Een raar gevoel...

Voor het eerst vind ik wat moeilijker om een blog te schrijven. Dat komt aan de ene kant door het klussen en aan de andere kant omdat ik niet goed begrijp wat ik voel. Het klussen gaat steeds beter, althans met het huis. Het slopen is voorbij en het opbouwen begonnen, dat is fijn. Steeds minder stof. We slapen nog steeds in de woonkamer, maar we slapen goed.

Ik begrijp dus niet goed wat ik voel. Ik heb steeds meer krampen die ik verwijt aan de vermoeidheid. In de avonden ben ik te moe om nog boe of bah te zeggen en slaap vaak rond 21.00 uur. Ik merk ook dat mijn armen en benen minder kracht hebben en sneller moe zijn. Ik zat net op de fiets met tegenwind. Normaal fiets ik dan nog steeds iedereen voorbij, maar nu werd ik ingehaald! En ik deed m’n best! Tijdens het klussen is zelfs een schroevendraaier te zwaar en lijkt het alsof ik de sportschool net uit kom. Ik denk, maar hoop vooral dat de krachtsverlies ook door de vermoeidheid komt.

Ik vermoed dat het een combinatie van vermoeidheid, krampen en krachtsverlies is, die me niet doen begrijpen wat ik voel. Het lijkt alsof ik elke dag met een mega kater opsta. Alsof ik zwaar heb gesport een dag ervoor, ik hijs me van mijn matras. Ik denk dat de vermoeidheid daarvoor zorgt, daarentegen heb ik zoiets nog nooit meegemaakt. Ik voel me oud. Als dit het effect is van een full time job waarbij lichamelijk werk verijst is, dan zal ik niet meer lichamelijk werk kunnen doen.

Of zou het komen doordat ik al 6 weken niet heb gerend? Vraagt mijn lichaam om die conditietraining? Houd sporten me zo erg fit? Ik heb wel vaker een aantal maanden niet gesport en nog nooit zoiets meegemaakt, dus dat is onwaarschijnlijk.

Overigens mis ik het rennen heel erg. Ik kan niet wachten om weer door de duinen en over het strand te rennen, niet normaal.

Godver, het is half 9 en ik wil slapen. Pffff ongekend. Er zit maar 1 ding op. Vroeg slapen, morgen weer mijn best doen, niet zeuren en hopen dat het rare gevoel in mijn lichaam verdwijnt wanneer alles weer een beetje normaal is.    

Sherman

Mijn vrienden noemden me vroeger wel een Sherman tank. Dat kwam omdat ik bijna net zo zwaar was als een Sherman tank en omdat ik altijd door het leven ramde als een dolle. Dit weekend heb ik een ontdekking gedaan. Ik ben nog steeds af en toe een Sherman tank, alleen heb ik geen benzine tank van 1000 liter, maar een benzine tank van 10 liter. Ik kan nog steeds rammen als geen ander, maar ik sta als het ware vrij snel aan de kant van de weg met een lege tank. Ik moet dus proberen om meer een Tomos brommertje te worden in plaats van een Sherman tank. Dan kan ik een eind komen.

Mijn moeder zei dat ik op een natuurlijke manier geremd ben door de MS, dat ik dus een Tomos brommertje aan het worden ben. Ik begrijp wat ze bedoelt en ik dank er bijvoorbeeld mijn relatie aan. Als Sherman tank had ik nooit de vrouw van mijn leven kunnen behouden, die was gillend gek geworden. Dit weekend had ik een vrijgezellen feest en heb ik me weer eens gedragen als een Sherman tank. Het was mega!! De hele dag fietsen en waterskiën, ondertussen bier en Jagermeister wegtikkend. Helaas was rond het avondeten mijn tank niet alleen leeg, maar compleet uitgedroogd en moest ik vroegtijdig afhaken van mijn feestende vrienden. Dat was pijnlijk. Maar het is ook een waardevolle les.

Waarom ik me als een Sherman tank gedraag bij mijn vrienden weet ik niet precies, misschien is dat een rol die ik al 25 jaar heb binnen de groep. Ik weet in ieder geval dat het heerlijk is om af en toe weer gek te doen. Als ik echter het einde van de avond wil halen moet ik me bij mijn vrienden ook als een Tomos brommertje gaan gedragen, maar dat vind ik dan weer niet leuk. Het is een heel lang leerproces en het leren gaat me redelijk af, het is een weg van vallen en opstaan. De meeste mensen vallen een keer, staan weer op en zorgen ervoor dat ze niet weer vallen. Ik weet niet waarom, maar ik val graag 10 keer voordat ik door heb dat het niet verstandig is. Zo leer ik nou eenmaal.

Als ik er zo over nadenk, ben ik in mijn huidige situatie 100 keer gelukkiger dan toen ik nog alleen woonde en een 1000 liter tank had. Natuurlijk, ik kon blijven gaan, maar daardoor had ik misschien minder begrip voor de leuke en bijzondere dingen in het leven. Ik heb nu de leukste vriendin van de wereld en ik denk dat als ik verstandig leef met MS, ik veel verder kom dan zonder MS en levend als een debiel. Dan had ik waarschijnlijk een lever probleem gekregen of was ik feestend onder een tram gekomen. Als ik er voor zorg dat ik het bij een keer vallen en weer opstaan houd in plaats van 10 keer vallen, ben ik op de juiste weg.

Toen ik door Australië reisde 10 jaar geleden, als een Sherman tank, ben ik ooit aangesproken door een oudere jongen die af en toe mee deed met feesten. Hij had me een tijdje bekeken en heeft me op een avond apart genomen van de groep. Hij keek me zorgelijk aan en sprak een zin uit die altijd is blijven hangen. “Seb (zo noemden ze me daar, het is een afkorting voor Sebastian) LIFE’S A MARATHON, NOT A SPRINT”. Misschien kon hij in de toekomst kijken, hij sloeg in ieder geval de spijker op z’n kop.