeg. Ik slaap als een os en maak me niet gek met van alles en nog wat. Ik leer langzaam loslaten. Mijn blogs worden op deze manier eentonig en het is ook een reden dat ik wat minder vaak van me laar horen, geen nieuws is goed nieuws. Ik ben nu bezig wellicht een leuke baan te bemachtigen, de ergste kou is achter de rug (is vermoeiend) en het besef van een in aantocht zijnde zomer doet wonderen.

Vandaag is toevallig een zware dag, omdat we vannacht slecht hebben geslapen. 3 / 4 uur slapen maakt niemand vrolijk, geloof me, mij helemaal niet. Maar dat is nou typisch zo iets waar je geen invloed op kan uitoefenen, iedereen heeft wel eens een korte nacht. Dus dan doe ik wat rustiger aan, morgen is het weer ok. En dat is het grote verschil met twee maanden geleden. Toen was ik leeg en deed 1 nacht goed slapen geen reet. Je wordt gewoon weer kapot wakker. Nu is een nacht genoeg om me morgen weer te laten stralen als een zonnetje.

Aangezien ik hopelijk over 1 a 2 weken weer belasting ga betalen in plaats van grote dikke vette potten ervan te gebruiken, ga ik de laatste stukjes huis de liefde geven die het nodig heeft. Beetje plamuren en schilderen, een beetje kit hier en daar, nog wat timmerwerk en het is klaar!! Ik verheug me erop. Klussen blijft leuk. Maar ik ga het niet overdrijven, dat heb ik gelukkig geleerd. 

Een gelukkig nieuw jaar!

Het is een tijdje geleden dat ik wat geschreven heb. Dit komt door de feestdagen. De laatste paar weken waren weer een flinke test voor me. Ik weet inmiddels dat te diep in het glaasje kijken niet verstandig is, dus dat heb ik niet gedaan. Natuurlijk heb ik wel genoten van alle heerlijke wijnen die me voorgeschoteld werden, maar met mate. Dit heeft heel erg goed gewerkt. Ik ben de feestdagen zonder al te veel schade doorgekomen. Een beetje schade was er wel, want de vermoeidheid kwam weer even om de hoek kijken, maar door goed te slapen wist ik dat onder controle te houden.

Volgend jaar zullen we de agenda wel iets minder vol stoppen, want we hadden elke twee dagen een diner en dat voor twee weken lang, heel erg super gezellig en leuk, maar af en toe was het wel iets te veel van het goede. Het liefst zouden we volgend jaar allebei naar de zon gaan en dan de feestdagen uitzitten onder een parasol bij een wit strand. Maar al met al kan ik concluderen dat de laatste paar weken heel erg leuk waren! Ik heb het niet veel drinken niet eens zo erg gemist! Het niet brak wakker worden is een feestje op zich. Het helpt ook heel erg mee dat Marije hetzelfde heeft, als ze wel vol voor de drank was gegaan had ik veel meer moeite gehad nee te zeggen.

Hardlopen was wel even te veel van het goede, zoals ik al zei kwam de vermoeidheid wel om het hoekje kijken. Ik ga morgen weer rennen, lekker het strand op. Verder heb ik qua gezondheid niet heel veel te klagen. Het dieet lijkt zijn werk nog steeds heel goed te doen. Ik merk wanneer ik koolhydraten eet, mijn lichaam een klap krijgt en moe wordt. Dus dat doe ik niet meer. En eigenlijk is het ook een heel luxe manier van eten, alleen maar de lekkere dingen!

Ik heb het heel goed de laatste 6 weken. Ik voel me goed, mis het drinken niet. Mis het feesten niet. Best lekker leven als een oude, saaie man!! Enige min puntje is dat ik het prikken echt een beetje irritant vind. Die intense jeuk, de pijn, maar troost is, dat dat waarschijnlijk nooit gaat wennen, dus daar hoef ik niet op te wachten. Wat een hoop positief nieuws!!Eigenlijk rest mij op het moment niets dan iedereen een heel goed en gezond 2013 te wensen!